Απόψε ήταν νύχτα που θα ρέφαρε. Όλο το άγχος της χρονιάς, η αναδουλειά, οι αναστολές, οι απαγορεύσεις θα έμεναν πίσω και θα έκανε μια νέα αρχή.
Θα πήγαινε στη δουλειά νωρίς το μεσημέρι, να προετοιμάσει το μαγαζί. Θα επέστρεφε στο σπίτι να φορέσει τα καλά της, να βάλει μια μπουκιά στο στόμα της για να στηλωθεί και να τρέξει στα μαγαζιά για τα τελευταία ψώνια, ώστε να γυρίσει για να πάει να αναλάβει το πόστο της.
Δεν ήταν κάποια μεγάλη πίστα για να έχει κρατήσεις, αλλά η πελατεία ήταν λίγο έως πολύ σταθερή και πάντα τέτοιες ημέρες οι σταθεροί πελάτες ήταν εκεί. Ένα πρωτοχρονιάτικο γλέντι μεταξύ αγνώστων, που στο τέλος γίνονταν όλοι μαζί μια παρέα και μιλούσαν με τα μικρά τους ονόματα.
Ούτε ανωνυμία αλλά και ούτε κολλητοί. Δεν ξεχώριζαν πελάτες και εργαζόμενοι. Όλοι χαρούμενοι, ευδιάθετοι και καλοντυμένοι. Μια παρέα.
Μονάχα πέρσι δεν ήταν έτσι, γιατί τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Τότε είχε περάσει την Πρωτοχρονιά στο σπίτι. Με μια χαρά τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά -για το καλό- και μπόλικη φτιασιδωμένη ελπίδα· αντίδοτο στο αβέβαιο αύριο που ερχόταν. Επιδόματα, έκπτωση ενοικίου, τι θα γίνει το καλοκαίρι με τη σεζόν, πότε θα ξανανοίξουν τα μαγαζιά, πώς θα είναι το κλικ αγουέι και με τι λεφτά θα μπορεί να αγοράσει τα βασικά.
Η νέα χρονιά θα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Θα δούλευε, υπήρχε το εμβόλιο, είχαν ήδη κυκλοφορήσει και τα πρώτα φάρμακα.
Τι είχε ζήσει αυτή τη χρονιά; Σκέφτηκε. Έναν ολόκληρο κόσμο αλλιώς. Με πιστοποιητικά και δόσεις εμβολιασμού, με μονές, διπλές και τρίδιπλες μάσκες, με μεζούρες για τις αποστάσεις στα τραπέζια, στις ουρές των καταστημάτων, με εφαρμογές ταυτοποίησης, με εφαρμογές επικοινωνίας για εξ αποστάσεως φιλίες και συγγένειες. Και αργότερα, με τον χιονιά να ξηλώνει δέντρα, με τη φωτιά να τα καίει, πόλεις και χωριά να πλημμυρίζουν.
Το πιο δύσκολο ήταν η αναμονή του τηλεφωνήματος για την καλή υγεία του νοσηλευόμενου στην Εντατική και πριν από αυτό πόσες ημέρες θα έμενε εκτός Εντατικής διασωληνωμένος. Ευτυχώς, εκείνη το πέρασε στο σπίτι και οι φίλοι στάθηκαν φίλοι. Το χτύπημα στο κουδούνι και η φωνή από το ισόγειο «Τράβα το ασανσέρ! γεμάτο προμήθειες για την ατομική καραντίνα.
Τουλάχιστον δούλεψε το περασμένο καλοκαίρι και πρόλαβε και λίγες διακοπές. Έτσι κάπως βγήκε η χρονιά. Με τα πάνω και τα κάτω της. Κυρίως τα κάτω της, αλλά υπήρχε ελπίδα.
Φέτος θα είναι αλλιώς, σκέφτηκε, μολονότι πάλι θα αλλάξει στο σπίτι τη χρονιά, ελέω νέων μέτρων που θα έρχονταν μετά, αλλά τελικά ήρθανε τώρα.
Τι να πεις; Μπρος στα κάλλη, τι ’ν’ ο πόνος; Των άλλων…
