Είναι μεσημέρι Δευτέρας. Το πύρινο μέτωπο πνίγει την Εύβοια για έβδομη συνεχόμενη ημέρα. Η διαδρομή προς τη βόρεια Εύβοια μυρίζει θάνατο. Όσο προχωρά κανείς προς τον Άγιο, ο ουρανός γίνεται όλο και πιο σκοτεινός. Ο ήλιος κρύβεται. Στο παραλιακό μέτωπο της Αγίας Άννας, του οικισμού που τυλίχθηκε στις φλόγες τις προηγούμενες μέρες, επικρατεί σιωπή.
Ο μακρύς μονόδρομος που οδηγεί στο κάμπινγκ της περιοχής είναι έρημος και αδειανός. Στο βάθος μπορεί κανείς να ακούσει μερικά γαυγίσματα σκυλιών. Η πολύχρωμη ταμπέλα του κάμπινγκ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το γκρίζο τοπίο τριγύρω. Στάχτες ξεπηδούν σε κάθε βήμα προς την είσοδό του. Η ατμόσφαιρα βαριά, μυρίζει καπνό. Δεξιά κι αριστερά το μόνο που μπορεί να διακρίνει κανείς είναι μαυρισμένοι κορμοί δέντρων. Οι πρασινάδες τους έχουν εξαφανιστεί μαζί με την πύρινη λαίλαπα. Κρανίου τόπος. Μπροστά ακριβώς από το κάμπινγκ είναι παρατημένα ποδήλατα μικρών παιδιών που έχουν μετατραπεί σε αποκαΐδια. Άλλα τοποθετημένα στη σειρά, άλλα σκόρπια, μαζί με τη στάχτη. Το μόνο που έχει απομείνει από το κάμπινγκ είναι καμένα σίδερα και αλουμίνια, ο σκελετός της εισόδου και η πινακίδα. Και μερικά ερείπια.
Την ώρα εκείνη περνά η Κατερίνα, κάτοικος της περιοχής, σκαρφαλωμένη σε ένα τιρκουάζ ποδήλατο. Σταματά και αναφωνεί: «Καταστράφηκαν όλα!» Η φωνή της σχεδόν τρεμάμενη. Τη ρωτάω αν μένει εκεί. «Το σπίτι μου είναι λίγο πιο κάτω από το κάμπινγκ» μου απαντά. «Εμείς αναγκαστήκαμε να το εγκαταλείψουμε όταν δόθηκε εντολή εκκένωσης. Αλλά σώθηκε, δεν κάηκε. Στέκει ακόμα». Η θλίψη στο βλέμμα της, εμφανής. Τι να κάνει άλλωστε; «Προσπαθούσαν οι κάτοικοι μόνοι τους να σώσουν τα πάντα. Παρακαλούσαμε για βοήθεια, αλλά δεν έγινε τίποτα» μας λέει.
Η βόρεια Εύβοια, το μέρος αυτό με τα χιλιάδες στρέμματα παρθένου πευκοδάσους, με τις απέραντες εκτάσεις με πλατάνια που περικυκλώνουν τους δρόμους της, έχει χαθεί από την αδιαφορία του κράτους. Όσοι έχουν ζήσει ή έχει τύχει να περάσουν αυτό το μέρος μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει απώλεια. Γιατί η απώλεια δεν μετριέται μόνο σε ανθρώπινες ζωές, όπως διατείνονται κάποια κυβερνητικά στελέχη. Η απώλεια μετριέται στους τοίχους των μοναδικών σπιτιών των κατοίκων που τους έχτισαν με τους κόπους μιας ζωής. Μετριέται με τα χιλιάδες ζωντανά που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν με τη λαίλαπα και στέκουν εκεί, ακίνητα, σκεπασμένα με στάχτες. Μετριέται με τα δάκρυα των ανθρώπων που μεγάλωσαν στον τόπο εκείνο και δεν εγκατέλειψαν το σπίτι τους ακόμα και την ύστατη στιγμή, την ώρα που οι φλόγες έκαναν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα πλησιάζοντας απειλητικά.
Τώρα κυριαρχεί οδύνη. Τη μυρίζεις στον αέρα, τη νιώθεις σε κάθε βλέμμα περαστικού, σε κάθε συνοφρυωμένο πρόσωπο που στάζει με ιδρώτα. Τα καμένα αμάξια, οι σκελετοί από τα σπίτια με τους μαυρισμένους τοίχους προδίδουν τη φωτιά που έχει περάσει και δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο στο διάβα της. Ακόμα τη μυρίζεις. Καπνοί αναπηδούν από το δάσος πού και πού. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάψουν. Οργή και θλίψη. Η φωτιά μπορεί να πέρασε, αλλά αυτά που άφησε πίσω θα αργήσουν να επουλωθούν. Οι ψυχές των κατοίκων είναι θαμμένες κάτω από τόνους στάχτης.
