Τη λαϊκή γειτονιά του Ψυρρή και ολόκληρη την Αθήνα τρομοκρατούσαν επί πενήντα χρόνια οι φοβεροί κουτσαβάκηδες και οι νταήδες. Οι τραμπούκοι εκείνοι δεν ήταν Αθηναίοι, αλλά διάφοροι περιθωριακοί τύποι που βρήκαν στην Αθήνα -η οποία ήταν απασχολημένη πάντα με πολιτικά τερτίπια- σχετική ελευθερία και φώλιασαν στα στενά του Ψυρρή, όπου οργάνωναν τις μαφιόζικες δουλειές τους.
Όπως μας είναι γνωστό από παλιές περιγραφές, οι κούτσαβοι είχαν και μια ιδιόρρυθμη εμφάνιση: Φορούσαν στιβάλια με ψηλά τακούνια, σακάκι μαύρο, ριγμένο ρεμπέτικα στον αριστερό ώμο. Παντελόνι ριγέ, φαρδύ πάνω και πολύ στενό κάτω. Ζουνάρι κόκκινο παραγεμισμένο με τσακμάκι και καπνοσακούλα. Τα μαλλιά τους λαδωμένα, χτενισμένα σε χωρίστρες ή αφέλειες στο κούτελο. Τα μουστάκια τους στριμμένα σαν τσιγκέλια και πελώρια, καθώς και τριχωτές ελιές στο πρόσωπο. Το καπέλο τους «καβουράκι» μαύρο -με φαρδύ πένθος-, που μόλις ακούμπαγε στο κεφάλι και που το έφερναν με μια λεβέντικη χειρονομία και ανάλογα με τα κέφια τους πότε μπρος στα φρύδια, πότε προς τα πίσω. Φτύσιμο συχνό και περπάτημα βλάμικο.
Εκείνοι που τσάκισαν για τα καλά τους κουτσαβάκηδες ήταν πρώτα ένας αστυνόμος, ο Δημητριάδης, επί κυβέρνησης Βούλγαρη, και ύστερα, επί κυβέρνησης Χαριλάου Τρικούπη -που ίδρυσε τη Στρατιωτική Αστυνομία το 1892-, ο περιβόητος διευθυντής της Αστυνομίας Μπαϊρακτάρης.
Ο Βούλγαρης όμως, επειδή επρόκειτο να γίνουν εκλογές, άφησε τους κουτσαβάκηδες ελεύθερους, γιατί προφανώς τους χρειαζόταν, αν και δεν ήταν μόνο γραφικοί, αλλά και επικίνδυνοι. Κλασική τακτική έως τις ημέρες μας.
Ο Μπαϊρακτάρης ωστόσο έσερνε τους κουτσαβάκηδες στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου τότε ήταν η Διεύθυνση της Αστυνομίας, τους υποχρέωνε να σπάσουν τα όπλα τους με μια βαριά και έστελνε τα κομμάτια στο γιουσουρούμ για παλιοσίδερα με την οκά.
Ύστερα τους κούρευε τις αφέλειες και τους ξύριζε το μουστάκι, κάτι που αποτελούσε τη μέγιστη ντροπή για έναν κουτσαβάκη. Τέλος, έκοβε τις μύτες των παπουτσιών τους και τους έστελνε στα σπίτια τους ελεύθερους, αλλά ταπεινωμένους.
Οι κουτσαβάκηδες και οι νταήδες, οι απαίσιοι μαχαιροβγάλτες και προστάτες των εκδιδόμενων γυναικών, εξαφανίστηκαν οριστικά. Όχι, φυσικά, με τόσο αβρές μεθόδους... Η γειτονιά του Ψυρρή και ολόκληρη η Αθήνα από το 1895 απαλλάχτηκαν από αυτούς.
