«Χθες δούλευα απόγευμα, γύρισα σπίτι στις 11.30 το βράδυ και σήμερα είμαι και πρωί και νύχτα. Σηκώνομαι στις 6 τα ξημερώματα και ξεκινάω για τη δουλειά. Δεν έχω ξεκουραστεί γιατί κοιμήθηκα πολύ λίγο, αλλά έχω συνηθίσει πια. Φτάνω στο νοσοκομείο στις 6.40. Μπαίνω στο τμήμα Covid, δεξιά και αριστερά οι πόρτες από τα δωμάτια κλειστές και το τμήμα έχει ησυχία, όμως δεν με ξεγελά, είναι γεμάτο με ασθενείς, ασθενείς που νοσούν, που δεν έχουν κάποιον συγγενή δίπλα τους, που φοβούνται. Αφού 'παραλαμβάνουμε', ξεκινά ο αγώνας, βάζω τη στολή και αρχίζω με τους συναδέλφους την πρωινή νοσηλεία, φλεβοκεντήσεις, αιμοληψίες, χορήγηση φαρμάκων, όλα αυτά με τον εξοπλισμό που φοράμε εν μέσω πανδημίας, σε έναν χώρο χωρίς κλιματισμό, ούτε καν με σωστό εξαερισμό. Όμως είμαστε νοσηλευτές/τριες, αυτό πρέπει να κάνουμε και θα το κάνουμε».
Η Βασιλική Τσόγια, νοσηλεύτρια κλινικής Covid-19 στον «Ευαγγελισμό», περιγράφει στην ΑΥΓΗ μια τυπική μέρα της. Αυτό που διαβάσατε ήταν απλώς η αρχή. Μετά από τρεισήμιση ώρες «είμαστε μούσκεμα από τον ιδρώτα και πηγαίνουμε στη 'στάση' να ετοιμαστούμε για την επόμενη νοσηλεία στις 12.30».
Στο ενδιάμεσο, κάποιος ασθενής χρειάζεται να διασωληνωθεί, πρέπει να φωνάξει αναισθησιολόγους, να βρει monitor και αναπνευστήρα. «Ξανά ντύσιμο με τη στολή και ξανά μέσα στον θάλαμο. Ο ασθενής έχει αγχωθεί, 'μην ανησυχείς' του λέμε όλοι, 'θα σε βοηθήσουμε λίγο με τη δύσπνοια'».
Η διαδικασία κρατάει περίπου 20 λεπτά.
- Θα κατέβει, γιατρέ, ο ασθενής στη ΜΕΘ;
- Μόλις βρεθεί κάποιο κρεβάτι.
Μέχρι να τελειώσει όλο αυτό έχει έρθει η ώρα για τη μεσημεριανή νοσηλεία.
Οι συνάδελφοί της δεν την αφήνουν να ντυθεί πάλι για να μπει στους θαλάμους, καθώς έχει εκτεθεί πολλές ώρες στον ιό. Ντύνεται κάποιος άλλος και η Βασιλική Τσόγια μένει έξω να σερβίρει ό,τι χρειάζεται.
Τελειώνουν στις 2, γυρίζουν στη «στάση» και παρατηρεί ένταση μεταξύ των συναδέλφων της. «Πώς να μην υπάρχει ένταση», αναρωτιέται, «έναν χρόνο χωρίς άδειες και με τις βάρδιες να σε εξοντώνουν; Όσο σκέφτομαι δε πως αυτό θα συνεχιστεί κι άλλο, τρομάζω».
Στις 3 το μεσημέρι έφυγε βιαστικά γιατί θα δούλευε ξανά νύχτα. «Γυρνάω σπίτι εξουθενωμένη, φτιάχνω κάτι να φάω, κάνω ένα μπάνιο και ξαπλώνω για να αντέξω τη νύχτα. Ξυπνάω στις 10, ετοιμάζομαι και φεύγω πάλι για το νοσοκομείο. Στις 10.40 παραλαμβάνω το τμήμα και ξεκινάει η βάρδια. Πάλι νοσηλεία, πάλι ντυμένη για τρεις ώρες με αυτές τις πλαστικές στολές και ο κύκλος συνεχίζεται. Η κούραση τρομερή, πονάει η μέση μου, όμως συνεχίζω. Ξαναβγαίνουμε για δεύτερη νοσηλεία στις 5 το πρωί. Ξυπνάμε τους ασθενείς για να πάρουν τα φάρμακά τους. 'Καλημέρα σας, πώς κοιμηθήκατε;'».
