Διανύουμε τον μήνα Pride. Έναν μήνα που δεν φτάνει αναμφισβήτητα να χωρέσει όσες ιστορίες ασφυκτιούν στην πόλη. Ιστορίες εξαφανισμένες και καταπιεσμένες σε μια καθημερινότητα που χαρακτηρίζεται από ομοφοβικά αντανακλαστικά, την ώρα που άνθρωποι περιμένουν από το κράτος να θεσμοθετήσει δικαιώματα που για τις cis straight ταυτότητες είναι εντελώς δεδομένα.
Και όμως, εν έτει 2022 οι συντηρητικές κυβερνήσεις χαρίζουν θεσμικά ψίχουλα με όρους και περιορισμούς, στερώντας από ταυτότητες που δεν χωρούν στην κανονικότητά τους τον γάμο με όσους αγαπούν και ερωτεύονται, το δικαίωμα να σχηματίζουν οικογένειες και να αποκτούν παιδιά, αλλά και μια πιο αυστηρή νομοθεσία απέναντι στις καθημερινές ομοφοβικές, σεξιστικές και τρανσφοβικές επιθέσεις που εκδηλώνονται με συνένοχο ένα κράτος το οποίο τους θυμάται μόνο προεκλογικά και κάθε φορά που κάτι «χοντρό» συμβαίνει και δεν μπορεί να αποσιωπηθεί.
Η ΑΥΓΗ της Κυριακής και ο ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο δίνουν χώρο στις λέξεις όλων αυτών των ταυτοτήτων που δεν μπορούν να περιμένουν πότε η κοινωνία θα είναι έτοιμη να τους χωρέσει και να τους αφήσει να ζήσουν τη ζωή που θέλουν. Η Άνευ Όρων στιγμή τους είναι αυτός ο μήνας. Ο κάθε μήνας. Η κάθε μέρα. Αυτές είναι οι ιστορίες τους.
Το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» δεν μας χωράει
Ο Βασίλης Μουχτούρης προσδιορίζεται ως cis gay άντρας. Και επειδή έχει ζήσει στο εξωτερικό, είναι αυτός που μπορεί να μας πει σε τι δεν μοιάζουμε εδώ εμείς. «Είμαι 27 χρόνων και είμαι καλά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα δυτικό προάστιο της Αθήνας, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου το έζησα στη Αθήνα. Για κάποια χρόνια σπούδασα στη Σουηδία. Εκεί γνώρισα μια άλλη όψη του πώς είναι να ζει ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο σε μια κοινωνία που θεσμικά προστατευόμαστε. Εφορμώντες από χώρες που έχουν μια ισότιμη μεταχείριση όλων των πολιτών της, έχουμε και τη φετινή θεματική του Athens Pride. Χωρίς διαφορετικούς όρους, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς ρήτρες και αστερίσκους.
Μια ζωή γεμάτη από τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες ως πολίτες μια δημοκρατικής χώρας. Μια ζωή που εμείς τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δεν έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να βιώσουμε. Ο κοινωνικός αποκλεισμός, η σωματική και η λεκτική βία ακόμα μας μαστίζουν. Η διαφορετικότητά μας μέσα σε μια συντηρητική κοινωνία με στεγανά και μοραλιστικά κριτήρια που πρέπει να εμπίπτουν στο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια” προφανώς και δεν μας χωράει. Μας πειράζει και γι’ αυτό παλεύουμε να διευρύνουμε αυτά τα όρια ώστε να χωράμε όλο και πιο πολλοί, πολλές πολλά. Άνευ όρων».
Πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου
Στην ενωμένη Ευρώπη του σήμερα τα δικαιώματα δεν απολαμβάνουν και τόσο αυτή την «ένωση», με τον παραλογισμό σε πολλές περιπτώσεις να αγγίζει κόκκινο. Γιατί, ναι, σε μερικές χώρες της Ευρώπης και του κόσμου πολλοί άνθρωποι μπορούν να παντρευτούν τους ανθρώπους τους, αλλά εδώ στην Ελλάδα της Ευρώπης κάτι τέτοιο δεν είναι ακόμα εφικτό, όπως και το να αποκτήσεις παιδιά για πολλούς ανθρώπους παραμένει αδύνατο, δίνοντας στο φετινό σύνθημα του Pride μια τεράστια σημασία. Η αγάπη θα έπρεπε να ορίζει τα πράγματα, να θέτει του όρους και να είναι η μοναδική προϋπόθεση σε μια σειρά θεσμικών κινήσεων τώρα για όλους. Όλα ξεκινούν από την αποδοχή και την αγάπη του εαυτού μας αλλά και αυτό πόσο εύκολο μπορεί να είναι σε μια καθημερινότητα που διαρκώς σου υπενθυμίζει πως δεν χωράς σε μια στερεοτυπική και τόσο ασφυκτική κανονικότητα;
Ο Χάρης Μιχαήλ, που είναι αρχιτέκτονας μηχανικός, παντρεύτηκε με τον σύζυγό του το 2014 στο Λονδίνο γιατί στην Ελλάδα δεν υποστηρίζεται ακόμα ο πολιτικός γάμος. Με αφορμή αυτόν τον παραλογισμό μιλάει για την άνευ όρων αγάπη. «Ήθελα να μιλήσω για την αγάπη άνευ όρων. Πραγματικά, η αγάπη υπάρχει, απλώς πρέπει πρώτα να αγαπήσεις και να αποδεχθείς τον εαυτό σου και μετά να σκεφτείς ότι η αγάπη αυτή είναι μια αγάπη που θέτει τους κανόνες να αγαπήσεις τον σύντροφό σου με λιγότερες ή καθόλου προϋποθέσεις και, κυρίως, να μην έχεις καμία προσδοκία».
Θέλω να κρατάω το χέρι του συντρόφου μου
Η Μελίνα Νάτσιος, μια τρανς γυναίκα που ζει και εργάζεται στην πόλη της Αθήνας, δεν φοβάται να φωνάξει μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων, αλλά κυρίως να δώσει με κρότο τις δικές της καταφάσεις. Μιλάει αυτονόητα για τα αυτονόητα και διεκδικεί άνευ όρων χώρο για τις επιθυμίες της την ώρα που μια σειρά από «αλλά» εμφανίζονται διαρκώς μπροστά της, παίζοντας ένα παιχνίδι με τη διαφορετικότητα που ή τη δέχεσαι όπως είναι ή όχι και δεν είναι προϊόν διαπραγμάτευσης. Λέει χαρακτηριστικά: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά…
Σε αποδέχομαι, αλλά… Αλλά τι; Με αποδέχεσαι ως μόνη μου, αλλά με απορρίπτεις στο μαζί; Με αποδέχεσαι το βράδυ, αλλά τη μέρα δεν χωράω στην καθημερινότητά σου; Τη διαφορετικότητα ή τη δέχεσαι όπως είναι ή όχι. Τη δέχεσαι σε κάθε συνθήκη ή πουθενά. Δεν μπορείς να την αλλάξεις για να νιώσεις εσύ οικεία. Ούτε είναι τριγωνομετρία για να προσπαθήσεις να την κατανοήσεις σε κάθε της έκφανση. Η σεξουαλικότητα δεν είναι φετίχ να την κρατάμε στις ιδιωτικές μας στιγμές.
Είναι καθημερινότητα. Είναι ότι θέλω να κρατάω το χέρι του συντρόφου μου στο καφέ. Να θέλω να κοιμηθώ στα πόδια του στο λεωφορείο. Να θέλω να τον φιλήσω στο τρένο για Θεσσαλονίκη γιατί δεν ξέρω πότε θα τον ξαναδώ. Το δικαίωμα το έχω νομικά, αλλά όχι άνευ όρων κοινωνικά. Αν δεν με εγκρίνεις, έχεις το δικαίωμα να με κρίνεις. Ιδιωτικά, με τους φίλους σου όμως.
