Το πρωί της περασμένης Τρίτης ο Α.Σ. ετοιμαζόταν για τη δεύτερη βόλτα του έξω από το σπίτι, «μισή ωρίτσα, παρέα με τον αδερφό μου, όπως και την προηγούμενη ημέρα». Μέχρι τη Δευτέρα 22.3 περπατούσε μόνο μέσα στο σπίτι. «Εντάξει, ακόμα δεν χορεύω κιόλας, αλλά τουλάχιστον δεν χρειάζομαι σχεδόν καθόλου το πι». Είναι δύσκολη και αργή η αποθεραπεία για έναν άνθρωπο που έμεινε 35 ολόκληρες ημέρες ακίνητος σε ένα κρεβάτι.
«Μου έκαναν ασκήσεις και μέσα στην εντατική με φυσικοθεραπευτή για μία εβδομάδα πριν βγω και μετά κι άλλες ασκήσεις στην κλινική. Όταν με σήκωσαν όρθιο, με στήριξαν στα πρώτα βήματα, με βοήθησαν και τελικά περπατάω πλέον χωρίς βοήθεια. Τρόμαξα όταν ο φυσικοθεραπευτής μου είπε ότι όσοι βρίσκονται πάνω από δύο μήνες στο κρεβάτι ύστερα σε μεγάλο ποσοστό δεν μπορούν να σηκωθούν και να στηριχτούν, κινδυνεύουν να μείνουν κατάκοιτοι».
Αν και μόλις 50 ετών και χωρίς υποκείμενα νοσήματα, ο Α.Σ., επί έναν και πλέον μήνα, ήταν ένας από τους εκατοντάδες «διασωληνωμένους ασθενείς με κορωνοϊό» στη χώρα. Ένας δυσοίωνος αριθμός ανάμεσα σε άλλους. Ένα μέρος του «σκληρού δείκτη» της πανδημίας, τον οποίο καθημερινά συνηθίσαμε να αναμασάμε οι δημοσιογράφοι από τη σελίδα του ΕΟΔΥ ως σήμα κινδύνου ή, άλλοτε, ακόμα και ως χαραμάδα αισιοδοξίας ότι η διασπορά έχει υποχωρήσει.
Δέχτηκε να αφηγηθεί στην ΑΥΓΗ όσα βίωσε στο νοσοκομείο «Σωτηρία», κυρίως για να αναδείξει τον αγώνα γιατρών και νοσηλευτών. Τον έζησε από πρώτο χέρι επί συνολικά 52 ημέρες (35 μέρες στην πολυδύναμη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και άλλες 17 σε απλό θάλαμο). Ήταν τυχερός διότι βρέθηκε σε νοσοκομείο αιχμής σε μία περίοδο κατά την οποία «όταν άδειαζε ένα κρεβάτι σε ΜΕΘ, ο επόμενος ασθενής ερχόταν έπειτα από δύο - τρεις ημέρες». Σήμερα, που βρισκόμαστε στο «πικ» της πανδημίας, όταν αδειάζει ένα κρεβάτι, γεμίζει αμέσως, ενώ υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι στην αναμονή.
16 ημέρες στο σκοτάδι
Ακόμα δεν ξέρει από ποιον κόλλησε, δεν δουλεύει σε γραφείο αλλά έξω, ως τεχνικός, σε συνεργείο με άλλα τέσσερα άτομα.
«Στην αρχή δεν είχα πυρετό ή κάποιο από τα συμπτώματα ώστε να πάω γρήγορα να δω τι συμβαίνει ή να ανησυχήσω. Μόνο τις δύο τελευταίες ημέρες, πριν πάω στο νοσοκομείο, ένιωσα μία αδυναμία στο σώμα και υπέθεσα ότι είχα κρυώσει επειδή οδηγώ μοτοσυκλέτα.