Εκεί κάπου συνήθως τη ρωτούν πόσο έχει ο μήνας. Αύριο (σ.σ.: σήμερα), παρεμπιπτόντως, είναι 12 Μαΐου, είναι η Διεθνής Μέρα των Νοσηλευτών, «είμαι όμως τόσο εξαντλημένη, που το μόνο που σκέφτομαι είναι να πάω στο σπίτι μου να κοιμηθώ»...
«Είναι μέρα θλίψης, όχι χαράς»
Η 12η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα του νοσηλευτή και της νοσηλεύτριας, ακόμα μια εθιμοτυπία από αυτές που σημαδεύουν τα ημερολόγια. Τι άραγε διαφορετικό θα κάνουν σήμερα οι υπόλοιποι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες της χώρας; Έχουν χρόνο να γιορτάσουν ή να χαρούν;
«Σήμερα είναι περισσότερο μια ημέρα θλίψης παρά χαράς για εμάς» δηλώνει στην «Α» η Αγγελική Δημοπούλου, νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο του Ρίου. Όπως λέει, η μάχη κατά της Covid δίνεται και σήμερα με εντατικούς ρυθμούς, «από ένα προσωπικό κουρασμένο, χωρίς άδεια εδώ και έναν χρόνο, το οποίο σε μεγάλο βαθμό καλύπτει τις κλινικές και τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας για Covid χωρίς εξειδίκευση και προϋπηρεσία».
Δεν την ενδιαφέρουν οι σημερινές κοινότοπες δηλώσεις των διαφόρων θεσμικών παραγόντων. Αυτό που την «καίει» είναι να συνεχίσουν να μειώνονται ελαφρώς οι εισαγωγές στην Αχαΐα, όπου το τρίτο κύμα της πανδημίας έχει χτυπήσει με μεγάλη σφοδρότητα.
Η απειρία του προσωπικού -«μπήκαν στην Covid επικουρικοί που είχαν μόλις προσληφθεί!»- είχε ως συνέπεια την εξάντληση των νοσηλευτών/τριών αλλά και την ελλιπή φροντίδα του ασθενούς, καθώς «ένα φοβισμένο και μη εκπαιδευμένο άτομο δεν μπορεί να ανταποκριθεί» στις ανάγκες που προέκυψαν από τον κορωνοϊό.
Διώξεις με κομματικά κριτήρια
Η Αγγελική Δημοπούλου είναι εξοργισμένη από το γεγονός ότι, την ώρα που το υγειονομικό προσωπικό δίνει αυτή τη μάχη, η διοίκηση του Νοσοκομείου του Ρίου προχώρησε στην υλοποίηση των καθαιρέσεων που είχαν προσωρινά παγώσει εις βάρος στελεχών (προϊσταμένων στη νοσηλευτική υπηρεσία) με 35-40 χρόνια προϋπηρεσία και πάνω από 10 χρόνια σε θέσεις ευθύνης.
Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες οι δύο τομεάρχισσες, οι οποίες τελικά καθαιρέθηκαν για να πάρουν τη θέση τους γαλάζια παιδιά, είχαν ενημερώσει τη διοίκηση ότι μέχρι το τέλος του έτους θα αποχωρήσουν λόγω συνταξιοδότησης!
«Πού είναι ο σεβασμός και η τήρηση της αξιοκρατίας;» αναρωτιέται η νοσηλεύτρια χαρακτηρίζοντας παράνομες τις αποφάσεις της διοίκησης και επισημαίνοντας ότι το κλίμα της κομματοκρατίας που εντοπίζεται και σε άλλα νοσοκομεία της επικράτειας αποτελεί προσβολή για τη Νοσηλευτική συνολικά και απαξίωση όσων υπηρετούν τη δημόσια Υγεία.
Προφανώς, επισημαίνει η Α. Δημοπούλου, η διοίκηση ξέρει ότι παραβιάζει το υπάρχουν θεσμικό πλαίσιο. «Το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχει αναδείξει ως παράνομες αποφάσεις ανάλογες με αυτές της Πάτρας, ζητώντας από το υπουργείο Υγείας να πράξει τα δέοντα για την επαναφορά της νομιμότητας. Το γνωρίζει και ο γαλάζιος κομματικός μηχανισμός, αλλά δεν τον νοιάζει».
