Η αμφισβήτηση της ιστορικής αλήθειας, η αναθεώρηση ιστορικών ορόσημων της Παγκόσμιας Ιστορίας αρχίζει να αποκτά στοιχεία εσμού. Υπό το πρίσμα του αντιρωσισμού που κυριαρχεί στη Δύση εξαιτίας της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να διαγράψουν ολόκληρο τον αντιφασιστικό αγώνα και την ιστορική συνεισφορά του στην ειρήνη σε μεγάλο μέρος του πλανήτη για περισσότερα από 78 χρόνια.
Αφορμή στάθηκε η βεβήλωση του μνημείου του Σοβιετικού στρατιώτη στην Καλλιθέα με φασιστικά σύμβολα του ουκρανικού Τάγματος Αζόφ για να αποκαλυφθεί μια χλευαστική άρνηση της ιστορικής μνήμης στον δημόσιο λόγο. Χαρακτηριστικές ήταν οι αναφορές του Στέφανου Κασιμάτη των Νέων (22.3.2022), που υποστηρίζει ότι δεν έχει καμία σημασία αν «Σοβιετικοί στρατιώτες πολέμησαν και έπεσαν εδώ στην Ελλάδα». Συνεχίζει δηλώνοντας ότι αγνοεί -αν και όφειλε να γνωρίζει πριν χυδαιογραφήσει- πώς δημιουργήθηκε το μνημείο του Σοβιετικού στρατιώτη στην Καλλιθέα, επιρρίπτοντας την ευθύνη σε «κάποια δημοτική αρχή της Αριστεράς». Για να καταλήξει, χλευάζοντας: «Χρειάζεται το μνημείο, για να εκφράζει την αιώνια ευγνωμοσύνη μας στους Σοβιετικούς που δεν μας 'απελευθέρωσαν' με τον στρατό τους».
Η ύβρις ενάντια στην ιστορική μνήμη δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αντίθετα, εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο επίθεσης ενάντια στην ιστορική αλήθεια από την Ακροδεξιά με στόχο τη διαγραφή και την απαξίωση της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης. Η νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ πονάει τους φασίστες και τους χειροκροτητές τους διαχρονικά. Μπορεί η μεγάλη χρονική απόσταση και ο εξοβελισμός της Ιστορίας της περιόδου αυτής από τα σχολικά εγχειρίδια να βοηθάει σε στρεβλώσεις και παραμορφώσεις, ωστόσο η Ιστορία δεν παραγράφεται.
Πάνω από 97 Σοβιετικοί μαχητές εκτελέστηκαν ή σκοτώθηκαν από τους ναζί στη χώρα μας
Άγνωστος είναι ο ακριβής αριθμός των Σοβιετικών μαχητών που έχασαν τη ζωή τους στη χώρα μας την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου καθώς και άλλοι αντιφασίστες δραπέτευαν από τα στρατόπεδα κράτησης των Γερμανών για να προσχωρήσουν στις γραμμές του ΕΛΑΣ. Διαφωτιστικό είναι το βιβλίο του Κώστα Αυγητίδη «Οι Σοβιετικοί μαχητές στις γραμμές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης (ΕΛΑΣ)» 2007, Σύγχρονη Εποχή, όπου σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτονται και τα ονόματα των μαχητών που καταγράφονται πάνω από 97 μαχητές του Κόκκινου Στρατού έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας τους Γερμανούς φασίστες σε διάφορες μάχες ανά την Ελλάδα.
Για να τιμηθεί η μεγάλη συνεισφορά των Σοβιετικών στρατιωτών στον αντιφασιστικό αγώνα η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) αγωνίστηκε για χρόνια, με διαδοχικές κυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ να αρνούνται την ανέγερση ενός μνημείου για τους μαχητές του Κόκκινου Στρατού. Παρ' όλο που στη χώρα μας έχουμε μνημείο ακόμα και για τους νεκρούς Ες Ες στο Μάλεμε, στην Κρήτη. Τελικά το μνημείο -έργο του Ρώσου καλλιτέχνη Βιάτσεσλαβ Κλικόβ- στήθηκε το 2005 Συγγρού και Φιλαρέτου, επί δημαρχίας του στελέχους του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. Κώστα Ασκούνη.
