Την ώρα που η κυβέρνηση μοιάζει να έχει κηρύξει το τέλος της πανδημίας (για δεύτερη φορά μετά την περσινή φιέστα Μητσοτάκη στη Σαντορίνη), εφαρμόζοντας ένα σχεδόν ανεξέλεγκτο άνοιγμα δραστηριοτήτων, υπάρχουν άνθρωποι που αγωνιούν για το πότε θα φανεί το «αποτύπωμα» των προηγούμενων ημερών.
Είναι όσοι και όσες, χωρίς ανάσα, θα συνεχίσουν να υποδέχονται ασθενείς στα νοσοκομεία, να μοιράζονται την αγωνία των συγγενών και να πανηγυρίζουν όταν κάποιος καταφέρνει να αποσωληνωθεί βγαίνοντας νικητής απέναντι στην Covid-19.
Την Κυριακή του Πάσχα, όταν όλοι εμείς ψάχναμε μια διαφυγή στα οικογενειακά τραπέζια, στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο ήταν «απλώς» ακόμα μία εφημερία.
«Ακόμα είμαστε στον Γολγοθά»
«Να είναι Πάσχα και να εφημερεύεις; Δεν μπορείς να ανασάνεις. Τέτοια κατάσταση δεν έχουμε ξαναζήσει στο ‘Λαϊκό’. Για εμάς η Ανάσταση δεν έχει έρθει, ακόμα είμαστε στον Γολγοθά. Δεν μπορούμε να πανηγυρίζουμε με 800 διασωληνωμένους και δεκάδες θανάτους την ημέρα - κάθε μέρα είναι σαν να πέφτει ένα μικρό αεροπλάνο στη χώρα μας. Δεν συμμεριζόμαστε το ‘happy end’ που διαλαλεί η κυβέρνηση» σχολιάζει στην ΑΥΓΗ ο πρόεδρος των εργαζομένων στο «Λαϊκό» Τάσος Αντωνόπουλος.
Η ίδια κατάσταση επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερις ημέρες, «στις βασανιστικές εφημερίες του ‘Λαϊκού’». «Αισθανόμαστε στο τέλος της κάθε εφημερίας, αφού έχουν πλημμυρίσει τα 116 κρεβάτια Covid, ότι πετύχαμε, ανακουφιζόμαστε προσωρινά και μετά έρχεται η επόμενη εφημερία και πρέπει να... ξαναδειάσουμε τη θάλασσα με το κουτάλι».
Το σωματείο του «Λαϊκού» κατήγγειλε δημόσια τον Μάρτιο τους θανάτους ασθενών που περίμεναν διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ, στους κοινούς θαλάμους του νοσοκομείου, επί τέσσερις και πέντε ημέρες με φορητό αναπνευστήρα - «τότε είχε πέσει να με φάει ολόκληρο το μιντιακό σύστημα και με αμφισβήτησαν στην εκπομπή του ΑΝΤ1 που έκανα την καταγγελία».
«Δύο άνθρωποι χάθηκαν το πρώτο δεκαήμερο, ακόμα δύο το επόμενο και η τραγωδία συνεχιζόταν. Μετά την πίεση του σωματείου, έγιναν πέντε κρεβάτια ΜΕΘ - εδώ και δέκα μέρες έχει μειωθεί το πρόβλημα» αναφέρει ο Τ. Αντωνόπουλος. «Αν έχεις το κρεβάτι σε ΜΕΘ έγκαιρα, έχεις πολλαπλάσιες ελπίδες να δώσεις με αξιοπρέπεια τη μάχη για τη ζωή απ’ ό,τι εκτός ΜΕΘ, όπου παίζεις τη ζωή σου κορώνα - γράμματα» επισημαίνει.
Θυμάται ότι ο πρωθυπουργός αρνήθηκε το φαινόμενο σε συνέντευξή του (Star, 8.4.21). «Είτε δεν γνωρίζει τι του γίνεται, είτε έλεγε ψέματα. Θα προτιμούσα το πρώτο» σχολιάζει σχετικά.
Το 33% με επισφαλείς θέσεις εργασίας
Για να μπει στη μάχη, το «Λαϊκό» αναγκάστηκε να κλείσει την Κλινική ΩΡΛ, τη Γυναικολογική, την Οφθαλμολογική, μία από τις δύο πολύτιμες Χειρουργικές Κλινικές και μία από τις τρεις Παθολογικές.