Οι ξεχασμένοι ήρωες που συνεχίζουν τη μάχη
"Τρομερές ελλείψεις! Σκεφτείτε ότι είμαστε στην τελευταία θέση στην Ευρώπη των 28, με 3,3 νοσηλευτές ανά 1.000 κατοίκους, όταν ο μέσος όρος είναι 8,2 ανά 1.000 κατοίκους" επισημαίνει ο Τάκης Παντέλης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕΔΗΝ και νοσηλευτής στο "Θριάσιο"
Η σημερινή ημέρα, όπως κάθε μέρα, βρίσκει τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά της πανδημίας, αναφέρει στην ΑΥΓΗ ο Τάκης Παντέλης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) και νοσηλευτής στο «Θριάσιο».
Στην Ελλάδα, τονίζει ο ίδιος, η πανδημία, πέρα από τη ανάδειξη των «ηρώων», όπως υποκριτικά τους αποκάλεσε η κυβέρνηση, έφερε στο προσκήνιο και τα σοβαρά διαχρονικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νοσηλευτές/τριες.
«Τρομερές ελλείψεις! Σκεφτείτε ότι είμαστε στη τελευταία θέση στην Ευρώπη των 28 με 3,3 νοσηλευτές ανά 1.000 κατοίκους, όταν ο μέσος όρος είναι 8,2 ανά 1.000 κατοίκους. Τέσσερις στις δέκα οργανικές θέσεις είναι κενές, πάνω από 20.000 είναι συνολικά τα κενά. Μισθοί, ανθυγιεινό, ωρομίσθιο είναι κατώτερα των προσδοκιών και των αναγκών, οι προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο, η αναξιοκρατία μάς προσβάλλει, ενώ στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται οι υπηρεσιακές διώξεις και οι καθαιρέσεις με κομματικά κριτήρια» σταχυολογεί ο Τάκης Παντέλης.
Οι υποσχέσεις μένουν στα χαρτιά
Απέναντι στα προβλήματα αυτά και με την πανδημία σε εξέλιξη, η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης άρχισαν να μοιράζουν υποσχέσεις. «Ένταξη στα ΒΑΕ προπαγάνδιζαν από τον Μάιο του 2020, 2.000 προσλήψεις υποσχόταν ο πρωθυπουργός, 4.000 ο υπουργός Υγείας» θυμάται ο Τ. Παντέλης.
Και αφού περίσσεψαν τα χειροκροτήματα και τα δάκρυα της κυβέρνησης, αποδείχθηκαν «ακάλυπτες και κενές περιεχομένου» οι δεσμεύσεις προς το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό.
Η ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα έχει παραπεμφθεί στις καλένδες λόγω «δημοσιονομικών και οργανωτικών προβλημάτων». Δύο χρόνια δεν έχει γίνει ούτε μία(!) προκήρυξη για μόνιμους/ες νοσηλευτές/τριες και το σύστημα, εξηγεί ο συνδικαλιστής, «κρατιέται από τις παρακαταθήκες των προκηρύξεων επί ΣΥΡΙΖΑ».
Ενώ «το πογκρόμ διώξεων και καθαιρέσεων στη Νοσηλευτική Υπηρεσία καλά κρατεί, αναδεικνύοντας απόλυτη προτεραιότητα της Ν.Δ. τη διατήρηση και ενίσχυση του κομματικού μηχανισμού, με αποτέλεσμα να έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων οι προεκλογικές διακηρύξεις για 'αξιοκρατία' και 'αριστεία'».
Έναν και πλέον χρόνο τώρα οι νοσηλευτές δεν έχουν πάψει να διεκδικούν ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα Υγείας. Η πανδημία κατέστησε σαφή και μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης την αναγκαιότητά του.
Αύξηση δαπανών για Υγεία
Ζητούν συγκεκριμένα την αύξηση των δαπανών για την Υγεία στο 7% του ΑΕΠ, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, εν προκειμένω άμεσα 4.000 και προγραμματισμό ακόμα 10.000 προσλήψεων σε βάθος τετραετίας, καθώς και τη μονιμοποίηση, με ουσιαστική αυξημένη μοριοδότηση, των επικουρικών και όσων εργάζονται μέσω ΟΑΕΔ.
«Οι νοσηλευτές/τριες, παρά τον κυβερνητικό εμπαιγμό και την κοροϊδία, θα συνεχίσουν να δίνουν καθημερινά τη μάχη ενάντια στην πανδημία με αυταπάρνηση και αίσθηση καθήκοντος, όπως κάνουν τόσους μήνες» ξεκαθαρίζει ο Τ. Παντέλης. «Μας αρκεί να είμαστε 'ήρωες' για τους ασθενείς, τους πολίτες και την ελληνική κοινωνία συνολικά, όχι για την κυβέρνηση».
