Στην πλατεία Ηρώων σπάνια έβλεπες ήρωες αντίστοιχους με εκείνους που έδωσαν το όνομά τους στους γύρω δρόμους. Και η περιοχή είχε αλλάξει αρκετά από τότε που τη θυμόταν.
Η γειτονιά των ηρώων είχε εκπέσει σε κακόφημη συνοικία, που στη συνέχεια έγινε βιοτεχνικό κέντρο με μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και λίγα φτωχικά σπίτια. Μερικά από αυτά και κακόφημα.
Οι παλιές βιοτεχνίες είχαν γίνει πλέον εστιατόρια, μπαράκια και καφετέριες και μόνο ένα - δύο από εκείνα τα παλιά καφενεία της περιοχής είχαν καταφέρει να επιβιώσουν, έχοντας όμως αλλάξει ιδιοκτήτες και θαμώνες.
Έτσι, ελάχιστοι γνώριζαν τα ονόματα στις ταμπέλες των δρόμων, δοσμένα από τους παλιούς κατοίκους της περιοχής τα περισσότερα, όπως και την ιστορία των κτηρίων.
Έφταιγε βέβαια και το γεγονός ότι όσο άλλαζαν οι καιροί άλλαζαν και εκείνα που ενδιέφεραν τον κόσμο, όπως άλλαζαν και οι άνθρωποι που θεωρούνταν σημαντικοί.
Αυτό δεν το χρέωνε οπωσδήποτε μόνο στην κοινωνία, ούτε και στους τριγύρω του γενικά κι αόριστα. Περνούσε συχνά - πυκνά δίπλα από σημαντικά σημεία χωρίς να τα βλέπει ως τέτοια.
Συνέβαινε το ίδιο σε όλους ανεξαιρέτως και ίσως, σκεφτόταν, αυτό να είναι και το σωστό. Κάθε εποχή και κάθε χρόνος και κάθε γενιά να φτιάχνουν τις δικές τους ιστορίες, που, αν είναι σημαντικές, θα μένουν κι αυτές για τους επόμενους που θα τις προσπερνούν, γιατί τότε θα έχουν πάλι άλλο νόημα και άλλο ενδιαφέρον οι ζωές των ανθρώπων. Και τα κτήρια θα έχουν νέους ανθρώπους να φιλοξενήσουν και νέες ιστορίες να αφηγηθούν.
Στάθηκε για μια στιγμή στη γωνιά της πλατείας κοιτάζοντας τους εργάτες να χτίζουν τις πόρτες και τα παράθυρα με τσιμεντόλιθους. Έκανε δύο βήματα πίσω και κάθισε στο πεζούλι της πλατείας που κύκλωνε το παλιό δέντρο. Δίπλα στους εργάτες παιδιά να ξεφορτώνουν αναμνήσεις από το προς σφράγιση κτίσμα του 1930 που άλλοτε υπήρξε τυπογραφείο εφημερίδας και μετά εγκαταλείφθηκε για πολλά χρόνια να ρημάζει. Αργότερα έγινε θέατρο και σχολή θεάτρου, για να ξανακλείσει και ν’ αρχίσει πάλι να ρημάζει. Έτσι γινόταν με κάθε δραστηριότητα που συνέβαινε πίσω από αυτά τα ντουβάρια. Λες και ήταν μαγεμένα. Είτε αυτά είτε οι άνθρωποι που πέρναγαν την πόρτα του.
«Είναι παράδοξο» είπε στην κοπέλα που κάθισε δίπλα του δακρυσμένη και που τον κοίταξε με λύπη, θυμό και απορία. «Εσείς το κρατήσατε ζωντανό για έντεκα ολόκληρα χρόνια. Όλοι οι προηγούμενοι το έκλειναν σε επτά».
