Ανήσυχος και προβληματισμένος πέρασε τη μεγάλη σιδερένια πόρτα που ανοιγόκλεινε κατ’ εντολή του κουρασμένου φρουρού της πύλης εισόδου.
Τον τελευταίο καιρό, αυτή η διαδικασία του ανοίγματος και του κλεισίματος της πύλης δεν συνοδευόταν από λεκτικές διατυπώσεις ή χαμόγελα. Μόνο βλέμματα, και τα περισσότερα από αυτά κουρασμένα, έμπλεα απογοήτευσης, συστολής και αγωνίας.
Κάπως σαν ένα φορτίο που αναγκαστικά το κουβαλούσε χωρίς να μπορεί να το σηκώσει και χωρίς, αν θέλει, να μπορεί να το αρνηθεί.
Άλλωστε είχε ορκιστεί γι’ αυτό.
Μετά τη μεγάλη σιδερένια πόρτα υπήρχε ένας μακρύς διάδρομος και στο τέλος του μια μικρή πόρτα για να περάσει από εκεί σε έναν άλλον μικρότερο κόσμο χωροταξικά, αλλά μεγαλύτερο ουσιαστικά.
Δίπλα στην είσοδο έγραφε ένα μικρό πανό: πλήρεις εντός, οκτώ εκτός, διαθεσιμότητα μηδέν. Ήταν η ενημέρωση για τους γιατρούς που ξεκινούσαν τη βάρδιά τους σε κάποιο νοσοκομείο των κόκκινων περιοχών. Μία προειδοποίηση ώστε να είναι προετοιμασμένοι γι’ αυτό που επρόκειτο να βρουν μπροστά τους μόλις αναλάβουν, μολονότι τις περισσότερες φορές τους ήταν γνωστό από πριν. Έπειτα η ροή.
Ο συνάδελφος θεράπων του ορόφου τον ενημέρωνε για τα κρίσιμα θέματα της προηγούμενης βάρδιας, αλλά με ένα αργό και βασανιστικό ρυθμό, ανάλογο της κούρασης που αντιστοιχεί σε έναν γιατρό που έπρεπε να καλύψει τις ανάγκες σε εκατό ασθενείς· μετρημένους.
Η εποχή των χειροκροτημάτων είχε παρέλθει και είχε μείνει μόνο ο ήχος των αναπνευστήρων που ξεφυσούσαν άλλοτε συντονισμένα κι άλλοτε ο καθένας ξεχωριστά.
Οι κυβερνητικοί έπαινοι είχαν αντικατασταθεί από την υποχρεωτικότητα στον εμβολιασμό και τις αναστολές και η ενίσχυση του συστήματος Υγείας είχε μετασχηματιστεί σε μια επικοινωνιακή ανακοίνωση κλινών χωρίς εξοπλισμό, χωρίς προσωπικό και προϋποθέσεις λειτουργίας.
Ένας γιατρός για εκατό ασθενείς, ένας άνθρωπος για δεκάδες συγγενείς που έπρεπε να ενημερωθούν, ένας γιατρός για να καλύψει το κράτος, τον αντεμβολιαστή, τη νόσο και κάποιες φορές την κοινή λογική και τη νοημοσύνη που εσχάτως βρέθηκαν πολλοί να αμφισβητήσουν συστηματικά.
Αντίσταση για κάποιους ή αυθάδεια απέναντι στην αξία της ανθρώπινης ζωής, ατομική υπευθυνότητα απέναντι στην κοινωνική ευθύνη για ένα τσίμπημα.
Και, επιπλέον, οι γύροι στον όροφο και τα βήματα σε κόντρα τέμπο από τους αναπνευστήρες που εξακολουθούν να δίνουν ανάσα στους ασθενείς και μαζί και σε εκείνον. Όσο έπαιρναν ανάσα οι ασθενείς, δεν κοβόταν η δική του.
