Νατάσσα Μποφίλιου, τραγουδίστρια
Ορκιστήκαμε για δίκαιο αγώνα
Βαθύς και άκαμπτος ο πόνος για το αθώο, ενσυναίσθητο, ευαίσθητο πλάσμα, θύμα της σαπίλας της ελληνικής κοινωνίας. Θύμα της ρατσιστικής βίας, της θεσμικής αλητείας και της βαθιάς κοινωνικής αδιαφορίας. Θύμα μιας εξωφρενικής αθλιότητας. Δολοφονήθηκε από νοικοκυραίους που φόρτωσαν όλα τους τα μίση στα μισητά τους σωματικά μέλη. Δολοφονήθηκε από "όργανα της τάξης" και τις "πρακτικές" τους. Δολοφονήθηκε από απαθείς ελεεινούς κυρ - Παντελήδες που παρακολουθούσαν άπραγοι να χτυπούν μέχρι θανάτου έναν άνθρωπο, μπροστά στα μάτια τους, μέρα μεσημέρι. Και ύστερα... ξαναδολοφονήθηκε με ψέματα, συγκαλύψεις και ατιμωρησία πολλές φορές μετά τον θάνατό του.
Ο Ζακ. Ο αδερφός μας. Τον χάσαμε και ορκιστήκαμε στο όνομά του ατέρμονο δίκαιο αγώνα μέχρι το τέλος. Η Zackie Οh. Η αδερφή μας που δεν καταφέραμε να προστατεύσουμε ούτε το κορμί, ούτε τα πολύχρωμα όνειρα κι ορκιστήκαμε στο όνομά της να παλεύουμε μέχρι να γίνουν όλα δίκαια!
Τάνια Τσανακλίδου, τραγουδίστρια
"Εμείς το επιτρέψαμε"
Ζακ, Ζάκι μου, Ζαχαρία μου.
Δεν σου ζητώ να μας συγχωρέσεις. Φτύσε μας καλύτερα από ψηλά.
Είμαστε μια κοινωνία τεράτων που φωτογραφίζει με απάθεια σκηνές δολοφονίας και βγάζει σέλφι συνεχώς για να αποτυπώνει το "τίποτα" της άθλιας ύπαρξής μας. Ψηφίζουμε τέρατα ή δεν ψηφίζουμε καθόλου γιατί βαριόμαστε. Βλέπουμε συνεχώς τηλεόραση, άκριτα.
Εθιστήκαμε στη βία, θέλουμε κι άλλη, πιο πολύ αίμα, εκτρέφουμε στα σπίτια μας τα μικρά τερατάκια, τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας, τα στέλνουμε σε σχολεία και δεν μας πειράζει καθόλου που γίνονται από νωρίς φασιστάκια και βασανιστές των άλλων παιδιών, των πιο αδύναμων, των διαφορετικών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ελένη Κωστοπούλου στην «Α» / Δολοφονώντας τον Ζακ οι δράστες «καθάρισαν» πολλές ταυτότητες που μισούσαν
Έχουμε δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων.
Άλλη για τους φτωχούς, άλλη για τους μεγαλοαπατεώνες της κακοφορμισμένης "ελίτ" μας.
Πότε μεταλλαχτήκαμε άραγε από ανθρώπους σε υπανθρώπους;
Από πότε η περιουσία μας έγινε πιο ακριβή από την ίδια τη ζωή;
Πότε η ανθρώπινη ζωή, το μέγιστο αγαθό, έγινε τόσο φτηνή, τόσο αμελητέα;
Πότε επιτρέψαμε το φίδι του φασισμού να τρυπώσει στα σπίτια, στα σχολεία και στη γειτονιά μας;
Ζακ, Ζάκι, Ζαχαρία μου, δεν σε γνώρισα προσωπικά.
Η στυγερή σου δολοφονία μπροστά στα μάτια των κρετίνων περίοικων έμπηξε ένα μαχαίρι και στη δική μου καρδιά, εκεί, στην ίδια πληγή που άφησε το μαχαίρι των Ρουπακιάδων, εκεί που πονάει ακόμα η μαχαιριά στον Λουκμάν.