Σύμφωνα με τη σύζυγό μου, ήμουν κάτασπρος σαν το χαρτί. Το τρίτο βράδυ κάλεσα τον αδερφό μου και πήγα στο ‘Μετροπόλιταν’ Φαλήρου, όπου μου έκαναν εξετάσεις και με κράτησαν μία ολόκληρη ημέρα. Το επόμενο βράδυ με μετέφεραν στο ‘Σωτηρία’ με ασθενοφόρο, αφού επιβεβαιώθηκε ότι είχα κολλήσει τον ιό, και με διασωλήνωσαν στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών και στη συνέχεια με μετέφεραν στην 4η ΜΕΘ, από τις καινούργιες που παραδόθηκαν τον περασμένο Οκτώβριο.
Ο γιατρός που με κουράρισε, ο κ. Καρλής (σ.σ.: βλέπε στην επόμενη σελίδα), μου είπε ότι ο ιός με είχε χτυπήσει στα πνευμόνια, στο αίμα και μου είχε δημιουργήσει πολύ μεγάλο θρόμβο στο δεξί πόδι».
Έμεινε σε καταστολή και διασωληνωμένος 16 ημέρες, τον ξύπνησαν την 31η Ιανουαρίου και τον αποσωλήνωσαν την επομένη. Κάποια στιγμή πρέπει να σήκωσε πολύ υψηλό πυρετό, διότι «ένιωσα μέσα στον ύπνο μου, όντας σε καταστολή, ότι μου έριχναν κρύο νερό (ήταν πιθανώς παγοκύστες ή ψυχρά επιθέματα). Κατάφεραν τελικά να ρίξουν τον πυρετό και όλα πήγαν καλά».
Την ημέρα που τον αποσωλήνωσαν είχαν πέσει πάνω του σχεδόν οι περισσότεροι από τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, η διευθύντρια και η αναισθησιολόγος για να δουν πώς θα αντιδράσει. «Μου ήρθε πολύ έντονος βήχας εκείνη τη στιγμή. ‘Βήξε, είναι καλό’ μου είπαν. ‘Αυτό δείχνει ότι αντιδράς σωστά’. Μέχρι και σήμερα, σχεδόν δύο μήνες μετά, ο βήχας παραμένει, μου είπαν όμως ότι δεν πρέπει να αγχώνομαι, μου κάνει καλό, ‘ανοίγει το διάφραγμα στα πνευμόνια και παίρνεις καλύτερα οξυγόνο’».
Δεν είχε γλιτώσει ακόμη
Για τρεις ημέρες, από τις 2 έως τις 5 Φεβρουαρίου, μεταφέρθηκε στην απλή κλινική και εκεί στάθηκε άτυχος: «άρπαξε» πιθανότατα κάποιο ενδονοσοκομειακό μικρόβιο και ανέβασε ξανά πυρετό που δεν έπεφτε κάτω από 38. Κατέληξε ξανά πίσω στη ΜΕΘ. Ο εφιάλτης πήρε παράταση.
Μία πνευμονολόγος του είπε ότι θα χρειαζόταν διασωληνωθεί πάλι για 3-4 ημέρες για να αντιμετωπιστεί η μόλυνση. Αλλά «ο εντατικολόγος μπήκε μπροστά για να μην διασωληνωθώ πάλι, είπε ότι δεν χρειάζεται, θα το ξεπεράσουμε με αντιβίωση», όπως κι έγινε. Έμεινε από τις 5 έως τις 19 Φεβρουαρίου στη ΜΕΘ -ήταν η εβδομάδα με τα χιόνια στην Αττική.
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε ξανά σε κλινική, στο διπλανό κτήριο από τη ΜΕΘ, σε καλή κατάσταση πλέον, και πήρε εξιτήριο στις 9 Μαρτίου, ύστερα από φυσικοθεραπείες και αφού πλέον έτρωγε κανονικό φαγητό. «Στη ΜΕΘ μου έδιναν μόνο κρέμα, πουρέ και μαλακές τροφές για να συνηθίσουν πάλι ο φάρυγγας και το στομάχι».
