Ήταν πια στην τελική ευθεία και είχαν ήδη διανύσει και αρκετά μέτρα από αυτή. Ο αγώνας αυτός, που έμοιαζε κάτι παραπάνω από μαραθώνιος, ο πρώτος της ζωής τους, έφτανε στο τέλος.
Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που έκλεινε ένας κύκλος.
Είχαν ζήσει το ίδιο ξανά και ξανά. Βγαίνοντας από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, για παράδειγμα, ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα.
Μολονότι προκαλούσε φόβο, συνοδευόταν με την υποστήριξη και την προτροπή που είχε ξεκινήσει από πριν, μαζί με τις περισσότερες υποχρεώσεις τού «τώρα πια μεγάλωσες» και του «έγινες ολόκληρο παιδί». Κι αυτό με τη σειρά του γεννούσε αυτοπεποίθηση για την έτσι κι αλλιώς αναμενόμενη συνέχεια.
Το ίδιο θα ερχόταν και τρία χρόνια μετά. Από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, μόνο που θα ήταν πιο ελεγχόμενα τότε τα πράγματα. Ήταν ήδη μεγάλοι για να μπορούν να διαχειριστούν αυτή τη μεγάλη αλλαγή και είχαν ήδη περάσει το κατώφλι ενός μεγαλύτερου σχολείου μία φορά. Η εμπειρία της ζωής ή το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης τού να μπορείς να αλλάζεις φάσεις, επίπεδο, εποχές, αλλά με την ασφάλεια της σίγουρης συνέχειας.
Το ενδιαφέρον ήταν ότι όσο μεγάλωνε το επίπεδο μεγάλωνε και η ελευθερία, που συνοδευόταν πάντα με περισσότερες ευθύνες αλλά και μεγαλύτερο βαθμό αυτοδιαχείρισης. Μπορεί το πρόγραμμα να ήταν αυστηρό, αλλά παράλληλα υπήρχαν και οι έξοδοι, η ελευθερία, η αυτοδιάθεση και το προνόμιο του να μην χρειάζεται να υπόκεινται σε εκείνες τις βαρετές οικογενειακές επισκέψεις τις οποίες έβρισκαν ενδιαφέρουσες μόνο οι μεγάλοι.
Τούτη τη φορά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τούτη τη φορά η συνέχεια δεν ήταν προδιαγεγραμμένη, ούτε σίγουρη και επιπλέον χωρίς την ώθηση των δασκάλων που τους έφεραν μέχρι εδώ. Η τηλεκπαίδευση δεν περιλαμβάνει το βλέμμα και τον ψίθυρο στο διάλειμμα από τον καθηγητή.
Θα ήταν η πρώτη φορά στη ζωή τους που θα έμεναν στο κενό μη γνωρίζοντας με βεβαιότητα το μέλλον. Εν αναμονή των αποτελεσμάτων.
Θα συνέχιζε άραγε το σχολείο και άρα η περισσότερη ελευθερία ή η “μπάλα” της καθημερινότητας θα δεθεί στο πόδι τους με τη μορφή του καθημερινού, κακοπληρωμένου κάματου χωρίς οκτάωρο και παροχές και με το βάρος της “μεγάλης αποτυχίας” τού “δεν πέρασες”, συνοδευόμενης πάντα με το “δεν πειράζει, έκανες την προσπάθειά σου”.
Το διακύβευμα τούτη τη φορά θα είναι η βίαιη ενηλικίωση ή η παράταση της παιδικής ελευθερίας σε μια κόλα χαρτί.
Οι κόποι δώδεκα χρόνων σε δώδεκα ώρες.