Το νοσοκομείο εφημερεύει παράλληλα για όλα τα άλλα περιστατικά. «Υπάρχουν τα εμφράγματα, οι καρκίνοι, τα επείγοντα χειρουργεία που πρέπει να γίνουν και στριμώχνονται ή καθυστερούν πάρα πολύ, ενώ στις Παθολογικές Κλινικές επανήλθαν δριμύτερα τα ράντζα, αφού με μόλις δύο Παθολογικές και μία Χειρουργική Κλινική δεν ‘βγαίνει’ εφημερία» εξηγεί ο Τ. Αντωνόπουλος.
Όλο αυτό το βάρος το σηκώνουν μαζί με τους μόνιμους οι συμβασιούχοι του νοσοκομείου, που φτάνουν το 33% του προσωπικού. Ανάλογη είναι η εικόνα που έχει για τα περισσότερα νοσοκομεία ο Τ. Αντωνόπουλος ως μέλος της Ε.Ε. της ΠΟΕΔΗΝ και της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ.
«Μπορούμε να χειρουργούμε, να νοσηλεύουμε, να έχουμε ΜΕΘ, όμως δεν μπορούμε να καθαρίζουμε και να σιτίζουμε τους ασθενείς, αλλά χρειάζεται για αυτόν τον σκοπό ο εργασιακός μεσαίωνας των εργολάβων που αλωνίζουν τα νοσοκομεία» τονίζει. Στο «Λαϊκό» η φύλαξη γίνεται από εταιρεία security αλλά για την ώρα, μετά τις ρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης (η οποία, σημειώνει ο κύριος Αντωνόπουλος, δεν έκανε όσα έπρεπε σ’ αυτόν τον τομέα), στη σίτιση και την καθαριότητα οι εργαζόμενοι έχουν απευθείας συμβάσεις (ορισμένου χρόνου), ενώ τόσο το νοσοκομείο όσο «και το σωματείο παλεύει να μονιμοποιηθούν γιατί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες».
Την ίδια ώρα, οι κλινικάρχες μένουν στο απυρόβλητο. «Στο τρίγωνο των Αμπελοκήπων έχουμε 70% δημόσιο και 30% ιδιωτικό τομέα Υγείας. Ο τελευταίος δεν έδωσε τίποτα για την πανδημία, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν κενό κρεβάτι ΜΕΘ οι ασθενείς».
Ο Τ. Αντωνόπουλος φοβάται ότι μετά την πανδημία «η Ν.Δ. θα εφαρμόσει πλήρως το (προεκλογικό) νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της: θα μετατρέψει τα νοσοκομεία σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και θα προχωρήσει σε ΣΔΙΤ».
Μπεζίρης: Δεν έχουμε 30άρη φυσικοθεραπευτή
Τους ασθενείς που επανακάμπτουν αναλαμβάνει ο Γιώργος Μπεζίρης, φυσικοθεραπευτής από το 1999. «Αντιμετωπίζουμε κυρίως τον κίνδυνο των αναπνευστικών δυσχερειών αλλά και τη μοναξιά των ασθενών. Πέρα από το επιστημονικό έργο μας, είμαστε οι μόνοι άνθρωποι που στέκονται δίπλα στους ασθενείς» περιγράφει στην ΑΥΓΗ.
Πρώτη φορά βιώνει τόσο μεγάλη πίεση, η οποία οφείλεται στο ότι αντιμετωπίζει μια καινούργια ασθένεια. Η μάχη κατά της Covid-19, όπως τονίζει ο φυσικοθεραπευτής, χρειάζεται εξειδικευμένους και έμπειρους ανθρώπους. «Ακόμα και το ντύσιμο ενός ανθρώπου που μπαίνει στην κλινική Covid χρειάζεται μια τυπολατρία και συγκεκριμένο τρόπο» μας λέει.
Το προσωπικό που δίνει επί δεκαπέντε μήνες τώρα αυτή τη μάχη είναι πενιχρό, «αφυδατωμένο» και κακοπληρωμένο και γερνάει χωρίς να αναπληρώνεται από νέες προσλήψεις.