«Δεν έχω λόγια για τους ήρωες»
Τα δύσκολα 24ωρα του περασμένου Φεβρουαρίου, λόγω της πρωτοφανούς κακοκαιρίας στην Αττική, κάποιοι νοσηλευτές/τριες δεν μπορούσαν να έρθουν στο νοσοκομείο για τη βραδινή βάρδια στη ΜΕΘ. «Όσοι ήταν εκεί για την απογευματινή βάρδια έμειναν και για τη βραδινή, δηλαδή έμειναν εκεί 16 ώρες και πρόσεχαν τους ασθενείς. Είναι ήρωες, όπως ακριβώς σας το λέω».
«Εγώ εκείνες τις ημέρες ήμουν σε καλή κατάσταση, είχα τις αισθήσεις μου, μιλούσα, γελούσαμε, λέγαμε ανέκδοτα, ήμουν πλέον σε αποθεραπεία» θυμάται ο Α.Σ.
Διαρκώς η κουβέντα επιστρέφει στη μάχη γιατρών και νοσηλευτών, αλλά και των φυσικοθεραπευτών που τον ανέλαβαν όταν άρχισε να συνέρχεται.
«Ο αγώνας των υγειονομικών δεν περιγράφεται, δεν μπορεί να το εξηγήσει κανείς με λόγια. Ο ίδιος ο εντατικολόγος, ο κ. Καρλής, ερχόταν και με επισκεπτόταν στις 12.30 τη νύχτα για να με δει και να μου πάρει αίμα, να δώσει εντολή στη νοσηλεύτρια για κάποια αλλαγή στις αντιβιώσεις κ.λπ. Το ίδιο και η διευθύντρια. Η μόνη μέρα που δεν ήρθε ήταν τότε με τα χιόνια, ακόμα και σαββατοκύριακα έρχεται όταν έχει εφημερία. Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν σαν στρατιώτες που δεν μπορούν να αφήσουν τη σκοπιά τους».
Κάποιες από τις μάχες είναι άνισες: «Όταν είχα ξυπνήσει, ήμασταν δώδεκα άτομα στον θάλαμο, οι δύο ξύπνιοι (εγώ μπορούσα να μιλήσω και να συνεννοηθώ, ενώ ο άλλος ήταν πάνω από δύο μήνες και δεν μπορούσε) και οι άλλοι δέκα άνθρωποι ήταν σε καταστολή. Πέρασε από μπροστά μου φορείο με μαύρη σακούλα. Ήταν μία ασθενής σχετικά μεγάλη σε ηλικία και με υποκείμενα νοσήματα, της οποίας η καρδιά σταμάτησε ξαφνικά».
Για λίγο επικρατεί σιωπή.
«Είχαν βάλει στοίχημα οι γιατροί να μην με χάσουν»
«Αυτό που με συγκλόνισε στην κυριολεξία ήταν όταν μου είπε ο κ. Καρλής, ο εντατικολόγος, πως ‘είχαμε βάλει στοίχημα για εσένα ότι δεν θα σε χάσουμε. Αν χάσουμε και τους πενηντάρηδες, και μάλιστα χωρίς υποκείμενο νόσημα, τότε τι κάνουμε;’» λέει συγκινημένος ο Α.Σ. Τις τελευταίες ημέρες της περιπέτειας τον “μετρούσαν” κάθε μέρα τέσσερις φορές με οξύμετρο στην κλινική και οι ενδείξεις ήταν καλές, πάνω από 96% οξυγόνο. Ο πνευμονολόγος είπε ότι πλέον δεν το χρειάζεται.
«Ήμουν πια εντάξει, έπειτα από 52 ημέρες στις οποίες, δεν ξέρω πώς να σας το πω, έφτασα μέχρι το μηδέν και γύρισα».
Θυμάται ακόμη ένα στιγμιότυπο από τον εξαντλητικό αγώνα των υγειονομικών και τα συνεχόμενα περιστατικά:
«Κάποιες ημέρες πριν φύγω από τη ΜΕΘ, κάποιος ασθενής, 3-4 κρεβάτια μετά από εμένα, εμφάνισε εσωτερική αιμορραγία, ήρθε ο εντατικολόγος, ακόμα δύο γιατροί, κάλεσαν και αιματολόγο από άλλη εντατική, ζήτησαν ακτινογραφία επειγόντως και το ακτινολογικό μηχάνημα ήρθε σε 5 λεπτά.