Ντρέπομαι γι’ αυτή την άθλια κοινωνία. Φοβάμαι ότι θα φύγω από αυτόν τον κόσμο με την ανείπωτη λύπη που δεν κατάφερα να τον αλλάξω, όπως ονειρεύτηκα όταν ήμουν έφηβη και ατρόμητη.
Απέτυχε η Παιδεία μας, απέτυχε ο πολιτισμός μας.
Εμείς το επιτρέψαμε να συμβεί και δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Κανείς μας.
Μάρω Δούκα, συγγραφέας
Ο φασισμός είναι νοοτροπία
Για μένα ο Ζακ θα είναι πάντα ο Ζαχαρίας που είχε την τόλμη και το σθένος να αναζητήσει τον εαυτό του, τον βηματισμό του, τη βαθύτερη ουσία σου, το όνομά του, παλεύοντας ακόμη και με τα τέρατα. Είχε την τόλμη επίσης να σκεφτεί, να αναλογιστεί, να αγαπήσει, να κατανοήσει και να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Είχε το ταλέντο να υποδυθεί, να φανταστεί αλλιώς το σώμα του, να σταθεί μπροστά στο φως, να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να διαβεί το δικό του μικρό ποτάμι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ζακ Κωστόπουλος / Θύμιος Κωστόπουλος, Μάγδα Φύσσα, Νίκος Αθανασόπουλος μιλούν στην «Α»
Κι αυτός, λοιπόν, ο Ζαχαρίας, με τις δικές του επιλογές και τη δική του σχέση με τη ζωή ήταν σε θέση να επαναλάβει με τον δικό του τρόπο τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: "Σίγουρα φασίστας δεν είναι μόνον αυτός που έχει ψηφίσει Χρυσή Αυγή ή που είναι στη Χρυσή Αυγή ή την εμπιστεύεται. Δεν αρχίζει και δεν τελειώνει ο φασισμός και η νοοτροπία αυτή στη Χρυσή Αυγή. Έχουμε ακούσει να διατυπώνονται φασιστικές απόψεις και από άλλα κόμματα της Δεξιάς και από ανθρώπους που δηλώνουν ακομμάτιστοι ή δεν ψηφίζουν. Δεν έχει να κάνει μόνο με κόμμα ο φασισμός, είναι και νοοτροπία: να προσπαθώ με τη βία να επιβάλλω αυτό που εγώ θεωρώ κανονικό και φυσιολογικό και να τρομοκρατώ τους ανθρώπους που δεν είναι σαν κι εμένα, αν όχι να γίνουν σαν κι εμένα, τουλάχιστον να κρύβονται για να μην τους βλέπω".
Ο Ζαχαρίας δεν κρύφτηκε ποτέ αλλά και κανέναν ποτέ δεν ενόχλησε. Κι αυτός λοιπόν μια κακιά μέρα, τρέχοντας κυνηγημένος να σωθεί απ’ τον άγνωστο διώκτη του, χώθηκε ασυναίσθητα και βιαστικά, μέρα μεσημέρι, στην πρώτη ανοιχτή πόρτα που βρήκε μπροστά σου για να σωθεί. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Όχι μόνο τον σκότωσαν βασανίζοντάς τον μπροστά στα μάτια των έντρομων, αδιάφορων, περίεργων, μπορεί και "αιμοσταγών" θεατών, αλλά και τον διέσυραν κατόπιν τα "πρόθυμα" πάντα ΜΜΕ, τον κατηγόρησαν, τον παρουσίασαν επικίνδυνο κλέφτη και αδίστακτο ναρκομανή..., προτάσσοντας την αυτοδικία στο όνομα της οποίας μπορεί ακόμη και να λιντσάρει, να βασανίσει, να σκοτώσει ο νοικοκύρης όταν πρόκειται να υπερασπιστεί, τάχα μου, την περιουσία του. Ευτυχώς για όλους μας, η αλήθεια αποκαλύφτηκε. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες υπάρχουν, οι ιατροδικαστικές εξετάσεις υπάρχουν.
