Ούτε η χούντα. Ούτε η χούντα δεν επέβαλε Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Μια φορά μπήκαν στο πανεπιστήμιο, όντως, κι αυτή ήταν με τανκς. Ως τότε, οι ιδέες μπορούσαν να διακινηθούν. Και η αντίσταση και η πολιτικοποίηση. Αν η χούντα είχε για υπουργό τη Νίκη Κεραμέως, ίσως να μην έπεφτε μετά από μόλις (sic) επτά χρόνια.Το ΣτΕ έκρινε συνταγματική την Πανεπιστημιακή Αστυνομία.
Έβαλε μια μουτζούρα πάνω από αιώνες αγώνων. Κυριολεκτικά αιώνες, από τα “Γαλβανικά” του 1896 μέχρι σήμερα, τη δική μας γενιά, τους Δεκέμβρηδές μας, πιο πριν το άρθρο 16, μετά το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου. Εκεί που τρέχαμε να κρυφτούμε από τα ΜΑΤ, όταν με το “οκ” του Φορτσάκη -κοσμήτορα της Νομικής τότε- μας πολιορκούσαν με δακρυγόνα στον εξωσχολικό χώρο. Εκεί που βρήκαν “άσυλο” μετανάστες απεργοί πείνας. Εκεί που ανατράπηκαν καθεστώτα καιι υπουργοί. Παράνομες δραστηριότητες εντός των σχολών φυσικά και υπήρχαν.
Όταν ερχόταν η ΟΝΝΕΔ με μπράβους στις φοιτητικές εκλογές και άνοιγαν κεφάλια κι όταν κι εμείς ανοίξαμε, στην κατάληψη του Δεκέμβρη του ‘08, το στέκι της ΔΑΠ του Οικονομικού της Νομικής και βρήκαμε ένα μαχαίρι 20 εκατοστών, σιδερολοστούς και κράνη. Όταν σε μια γενική συνέλευση η ΔΑΠ “άδειασε” τους πυροσβεστήρες προκαλώντας πανικό, ότι δήθεν έρχονται οι... αναρχικοί, μας μάζεψαν τις τσάντες, τις κλείδωσαν στο στέκι τους κι έτσι ήρθαν σε επαφή με όλους τους φοιτητές -και τα προσωπικά τους στοιχεία- που ήθελαν απλώς να πάρουν πίσω τα πράγματά τους. Κι εμείς κάναμε αγώνες, αγώνες που αγκάλιασε όλος ο ελληνικός λαός. Υπέρ μας ήταν το 2006 και το 2008 και το 2011 κι ύστερα και πάντα. Πάντα με τους φοιτητές.
Την Τρίτη στο ΑΠΘ συντελέστηκε μια προβοκάτσια. Ένας ύποπτος κύριος προκάλεσε (;) τα ΜΑΤ κι εκείνα επιτέθηκαν στους φοιτητές με δακρυγόνα και ξύλο. Ό,τι έπρεπε για να μπορεί το ΣτΕ να αποφασίσει πως τα παιδιά μας κινδυνεύουν στις σχολές τους. Κανένας υπουργός δεν τόλμησε να βάλει την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Προσπάθησαν να βάλουν σεκιούριτι, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Πανεπιστημιακή Αστυνομία δεν τόλμησε κανένας, παραήταν προσβολή για τη δημοκρατία. Αν δεν το έχουμε καταλάβει, η Μεταπολίτευση τελείωσε εδώ και πάνω από μία δεκαετία, από το πρώτο Μνημόνιο, από το 2009. Τώρα μπήκαμε για τα καλά σε αυτήν τη νέα συνθήκη. Δεν ξέρω πώς θα ονομαστεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά τα πιο μαύρα χρόνια της τα χρεώνεται τούτη εδώ η κυβέρνηση.