Υπάρχει δηλαδή ακτινολόγος 24 ώρες το 24ωρο έτοιμος να τραβήξει ακτινογραφία (η οποία εμφανίζεται αμέσως στον κομπιούτερ της εντατικής), όπου του ζητήσουν. Έφεραν και μπουκάλες αίμα και μέσα σε τέσσερις ώρες ευτυχώς τον έσωσαν, ενώ τον είχαν για τελειωμένο τον άνθρωπο».
«Έρχονται πλέον οικογένειες μαζί»
Στη νοσηλεία ασθενών με Covid η οικογένεια βιώνει ακόμη πιο τραυματικά την αγωνία, καθώς δεν μπορεί να δει από κοντά τον δικό της άνθρωπο.
«Η σύζυγός -ευτυχώς δεν κόλλησε- ήταν απελπισμένη, τη στήριξε ο αδερφός μου, όπως και ένας συνάδελφος, ο οποίος μέσω μίας γνωστής γιατρού στο νοσοκομείο κατάφερε να παίρνει κάθε μέρα πληροφορίες για εμένα, σε σημείο που έλεγαν ‘μα ποιος είναι αυτός’» λέει γελώντας ο Α.Σ.
Τις τελευταίες ημέρες της νοσηλείας του, όταν η κατάσταση στο Λεκανοπέδιο χειροτέρεψε, είδε να έρχονται στην κλινική οικογένειες. «Συγκεκριμένα ήρθε μια γυναίκα την Τετάρτη και ο άντρας της, μόλις 30 ετών, με 39 πυρετό ακατέβατο, μπήκε την Παρασκευή και είχαν αφήσει το μωρό στη γιαγιά».
Προσπαθώ να αναλογιστώ όσα πέρασε, όσα περνούν καθημερινά υγειονομικοί και ασθενείς σε συνθήκες που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, αν δεν αναγκαστεί να τις βιώσει.
«Όποιος θέλει να καταλάβει τι σημαίνει διασωληνωμένος, να μπει με μία κάμερα την ώρα που γίνεται η διασωλήνωση ή την ώρα που ο νοσηλευτής τελειώνει τη βάρδιά του και είναι κυριολεκτικά κομμάτια. Ή, ακόμα χειρότερα, όταν κολλάνε Covid οι ίδιοι. Στην κλινική όπου ήμουν, κόλλησε μία νοσηλεύτρια και αναγκάστηκε και αυτή να ξαπλώσει στα δίπλα κρεβάτια. Αυτά τα νέα, λοιπόν, από το ‘Σωτηρία’...».
Αυτό σημαίνει γιατρός του ΕΣΥ
Ο Γιώργος Καρλής είναι εντατικολόγος του "Σωτηρία". Περιγράφει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής τις συνθήκες στο "μέτωπο", την κορύφωση της υγειονομικής μάχης και την άρνηση των κλινικαρχών να λάβουν μέρος σε αυτή τη μάχη
«Του κάναμε παρέα όταν αποσωληνώθηκε, ήμασταν ουσιαστικά οι φίλοι του, δεν είχε κανέναν άλλον να μιλήσει, κουβεντιάζαμε μαζί του σαν να γνωριζόμαστε χρόνια - ποτέ δεν μπορείς να δεις αυτήν την κατάσταση στυγνά επαγγελματικά»: ο Γιώργος Καρλής, παθολόγος - εντατικολόγος, επιμελητής Α’ στη νέα πολυδύναμη ΜΕΘ του «Σωτηρία», ήταν ένας από τους ανθρώπους που πάλεψαν και κατάφεραν να κρατήσουν στη ζωή τον Α.Σ. (βλέπε στην προηγούμενη σελίδα).