Έπειτα από τρία χρόνια πλησιάζει η δίκη των δολοφόνων. Θα υπάρξει επιτέλους δικαίωση στη μνήμη του Ζαχαρία, τιμωρία στους δολοφόνους του; Αναγνώριση από το δικαστήριο των κινδύνων που διατρέχει η ίδια η Δικαιοσύνη από την αυτοδικία και η κοινωνία από τον εκφασισμό της;
Σταμάτης Κραουνάκης, συνθέτης - τραγουδιστής
Ο Ζακ, παιδί φευγάτο
Μια ζωή δικιά του.
Αυτονομημένος. Ποιητής. Αρθρογράφος.
Ακτιβιστής. Μάχη για το AIDS, για τα δικαιώματα, για τη σεξουαλικότητα, πολιτευτής. Μαχόμενη ψυχή της κοινότητας των ανθρώπων που διαλέγουν τη σεξουαλικότητά τους.
Εθελοντής για τους οροθετικούς.
Εκτεθειμένος στα γούστα του, στα ρούχα του, στην επιλογή του. Ψευδώνυμο Zackie Oh. Σε "ατυχές συμβάν", σ' ένα κοσμηματοπωλείο ποδοπατήθηκε από τους συμπατριώτες του. 21.9.2018.
Στη Γλάδστωνος. Ποδοπατήθηκε πάνω σε σπασμένα γυαλιά μέχρι που παρέδωσε, ενώ ένα άλλο τμήμα της κοινωνίας έκανε χάζι από το απέναντι πεζοδρόμιο, ακίνητο, χωρίς κανένας να παρέμβει, συναινώντας σιωπηλά στην ανθρωποθυσία.
Ναι. Ήταν ελεύθερη ψυχή.
Γούσταρε και ντυνόταν κορίτσι. Με όλα τα αξεσουάρ κι έκανε παραστάσεις ντραγκ.
Ναι, ζούσε όπως του άρεσε.
Ναι, δεν ήταν της διπλανής πόρτας.
Η πόρτα του Ζακ είχε αρχικά μυθιστορήματος.
Η δίκη των ενόχων αναβάλλεται κατ' εξακολούθηση λόγω Covid.
Ο Ζακ έγινε έθιμο, διαδήλωση.
Η μάνα του αγκαλιά με τη μάνα του Φύσσα.
Η πιο μεγάλη φρίκη είναι το απέναντι πεζοδρόμιο. Αυτό το τμήμα του λαού που είναι θεατής και διονυσιάζεται με τη βία που τσακίζει ένα σπουργίτι, καθησυχάζοντας τον εαυτό του ότι «δεν το ’κανα εγώ».
Εγώ απέναντι και τράβηξα και λίγο βίντεο.
Την ώρα της εκπνοής.
Να γίνει η δίκη.
Να πληρώσουν οι ένοχοι.
Αυτό είναι το αίτημα.
Ο Ζακ, ό,τι και να φοράει, δεν θα ξανάρθει.
Μόνο θα κυκλοφορεί ανάμεσά μας, με τα φτερά όλο παγέτα, μέχρι να ησυχάσει η ψυχή του από μια εφήμερη ανθρώπινη δικαιοσύνη και να πάει ψηλά στη θέση της.
Είναι υποχρέωσή μας να καθαρίσουμε την κοινωνία από τους δολοφόνους του. Κυκλοφορούν ελεύθεροι και μεγαλώνουν παιδιά.
Οι εκτελεστές του και το άθλιο απέναντι πεζοδρόμιο.