Στο μπλόκο της Καλλιθέας τρεις Σοβιετικοί
"Είναι διαπιστωμένο ιστορικό γεγονός ότι τρεις Σοβιετικοί στρατιώτες εκτελέστηκαν στην Καλλιθέα τον Αύγουστο του 1944, στο μεγάλο μπλόκο των Γερμανών στην πόλη, στην περιοχή που τότε λεγόταν Συνοικισμός Ποντίων Μ. Αλέξανδρος και σήμερα λέγεται Περόνια ή Τρελάδικα" αφηγείται στην ΑΥΓΗ ο Γιάννης Δρίνης από την Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Καλλιθέας-Τζιτζιφιών.
Ο Αλέξης, ο Βάνιας Νικολάι και ο Κόλιας ήταν αιχμάλωτοι πολέμου του λόχου της Βέρμαχτ που είχε στρατοπεδεύσει στην Καλλιθέα. Δραπέτευσαν από τη φυλακή παίρνοντας κάποια όπλα από τους Γερμανούς και προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ. Oι ΕΛΑΣίτες, μεταξύ των οποίων και οι τρεις Σοβιετικοί στρατιώτες, είχαν καταφύγει στον συνοικισμό των προσφύγων από τον Πόντο. Στη μάχη που ακολούθησε κατά τη διάρκεια του μπλόκου συνελήφθησαν άλλοι 14 πατριώτες, γνωστά ονόματα Καλλιθιώτες.
Η Καλλιθέα είχε μεγάλη συνεισφορά στην Εθνική Αντίσταση, συνεχίζει ο Γ. Δρίνης, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που στα Δεκεμβριανά αποφασίστηκε το τάγμα του ΕΛΑΣ Καλλιθέας να ηγείται της πορείας. Τα γεγονότα στα οποία αναφερόμαστε έγιναν 6-7 μέρες μετά το μπλόκο της Κοκκινιάς. Οι γερμανοτσολιάδες «μπουραντάδες» όπως τους έλεγαν περικύκλωσαν την Καλλιθέα και εκτέλεσαν πολλούς αντιστασιακούς, ειδικά στην περιοχή των Σφαγείων (κοντά στου Φιλοπάππου). Εκείνες τις μέρες εκτελούνται και οι ΕΠΟΝίτες στο μπλόκο των ΕΠΟΝιτών στην οδό Μπιζανίου.
Ρωτώντας τον για την αιτία της βεβήλωσης του μνημείου των Σοβιετικών στρατιωτών σε μια συνοικία με τόσο μεγάλη συνεισφορά στον αντιφασιστικό αγώνα, ο Γ. Δρίνης εκτιμά ότι οφείλεται σε «μια έντονη τάση αναθεώρησης της περιόδου αυτής. Μια προσπάθεια απαξίωσης της Εθνικής Αντίστασης και της συνεισφοράς των Σοβιετικών στην αντιφασιστική νίκη. Η βεβήλωση του μνημείου είναι καρπός αυτής της προσπάθειας».
Ιστορικό ορόσημο η νίκη του Στάλινγκραντ για έναν καλύτερο κόσμο
Η νίκη στο Στάλινγκραντ ήταν αυτή που ανέτρεψε τα δεδομένα, όπως και το μέτωπο της Αφρικής ο Ρόμελ, επισημαίνει η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη
Η περίοδος 1943-1944 ήταν η κορύφωση του αντιφασιστικού αγώνα στην Ευρώπη. Για να κατανοήσουμε το κλίμα και τις αντιλήψεις της εποχής απευθύνθηκα στην ιστορικό Τασούλα Βερβενιώτη. «Στη διάρκεια του αντιφασιστικού αγώνα έχουμε μια ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Οι άνθρωποι πίστευαν τότε ότι θα νικήσουν τον φασισμό και μέσα από τους καπνούς του πολέμου θα φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία» εξηγεί. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα μάλιστα αναφέρει τη μεγάλη διάδοση και επίδραση που είχε το ΕΑΜ εκείνη την εποχή, το οποίο, «ενώ είναι ένας συνασπισμός μικρών κομμάτων που τον πρώτο λόγο έχει το ΚΚΕ και ενώ με την δικτατορία του Μεταξά ο αντικομμουνισμός ήταν η ηγεμονική ιδεολογία, στην πραγματικότητα η πλειονότητα του ελληνικού λαού συντάσσεται με το ΕΑΜ. Αυτό δείχνει πόσο οι άνθρωποι τότε ήθελαν να αλλάξουν τη ζωή τους. Πόσο ήθελαν να φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία».