Παράλληλα με την εντατική φροντίδα των ασθενών, ο γιατρός καλείται να παίξει και τον ρόλο του ψυχολόγου, του φίλου, του συγγενή, «κατά κάποιο τρόπο είμαστε εμείς οι δικοί τους άνθρωποι», λέει στην ΑΥΓΗ.
«Οι ασθενείς με κορωνοϊό ζουν και πεθαίνουν μόνοι τους, δεν υπάρχει η δυνατότητα να τους επισκεφθεί κάποιος. Αν και γίνονται κάποιες προσπάθειες σιγά - σιγά να ανοίξουμε λίγο τις ΜΕΘ και να μπορούν, έστω με προφυλάξεις, να μπουν οι συγγενείς. Βέβαια, σε καμία περίπτωση αυτό δεν γίνεται καθημερινά, είναι μια εξαίρεση».
24ωρα ολόκληρα άυπνοι στο πόδι
Όποιος αντιμετωπίζει τον θάνατο καθημερινά, όπως ο Γιώργος Καρλής, φθείρεται ανεπανόρθωτα και ο ίδιος. «Εκτός από τη σωματική φθορά, είναι πολύ έντονη και η ψυχική, το ‘burn out’ που λέμε, από όλα όσα βλέπουμε στις ΜΕΘ, με ολόκληρες οικογένειες να ξεκληρίζονται», εξηγεί.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία οργανωμένη ψυχολογική ή άλλου είδους υποστήριξη για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που βλέπουν ανθρώπους να πεθαίνουν στα χέρια τους.
Μόνο οι μηχανισμοί άμυνας του καθενός: «Έχεις μπροστά σου δύο δρόμους: ή θα γίνεις πιο ευαίσθητος, σε σημείο όμως να λυγίζεις, ή θα λειτουργήσει αντίστροφα το πράγμα και θα βλέπεις τους ασθενείς σαν άψυχα αντικείμενα».
Ο Γιώργος Καρλής και οι συνάδελφοί του στο «Σωτηρία» δουλεύουν ασταμάτητα από το καλοκαίρι και μετά, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει αργία ή γιορτή, χωρίς να έχουν την πολυτέλεια να ξεφύγουν για λίγο ή να «καθαρίσουν» το μυαλό τους.
Ο ίδιος ήταν εθελοντής και στη Θεσσαλονίκη, τον περασμένο Νοέμβριο, κατά τη διάρκεια του εφιαλτικού δεύτερου κύματος της πανδημίας. Εκτός από την τεράστια κόπωση, έχει στερηθεί ουσιαστικά και την οικογένειά του, στην αρχή λόγω φόβου, για να μην τους μεταδώσει τον ιό, στη συνέχεια λόγω έλλειψης χρόνου.
«Τώρα κάνω περίπου 10 εφημερίες τον μήνα, είναι πολύ αλλά είμαι διατεθειμένος να το κάνω γιατί βρισκόμαστε σε έναν υγειονομικό πόλεμο. Δεν έχω χρόνο να δω την οικογένειά μου και τα παιδιά μου και όταν είμαι σπίτι θέλω απλώς να κοιμηθώ. Αυτό είναι βέβαια λίγο, μπροστά σε αυτά που ζουν όσοι νόσησαν ή έχασαν δικούς τους ανθρώπους», αναφέρει ο εντατικολόγος.
Αυτή την περίοδο γίνονται διαρκώς νέες εισαγωγές ασθενών, «στις εφημερίες πολύ συχνά δεν κοιμόμαστε καθόλου. Δηλαδή, για ένα 24ωρο σερί είμαστε άυπνοι, στο πόδι»...
«Προσβλητική και άδικη η δήλωση Κοντοζαμάνη»
Το «Σωτηρία» έχει «παράδοση» πνευμονολογική, έμπειρο προσωπικό και επαρκή εξοπλισμό. Οι ΜΕΘ του, με τα συνολικά 84 κρεβάτια («είναι ανά πάσα στιγμή γεμάτα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες»), είναι η αιχμή του δόρατος στην πανδημία, καθώς, μαζί με τον «Ευαγγελισμό», έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος «χάρη στην αυταπάρνηση και την αυτοθυσία του προσωπικού τους».