δεδομένη"
Λένα Διβάνη, συγγραφέας, καθηγήτρια Ιστορίας στην Νομική Αθηνών
Ο Ζακ στ’ αυτί μου
Τον Ζακ δεν τον γνώριζα. Ένα περίεργο πράμα όμως: από την πρώτη στιγμή που άκουσα τον αιμοβόρο τρόπο που δολοφονήθηκε, δεν έχαψα τίποτα από τα διηγούμενα στα κανάλια. Ήταν σαν να τρύπωσε στο αυτί μου ο Ζακ από το υπερπέραν και μου ξεβράκωνε ψιθυριστά στο αυτί όλες τις παραπλανητικές αρλούμπες που ξεφούρνιζαν οι συνήθεις ύποπτοι. Αυτοί σέρβιραν κάθε μέρα κι άλλη συκοφαντική χοντράδα κι αυτός επίμονα ξεκαθάριζε: όχι δεν ήταν τίγκα στις ουσίες, όχι δεν ήταν πιωμένος, όχι δεν μπήκε να κλέψει, όχι δεν μπήκε να σφάξει κανέναν, να απειλήσει κανέναν. Η αλήθεια που βγήκε σιγά - σιγά τον δικαίωσε και ήταν τρομακτική: ο Ζακ και όλα τα παιδιά σαν τον Ζακ ήταν πάντα καρφί στο μάτι τους. Δεν τον γούσταραν. Γιατί; Γιατί έτσι! Γιατί δεν έμοιαζε με μας τους "κανονικούς". Γι’ αυτό όταν τον πέτυχαν απροστάτευτο, ευάλωτο, φοβισμένο, τον έφαγαν λάχανο χωρίς δεύτερη σκέψη, με μπουνιές και κλωτσιές, έχοντας τη βεβαιότητα ότι θα τη βγάλουν καθαρή. Σιγά, τι έκαναν; Έφαγαν ένα φρικιό! Γράφω λοιπόν αυτές τις λίγες γραμμές για να τους πω ότι δεν συμφωνούμε. Κανένας άνθρωπος, κανένας πολίτης δεν θα ησυχάσει αν δεν τιμωρηθούν οι φονιάδες ενός αθώου παιδιού. Κι άμα τιμωρηθούν όπως πρέπει, ο Ζακ ελπίζω να ηρεμήσει, να φύγει από το αυτί μου και να ξανακοιμηθώ κι εγώ ήσυχα. Σαν άνθρωπος.
Φωτεινή Τσαλίκογλου, συγγραφέας - καθηγήτρια Ψυχολογίας
"Η αποκατάσταση"
Εν ζωή δεν έτυχε προστασίας. Έζησε την απόρριψη, τον αποκλεισμό, την καχυποψία, αν όχι τη λοιδορία, τον εξευτελισμό, τη χλεύη. Στο τέλος κακοποιήθηκε έως θανάτου. Δεν μπόρεσε στη διάρκεια του σύντομου βίου του να οχυρώσει τη διαφορετικότητά του από την αγριότητα ενός ανάλγητου περίγυρου. Δεν πρόλαβε να χτίσει ανθεκτικές άμυνες περιφρούρησης απέναντι στη βία που φωλιάζει στα σπλάχνα μιας κυρίαρχης φυσιολογικότητας. Να όμως που τρία χρόνια μετά τον βίαιο θάνατό του ένα φως προβάλλει στον ορίζοντα. Μια σημαίνουσα ρωγμή από ένα σημαίνον πρόσωπο. Το πρώτο αντικείμενο αγάπης, το πρόσωπο που στην αρχή της ζωής στερεώνει την ύπαρξή μας. Η μητέρα. Τρία χρόνια μετά τον χαμό του, η στοργική αποδοχη της κάνει τη διαφορά:
"Παιδί μου,
Ομορφαίνεις τον κόσμο με τα λόγια σου,
Την καλοσύνη και τη συμπόνοια σου,
Την ευγενική σου ψυχή και την αγάπη"
Με περίβλημα τη στοργική αποδοχή της μάνας του, ο Ζακ παραδίδεται αλλιώς αποκαταστημένος στην αδιαλλαξία των καιρών.
