Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την άγρια δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.
Ο αγωνιστής καθηγητής που από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό των μαθητών, δολοφονήθηκε από το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ και τότε δημοτικό σύμβουλο της Ν.Δ. στην Πάτρα, Γιάννη Καλαμπόκα, ο οποίος τον χτύπησε με λοστό στο κεφάλι.
Στο άκουσμα της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα, η Πάτρα ξεσηκώθηκε με πρωτοφανείς μαζικές κινητοποιήσεις και αίτημα την τιμωρία του δολοφόνου, στελέχους της ΝΔ.
Τριάντα ένα χρόνια μετά, ο γιός του Διονύσης Τεμπονέρας με ανάρτησή του, θυμίζει ότι «το δεξιό κράτος και παρακράτος, αποφάσισε να επιστρατεύσει την φασιστική του οπισθοφυλακή, για να σκοτώσει, το παιδί και τη γνώση» και επισημαίνει ότι «η κοινωνία ψάχνει το Νίκο Τεμπονέρα και εκείνος είναι και πάλι εκεί, όρθιος στον μαυροπίνακα, έτοιμος να απαντήσει», παρουσιάζοντας απόσπασμα από την ομιλία του πατέρα του στην ΕΛΜΕ Κορινθίας.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Διονύση Τεμπονέρα
«Τριάντα ένα χρόνια, συμπληρώνονται την Κυριακή, από την ημέρα, που το δεξιό κράτος και παρακράτος, αποφάσισε να επιστρατεύσει την φασιστική του οπισθοφυλακή, για να σκοτώσει, το παιδί και τη γνώση.
Τριάντα ένα χρόνια πριν, ο Νίκος Τεμπονέρας, ο δάσκαλος, ο λαϊκός αγωνιστής, ο σύντροφος και πατέρας, πέφτει νεκρός, από τα δολοφονικά χτυπήματα, του στελέχους της Ν.Δ., Γιάννη Καλαμπόκα, μπροστά από την καγκελόπορτα του σχολείου.
Έκτοτε, γίνεται σύνθημα στα χείλη του λαού και της νεολαίας, στον αγώνα για δημοκρατία, για ζωή, για κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση.
Τριάντα ένα χρόνια μετά, η κοινωνία απομονωμένη, μπερδεμένη, χαμένη στα σοκάκια της νέας δυστοπικής πραγματικότητας, στρέφει το βλέμμα και πάλι στο μνημείο, ψάχνοντας απαντήσεις.
Ο εκφασισμός της κοινωνίας, τα εγκεφαλικά και ψυχοτροπικά «lockdown», η εργασιακή γαλέρα, που συνεχίζει πιο επιθετικά, να τραβάει το κουπί, το κοινωνικό και οικονομικό πλιάτσικο των ελίτ, σφίγγουν περισσότερο τη θηλιά, γύρω από το λαιμό.
Η κοινωνία ψάχνει το Νίκο Τεμπονέρα και εκείνος είναι και πάλι εκεί, όρθιος στον μαυροπίνακα, έτοιμος να απαντήσει.
«Σύντροφε Νίκο, τι θα έκανες τώρα»;
Τον Μάιο του 1990, οχτώ μήνες πριν τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, ξεσπά μια από τις μεγαλύτερες αναταράξεις στο χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης (απεργίες, συγκεντρώσεις διαδηλώσεις εκπαιδευτικών, απειλή καταλήψεων εξεταστικών κέντρων, αναβολή για ένα μήνα των Γενικών εξετάσεων) με φόντο την εκφρασμένη διάθεση του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ, για επιβολή λιτότητας στη δημόσια εκπαίδευση και ιδεολογική χειραγώγηση εκπαιδευτικών και μαθητών.
Μια «αξιολόγηση» διαφορετικού τύπου, είναι στα σκαριά.
Οι εκπαιδευτικοί, μπροστάρηδες ενάντια στις πολιτικές απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης, δίνουν τη μάχη.
Οι απεργίες που ξεσπούν τότε - όπως και σήμερα- κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, από τα δικαστήρια της εποχής, που μοιάζουν να βρίσκονται, σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Ο Νίκος Τεμπονέρας συμμετέχει στο σωματείο του, στην ΕΛΜΕ Κορινθίας και απευθύνεται προς τους συναδέλφους του:
(Απόσπασμα από τα πρακτικά του Συλλόγου, Νίκος Τεμπονέρας - ΕΛΜΕ Κορινθίας)
«Είχα πει στην προηγούμενη συνέλευση ότι, η απεργία μας θα βγει παράνομη και καταχρηστική. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, για να αντιμετωπίσουμε τις μεθοδευμένες ενέργειες. Βλέπουμε μια συνολική μεταστροφή της κοινής γνώμης υπέρ ημών και αυτό λόγω των αυταρχικών μέτρων, σε όλους τους τομείς. Πρέπει να θυμηθούμε το πρόγραμμα δράσης. Δεν πρέπει να μας επηρεάσει η απόφαση του δικαστηρίου, αλλά να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, με μεγαλύτερη συμμετοχή».
Ο Νίκος Τεμπονέρας λίγους μήνες μετά, κάνει τις ιδέες του πολιτική πράξη και πέφτει νεκρός, πιστός στις αξίες και στα ιδανικά του.
Τριάντα ένα χρόνια μετά ο Νικος Τεμπονέρας, καταφέρνει το αδύνατο:
Κάθε στιγμή που η αδικία και ο φασισμός σηκώνουν κεφάλι, ό δάσκαλος είναι πάλι εκεί και έχει στο νου του το παιδί».