«Θα μπορούσαμε να έχουμε κρυφτεί πίσω από νόμους και διατάξεις και να λέμε ‘δεν κάνουμε παραπάνω εφημερίες’. Σε καμία περίπτωση δεν το κάναμε, τα έχουμε δώσει όλα σε αυτόν τον αγώνα, γιατί αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στους συνανθρώπους μας», λέει ο Γ. Καρλής.
«Όσο κακοπληρωμένοι και αν είμαστε, ποτέ δεν σκεφτήκαμε τον χαμηλό μισθό. Δεν ενδιαφερόμαστε για το αν και πότε θα πληρωθούν οι εφημερίες, κάνουμε τεράστιες υπερβάσεις, αυτοί είναι οι γιατροί του ΕΣΥ».
Γι’ αυτό ο Γ. Καρλής εξοργίστηκε με τη δήλωση Κοντοζαμάνη, τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας προσπάθησε να αποδώσει στους θεράποντες γιατρούς και όχι στις ελλείψεις σε μονάδες εντατικής θεραπείας τους θανάτους ασθενών με Covid-19 εκτός ΜΕΘ.
«Η δήλωση ήταν ατυχέστατη, άδικη και προσβλητική για τους γιατρούς, δεν είναι οι γιατροί που θέλουν να πεθάνουν ασθενείς εκτός ΜΕΘ. Αλλά, αν είναι τέτοια η ένταση της πανδημίας, αν δεν υπάρχουν κλίνες, αν δεν είμαστε τόσο καλά οργανωμένοι και δεν έχουμε προσωπικό, πώς λες ότι αυτό είναι ιατρική απόφαση; Δεν έπρεπε να γίνει τέτοια δήλωση, αν μη τι άλλο ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στον αγώνα μας».
Ο εντατικολόγος του “Σωτηρία” επιβεβαιώνει ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε θανάτους εκτός ΜΕΘ στην Αττική. Εξηγεί ότι η φροντίδα εκτός εντατικής δεν είναι ίδια, οι ασθενείς που παραμένουν διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να καταλήξουν, «είναι μια πραγματικότητα δυσάρεστη, δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς».
Τουλάχιστον, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του στις ΜΕΘ του «Σωτηρία» έχουν αποκτήσει μια συσσωρευμένη εμπειρία, είναι πιο αποτελεσματικοί και αυτό, ώς έναν βαθμό, αντικατοπτρίζεται στους δείκτες της θνητότητας ως προς τους νοσηλευόμενους: «Θεωρώ ότι τώρα τα πηγαίνουμε καλύτερα, βγάζουμε περισσότερους αρρώστους από τις ΜΕΘ - είναι η λεγόμενη καμπύλη εκμάθησης, πλέον έχουμε κάποια δεδομένα και μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε καλύτερα».
Οι ιδιώτες δεν θέλουν και δεν μπορούν
Η κουβέντα μας οδεύει προς το τέλος της. Έχει ελάχιστο -πολύτιμο- χρόνο για να ξεκουραστεί μέχρι την επόμενη εξουθενωτική ημέρα και εφημερία.
Οι ερωτήσεις μου έχουν στερέψει -τι να προλάβεις να χωνέψεις άλλωστε από τις περιγραφές αυτές;- αλλά θέλει ο ίδιος να τονίσει κάτι: «Η πανδημία ανέδειξε τη σημασία του ΕΣΥ, είδε όλος ο κόσμος ότι τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τους Covid ασθενείς, το βάρος το ανέλαβαν εξ ολοκλήρου οι γιατροί και οι νοσηλευτές του δημόσιου συστήματος. Πρέπει να φύγει κάθε μελλοντική σκέψη για ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, δεν γίνεται πλέον να απαξιώνουμε τη δημόσια Υγεία που μας κράτησε όρθιους στην πανδημία, αφού τα ιδιωτικά νοσοκομεία ουσιαστικά έδιωξαν τους ασθενείς και μέχρι και σήμερα δεν μπορούν ούτως ή άλλως να αναλάβουν βαριά περιστατικά. Είναι αποδεδειγμένο και πρέπει να το μάθει και ο κόσμος. Το ΕΣΥ και η αυταπάρνηση γιατρών και νοσηλευτών μάς κάνει να αντέχουμε ακόμα».