Δημοσίως έχω εγώ το δικαίωμα να μην κρίνομαι και να μην κρύβομαι. Έχω το δικαίωμα να ζω και να αναπνέω όπως εσύ. Η μόνη μας διαφορά είναι ότι εγώ διεκδικώ την αγάπη και την αποδοχή για μένα άνευ όρων. Έτσι είναι σαν να το κάνω και για σένα. Άνευ όρων. Για να συνυπάρχουμε σε κάθε συνθήκη άνευ όρων. Ίση αποδοχή και αγάπη για μένα, για σένα, για όλους λοιπόν. Άνευ όρων».
Μια ζωή με ίσα δικαιώματα για όλους
Πολλοί άνθρωποι ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, φορολογούνται κανονικά και δεν απολαμβάνουν πολλά από τα δικαιώματά τους εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους, που χρησιμοποιείται διαρκώς για να σχηματιστούν πολλά θεσμικά «ναι μεν, αλλά». Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα διαπραγματεύονται ακόμα το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο, με τις αρνήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη.
Ο Χρήστος Καρβούνης, που είναι 56 ετών και δουλεύει στο Δημόσιο τα τελευταία 35 χρόνια, σχολιάζει χαρακτηριστικά τη δυσκολία θεσμοθέτησης του πολιτικού γάμου για όλους. «Όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι, από το κράτος αυτό φορολογούμαι. Δεν έχω όμως πολλά δικαιώματα από αυτά που έχουν οι ετερόφυλοι πολίτες αυτού του κράτους. Δεν κάνει, λέει, αποδεκτό τον πολιτικό γάμο η Εκκλησία της Ελλάδας. Ευτυχώς, δεν είμαι πολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδας, αλλά του ελληνικού κράτους. Αυτό σημαίνει λοιπόν για μένα “Άνευ όρων”. Μια ζωή με ίσα δικαιώματα για όλους».
Άνευ όρων δικαιώματα στη γονεϊκότητα
Η Βάλια και η Φωτεινή έχουν αποκτήσει μαζί δύο παιδιά, τον Ορφέα και τον Νικόλα. Έχουν τη δική τους οικογένεια, αλλά δεν ισχύει αυτό και θεσμικά. Αντιμέτωπες με τον θεσμικό αυτό παραλογισμό, που μόνο τη Βάλια αναγνωρίζουν ως γονέα των παιδιών, έχουν τελικά χωρίς να το θέλουν μια οικογένεια καθόλου άνευ όρων.
Η αγάπη, η φροντίδα και το από κοινού μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι για το κράτος τελικά τα απαραίτητα συστατικά για μια υγιή οικογένεια. Δεν χωράει η θεσμική οικογένεια τίποτα έξω από την ετεροκανονικότητα, που είναι και η μόνη κανονικότητα που αποδέχεται. Η Βάλια και η Φωτεινή μας μίλησαν για τη δική τους οικογένεια, την επιμονή τους και τη σημασία που έχει γι’ αυτές το φετινό σύνθημα.
«Είμαι η Βάλια και είμαι 36 ετών και με τη σύντροφό μου, τη Φωτεινή, είμαστε μαζί δεκατρία χρόνια και τα τελευταία τρία χρόνια είμαστε οι γονείς του Ορφέα και του Νικόλα και προσπαθούμε να γνωρίσουμε στους δυο μικρούς μας γιους τον κόσμο και μέσα από τα δικά τους μάτια τον γνωρίζουμε κι εμείς ξανά. Ο κόσμος για τον Ορφέα και τον Νικόλα μέχρι σήμερα είναι ένας κόσμος γεμάτος από πολλή αγάπη, απόλυτη αποδοχή και ελευθερία έκφρασης και φυσικά πάρα πολύ παιχνίδι. Και όλα αυτά άνευ όρων, που είναι και το φετινό σύνθημα του Pride».
Όμως η Φωτεινή για τον νόμο δεν είναι τίποτα γι’ αυτά τα παιδιά και μας λέει χαρακτηριστικά: «Ειμαι η Φωτεινή, 43 χρόνων, σύντροφος της Βάλιας και δεύτερη γονέας του Ορφέα και του Νικόλα. Ωστόσο, για τον νόμο δεν είμαι τίποτα γι’ αυτούς. Το φετινό σύνθημα του Pride για εμάς σημαίνει και ίσα δικαιώματα στη γονεϊκότητα».