«Τριαντάρη φυσικοθεραπευτή δεν έχουμε στο ‘Λαϊκό’. Εγώ είμαι 55 ετών. Όσοι έρχονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν προλαβαίνουν να εκπαιδευτούν όσο πρέπει και κάποια στιγμή μπορεί και να τους χάσουμε» εξηγεί ο Γ. Μπεζίρης.
Tι μπορείς να πεις σε δύο λεπτά στους δικούς σου ανθρώπους;
Ο Νίκος Ορφανός, προϊστάμενος νοσηλευτής σε Κλινική Covid του "Λαϊκού", όλο αυτό το διάστημα έχει ζήσει μαζί με τους συναδέλφους τους πολύ έντονες στιγμές
«Όλη μας η αγωνία και η μάχη είναι να μην φτάσει ο ασθενής στο σημείο να χρειαστεί διασωλήνωση και η μεγάλη μας νίκη και ηθική ικανοποίηση είναι όταν ασθενείς καταφέρνουν να βγουν από τη ΜΕΘ και να αναρρώσουν» μας λέει ο Νίκος Ορφανός, προϊστάμενος νοσηλευτής σε Κλινική Covid του «Λαϊκού».
Όλο αυτό το διάστημα έχει ζήσει μαζί με τους συναδέλφους τους πολύ έντονες στιγμές, διότι το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό «δένεται με τους ασθενείς -οι περισσότεροι μένουν πολλές μέρες στο νοσοκομείο- και υποκαθιστά το οικογενειακό τους περιβάλλον, μοιράζεται τα άγχη, τις αγωνίες τους».
«Έχουμε περιστατικά που, ενώ ήρθαν χωρίς υποκείμενα νοσήματα και ήταν γεροί οργανισμοί, μέσα σε λίγες ώρες κατακρημνίστηκαν. Και όταν τους ενημερώνεις, αφού έχουν σώας τα φρένας, ότι θα διασωληνωθούν, μας ζητούν ένα με δύο λεπτά να μιλήσουν με τους δικούς τους. Αυτή είναι η τραγωδία. Για σκέψου τι μπορείς να πεις μέσα σε δύο λεπτά όταν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Να τους αποχαιρετίσεις; Να τους δώσεις κουράγιο; Να τους πεις ‘σας αγαπώ. Θα ξανάρθω’;».
Για τον νοσηλευτή η πανδημία είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, «είναι ο δικός μας πόλεμος. Αυτή τη στιγμή δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές του προσωπικού και του συστήματος Υγείας». Το πρώτο κύμα πέρασε ανώδυνα, αλλά οι υγειονομικοί, τονίζει, υπέστησαν ένα σοκ. Πλέον, με την τριβή μ’ αυτά τα περιστατικά έχουν εξοικειωθεί με την καινούργια κατάσταση, αλλά το προσωπικό είναι λίγο και πρέπει να καταβάλει τεράστιες προσπάθειες.
Ο Ν. Ορφανός δεν δέχεται τον τίτλο του ήρωα: «Είμαστε επαγγελματίες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχουμε ξεπεράσει βέβαια τον εαυτό μας, λειτουργούμε κάτω από ασφυκτική πίεση, χωρίς κανονικές άδειες, με ρεπό σαφώς περιορισμένα γιατί δεν βγαίνουν».
Φοβάται πολύ μια αναζωπύρωση λόγω της χαλάρωσης που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα. Θεωρεί ότι ο μαζικός εμβολιασμός είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από τη ζοφερή πραγματικότητα. «Υποδεχόμαστε ασθενείς που δεν πρόλαβαν ή αμέλησαν να εμβολιαστούν και το μετανιώνουν όταν καταλήγουν στο νοσοκομείο. Δεν έχω πέσει σε αρνητές, αλλά υπάρχουν και αυτοί. Έχουμε στην Κλινική Covid κορίτσι 20 χρόνων, δεν έχει ανοίξει καν η πλατφόρμα, έχουμε 30άρηδες που δεν είχαν μέχρι σήμερα τη δυνατότητα να εμβολιαστούν. Έχουμε, δυστυχώς, και τέτοιες ηλικίες στο τρίτο κύμα».