Περίμενε έντεκα ώρες για να την... διώξουν από το "Αττικόν"
Η Δέσποινα Βούλγαρη είναι 60 ετών και φαρμακοποιός στη Νίκαια. Στις 3 Μαρτίου είχε προγραμματισμένο ραντεβού για την πρώτη δόση του εμβολίου. Όμως, για κακή της τύχη, την ίδια ημέρα διαγνώστηκε θετική στην Covid-19 και ξεκίνησε ένας απερίγραπτος μαραθώνιος, που ευτυχώς είχε αίσιο τέλος.
Η ιστορία της αποτελεί τεκμήριο για την κατάσταση black out στα νοσοκομεία της Αττικής, την ώρα που η κυβέρνηση στήνει φωτογραφικούς διαγωνισμούς για τα self tests και συνεχίζει να υποκρίνεται ότι «το σύστημα αντέχει».
«Δεν ξέρω πώς ήταν στο Μπέργκαμο, αλλά αυτό που βλέπω δεν είναι μια κατάσταση που σώζεται με κάποιον τρόπο» λέει στην ΑΥΓΗ.
Το βράδυ της Παρασκευής 5.3 τη μετέφεραν οι δικοί της στο «Αττικόν» που εφημέρευε - το ΕΚΑΒ είχε μεγάλη καθυστέρηση και δεν είχε νόημα να περιμένουν ασθενοφόρο. «Φτάσαμε στις 8.30 το βράδυ και αντικρίσαμε μια κατάσταση που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις. Άνθρωποι περίμεναν από τις 11 το πρωί και ακόμα δεν τους είχε δει κάποιος, είχαν κάνει μόνο το τεστ για τον Covid».
«Ανοίξτε το καλοριφέρ του αυτοκινήτου σας»
«Γιατροί και νοσηλευτές να τρέχουν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, κρούσματα και μη περιμένουν όλοι μαζί, στα μόλις πέντε καθίσματα είχαμε βάλει τους ηλικιωμένους ή τους εντελώς καταβεβλημένους. Δεν υπήρχε καμία οργάνωση και καμία αξιολόγηση της βαρύτητας των περιστατικών και της κλινικής τους εικόνας».
Στην τοποθεσία που είναι το "Αττικόν" δεν αντέχεται το κρύο, ειδικά τη νύχτα. Η προϊσταμένη της βάρδιας, αφού κάποια στιγμή τής πήρε αίμα, είπε στην ίδια και την οικογένειά της να πάνε στο αυτοκίνητο και να ανοίξουν το καλοριφέρ για να είναι ζεστή μέχρι να τους φωνάξουν. Το αποτέλεσμα θα έβγαινε γύρω στις 4 τα ξημερώματα.
Η εικόνα ήταν τραγελαφική: «Εκεί που τελείωνε η ουρά με τα ασθενοφόρα, ήταν στη σειρά τα αυτοκίνητά μας, με αναμμένες μηχανές και ανοιχτά καλοριφέρ και όλοι οι συγγενείς απ’ έξω στο κρύο, με ομπρέλες».
Της είπαν να γυρίσει σπίτι της
Η Δ. Βούλγαρη έμεινε μέχρι τις 7 το πρωί έχοντας κάνει απλώς ένα τεστ Covid και γενικές εξετάσεις αίματος, ενώ την ακροάστηκαν και μια φορά οι γιατροί. Τελικά, της έδωσαν οδηγία να φύγει (και να συνεχίσει με αντιπυρετικά, εισπνεόμενα και αντιβίωση στο σπίτι), παρότι είχε «σταθερά οξυγόνο κάτω από 90 και 39 πυρετό ακατέβατο». Ήταν, όπως λέει, ένα «φάντασμα» που είχε να κοιμηθεί τέσσερις μέρες από τον πυρετό και τον ίλιγγο. Και όμως, δεν είχε δυνατότητα να νοσηλευτεί.
