Η ησυχία στο παραλίμνιο θέρετρο ήταν κατανυκτική. Όλη τη νύχτα, όπως και το προηγούμενο απόγευμα και το μεσημέρι, δεν ακουγόταν τίποτα παραπάνω από τον ήχο των φύλλων που τα διαπερνούσε ο αέρας, τον ήχο των πουλιών που άλλοτε κελαηδούσαν και άλλοτε φτερούγιζαν από κλαδί σε κλαδί και αραιά και πού τα βατραχάκια που αφού έπαιρναν φωτιά στις ζεστές πέτρες, βούταγαν στη λίμνη.
Η μοναδική στιγμή που φαινόταν η ανθρώπινη παρουσία ήταν όταν νωρίς το πρωί οι λίγοι κατασκηνωτές περίμεναν να εξατμιστεί η πρωινή πάχνη για να ξεμυτίσουν από τα έλατα και να φωνάξουν με ένα επιφώνημα για να απαντήσουν οι υπόλοιποι με το ίδιο ή ένα διαφορετικό. Κάτι σαν πρωινή αναφορά πως η νύχτα κύλησε ομαλά και όλοι ξύπνησαν καλά και είναι εντάξει. Έπειτα, η πρωινή ρουτίνα. Ζεστός καφές, λιάσιμο τα στρώματα και οι υπνόσακοι να φύγει η νυχτερινή υγρασία.
Οι συναναστροφές περιορισμένες και πάντα στο πλαίσιο που επέβαλλε ο κώδικας της λίμνης, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι είχαν παραμείνει κλεισμένοι στα σπίτια τους για καιρό, παρά το γεγονός ότι οι εκδρομές στη φύση ήταν απαγορευμένες.
Όλα κυλούσαν λες και η πανδημία δεν είχε υπάρξει ποτέ, όπως και στα διπλανά χωριά. Το μοναδικό κατάστημα που έβλεπες να φορούν μάσκες ήταν το σούπερ μάρκετ. Ούτε στο μπακάλικο, ούτε στο καφενείο, ούτε στον φούρνο. Έμοιαζε ο κορωνοϊός και τα μέτρα κατά της διασποράς να αφορούν μόνο τις σύγχρονες επιχειρήσεις που δέχονταν τις πληρωμές και με POS.
Ένα απόγευμα την ησυχία έσπασε ο ήχος ενός αυτοκινήτου που δεν ήταν από αυτά των κατασκηνωτών της λίμνης.
Μια οικογένεια, ο μπαμπάς, η μαμά και ένα μικρό κοριτσάκι, που ήρθαν από την πόλη, έσπρωξαν με αταίριαστη δύναμη στον τόπο τις πόρτες του αυτοκινήτου.
Η μικρή έτρεξε χτυπώντας τα πόδια της στο χώμα και τις πέτρες μέχρι την άκρη του νερού και ξωπίσω της η μαμά, να μην ξεφύγει το μωρό από την εποπτεία της.
Μόλις της πέρασαν στα χέρια τα μπρατσάκια, η μικρή βούτηξε με αλαλαγμούς μέσα στη λίμνη και πλατσούριζε φωνάζοντας από τη χαρά της.
Κανείς δεν ενοχλήθηκε από τα παιχνίδια της μικρής. Τα βατραχάκια συνέχιζαν να πλατσουρίζουν και τα πουλιά να κελαηδούν μέχρι που πήρε σκυτάλη η μαμά για να φωνάζει ολοχαρής πόσο όμορφη είναι η ησυχία που μόλις είχε διαταράξει.