Η Τασούλα Βερβενιώτη υπογραμμίζει ότι αυτό δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. «Έχουμε το ίδιο στη Γαλλία, την Ιταλία, στο Βέλγιο και στην Αμερική. Οι άνθρωποι έχουν μια πίστη ότι μετά τον πόλεμο που θα έχουν νικήσει τον φασισμό -τώρα εμείς ξέρουμε, εκείνοι τότε πίστευαν ότι τον είχαν νικήσει- θα φτιάξουν μια κοινωνία πιο ισότιμη, πιο δίκαιη». Έτσι εξηγείται και το πολύ μαζικό γυναικείο κίνημα που δημιουργείται, παρ' όλο που οι γυναίκες τότε δεν είχαν πολιτικά και αστικά δικαιώματα. Επίσης πολύ μεγάλη ήταν η συνεισφορά των νέων, των ΕΠΟΝιτών που έδωσαν τον τόνο στον αντιφασιστικό αγώνα.
«Το ορόσημο, αυτό που λένε οι ιστορικοί termingpoint, το σημείο καμπής ήταν η μάχη του Στάλινγκραντ. Κάθε μέρα ξύπναγε ο κόσμος και έλεγε τι έγινε με το Στάλινγκραντ. Η νίκη στο Στάλινγκραντ ήταν αυτή που ανέτρεψε τα δεδομένα, όπως και το μέτωπο της Αφρικής ο Ρόμελ, αλλά το βασικό ήταν η νίκη στο Στάλινγκραντ. Εκείνη την εποχή αναπτύχθηκε το μεγάλο αντιστασιακό κίνημα. Πραγματοποιείται η πιο μεγάλη διαδήλωση, όπου καίνε τις καταστάσεις για το ποιοι θα φύγουν στη Γερμανία. Η Σοβιετική Ένωση, τότε, πρόσφερε ένα όραμα στους ανθρώπους για μια άλλη κοινωνία, που οι γυναίκες είχαν πιο ισότιμη θέση, που όλοι είχαν μια δουλειά, που υπήρχε ένα κράτος που τους φρόντιζε».
Χαρακτηριστικό ήταν ένα τραγούδι της εποχής το οποίο λένε ότι χόρεψε και ο Άρης, όπου η απάντηση στο τι θα κάνουμε μετά τον πόλεμο ήταν: “Θα πάμε στη Ρωσία και ας αποθάνουμε”. Ο ελληνικός λαός είχε πιστέψει πολύ στη νίκη των Σοβιετικών. Θεωρούσαν ότι υπήρχε μια συνέχεια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821» καταλήγει η Τασούλα Βερβενιώτη.
Το όραμα για ένα καλύτερο μέλλον είναι ο στόχος
Γυρνώντας στο σήμερα, μέσα στη φρίκη ενός άλλου πολέμου, βλέπουμε ότι γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να διαγραφεί η ιστορική αλήθεια της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης. Ο Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία και την επαναφορά της Ευρώπης σε ψυχροπολεμικές συνθήκες παρείχε μια μοναδική ευκαιρία στα ακροφιλελεύθερα, ακροδεξιά και νεοφασιστικά κέντρα. Το αντικομμουνιστικό μένος αναζωπυρώθηκε και η κατηγορία του φιλοπουτινιστή εκτοξεύεται ενάντια σε όποιον αγωνίζεται για την ειρήνη.
Οι βεβηλώσεις μνημείων, η προσβολή της ιστορικής μνήμης, οι επιθέσεις ενάντια σε συναυλίες ειρήνης έχουν κοινό στόχο: «το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο». Στην πραγματικότητα θέλουν να διαγράψουν, να αλλοιώσουν το νόημα της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης στο Στάλινγκραντ και την ιδέα της ενότητας των λαών σε έναν κοινό αγώνα.
Επιχειρούν να διαγράψουν τις έννοιες αλληλεγγύη και διεθνισμός, που ήταν οι κινητήριες δυνάμεις για την νίκη κατά του ναζισμού. Άλλωστε, μόνο υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να εξηγηθεί γιατί νέοι άνθρωποι πέθαιναν σε ένα ξένο, άγνωστο μέρος πολεμώντας για έναν κοινό σκοπό.