«Είναι ξεκάθαρο ότι οι γιατροί αναγκάζονταν να κάνουν διαλογή και να πάρουν τα ακόμα πιο βαριά περιστατικά στις ελάχιστες κλίνες που διέθεταν» τονίζει.
Τα ιδιωτικά δεν κάνουν ούτε ακτινογραφία
Οι δικοί της έψαχναν εναγωνίως ένα κρεβάτι σε κάποιο νοσοκομείο τα επόμενα 24ωρα, «στο 'Θριάσιο' αλλά και το Κρατικό Νίκαιας που εφημέρευαν εκείνο το σαββατοκύριακο ήταν πολύ δύσκολη η κατάσταση και δεν πήγαμε γιατί θα είχε απίστευτη ταλαιπωρία».
Όλα τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα στα οποία απευθύνθηκε για να μπορέσει να κάνει έστω μία ακτινογραφία αρνούνται κατηγορηματικά να δεχτούν περιστατικό Covid! Την επόμενη Τρίτη βρέθηκε ευτυχώς κλίνη στο «Αλεξάνδρα» που εφημέρευε. Το οξυγόνο ήταν κάτω από 90 σταθερά, είχαν χτυπηθεί και οι δύο πνεύμονες και έμεινε τελικά δώδεκα μέρες στην πτέρυγα για τα λίγο πιο δύσκολα περιστατικά (όχι όμως ΜΑΦ ή ΜΕΘ) για να καταπολεμήσει την πνευμονία.
«Αν κάποιος είναι στα Επείγοντα του 'Αλεξάνδρα' και δεν ελευθερωθεί άμεσα κρεβάτι, δεν έχουν καν συσκευή οξυγόνου. Έτσι, για ένα βράδυ με έστειλαν στο Λοιμωδών, στην Αγία Βαρβάρα, που ήταν το μόνο που είχε κλίνες με διαθέσιμο οξυγόνο για περιστατικά Covid. Έχει μόλις τρεις γιατρούς χωρίς εμπειρία σε περιστατικά αυξημένης επικινδυνότητας», ακόμα ένα στιγμιότυπο της ταλαιπωρίας της.
400 ευρώ σε ιδιωτικά ασθενοφόρα
Το «πέρα - δώθε» έγινε αναγκαστικά με ιδιωτικά ασθενοφόρα («πληρώσαμε συνολικά 400 ευρώ»), το ΕΚΑΒ τους απαντούσε ότι έχει μεγάλη αναμονή (τέσσερις ώρες) ή ότι δεν μπορεί να τη διακομίσει γιατί δεν έχει διαθέσιμο γιατρό, όπως απαιτείται σε «τόσο σοβαρά περιστατικά». «Πληρώσαμε 400 ευρώ στα ασθενοφόρα για να καταφέρω τελικά να νοσηλευτώ στο 'Αλεξάνδρα'».
Πήρε εξιτήριο στις 19.3, ευτυχώς χωρίς να χρειαστεί ΜΕΘ, άλλωστε θα ήταν δύσκολο να βρει αφού «στις 18 Μαρτίου η διασωλήνωση είχε 100 άτομα αναμονή».
Είναι σίγουρη ότι κόλλησε στο φαρμακείο της, όπως και η υπάλληλός της. Η πρόσβαση στο Κρατικό της Νίκαιας που είναι που πλησιέστερο νοσοκομείο είναι δύσκολη χωρίς αυτοκίνητο. Έτσι, το φαρμακείο της γίνεται υποδοχέας ανθρώπων που έχουν συμπτώματα ή κάποια ανησυχία και θέλουν καθοδήγηση.
«Σκεφτείτε τι θα γίνει αν τα φαρμακεία κάνουν τα χιλιάδες self test την εβδομάδα χωρίς κανένα μέτρο προστασίας και προφύλαξης»...
