Το να μιλάει κανείς για την 8η Μαρτίου δεν είναι πλέον αρκετό -κάτι σαν την παραίτηση της Μενδώνη, για να μιλάμε στη γλώσσα των ημερών. Αρκεί; Δεν αρκεί!
Το να υπερασπίζεται κάποιος με παθιασμένα λόγια την έμφυλη ισότητα δεν φτάνει. Και δεν φτάνει επειδή ύστερα από δεκαετίες αγώνων έχουμε φτάσει σήμερα εδώ, στις δήθεν πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες μας, να θρηνούμε ακόμη θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, βιασμών, ψυχολογικής και ενδοοικογενειακής βίας, εργασιακού μπούλινγκ, ψηφιακών εκβιασμών και καταπίεσης.
Μην το παρεξηγείς. Δεν θέλουμε να πούμε πως το γυναικείο (aka πες_το_όπως_θες) κίνημα δεν έχει πετύχει νίκες. Σαφώς έχει πετύχει, και μάλιστα πολλές. Να που, όμως, βρισκόμαστε να τιμούμε την 8η Μαρτίου για πρώτη φορά φέτος εν μέσω πανδημίας και αλλεπάλληλων «καραντινών» που έχουν ανεβάσει στο ζενίθ κάθε μορφής κακοποίηση των γυναικών.
Ίσως μια μικρή ηλιαχτίδα στη σκοτεινή αυτή κατάσταση να είναι η αύξηση των αιτημάτων για βοήθεια και των καταγγελιών. Πράγματι τα ποσοστά αναζήτησης υποστήριξης απέναντι στην έμφυλη βία έχουν αυξηθεί -από τη Λατινική Αμερική έως τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Γυναίκες και άνδρες, αν μη τι άλλο, θέλουν να μιλήσουν και το παλεύουν με το #metoo μας. Όπως πάλευαν έναν αιώνα πριν να εργαστούν ισότιμα και να ψηφίσουν.
Οι άνδρες που ξέρουν να κλαίνε
Οι γυναίκες που σήμερα βιώνουν κάθε λογής καταπίεση -και δεν είναι μόνο οι γυναίκες- είναι οι ίδιες γυναίκες που στήριξαν τα νοικοκυριά μας μέσα στην κρίση -και υπάρχουν έρευνες της δεκαετίας γι' αυτό. Είναι οι νέες, οι άνεργες και οι εργαζόμενες, οι μητέρες, οι τροφοί και οι γιαγιάδες, οι εκπαιδευτικοί που στηρίζουν τα παιδιά μας εν μέσω πανδημίας, οι αθλήτριες κι οι καλλιτέχνιδες που δάνεισαν τη φωνή τους για να σπάσει η σιωπή για όλες μας.
Και πλάι τους είναι και οι άνδρες. Οι άνδρες που ξέρουν να κλαίνε, να είναι ευάλωτοι αλλά και δυνατοί για να μιλήσουν για το απόστημα της κακοποίησης. Όχι οι άνδρες που ξέρουν τον βιασμό από τη μεριά του βιαστή ούτε οι άνδρες που θεωρούν τον βιασμό... επάγγελμα κατ' επιλογήν. Ξέρεις για ποιον μιλάμε.
Ορίστε, λοιπόν, η φετινή 8η Μαρτίου ήρθε να συμπέσει με ένα ορμητικό ποτάμι που δεν πρέπει να στερέψει. Με ένα ορμητικό ποτάμι που διεκδικούμε να παρασύρει στην ισχύ του κάθε άρρωστη αξίωση οποιουδήποτε αρσενικού «παλιάς ντροπής», οποιουδήποτε συζύγου, συνεργάτη, εργοδότη (και όποιας συζύγου, συνεργάτιδας, εργοδότριας). Η σύμπτωση αυτή δεν πρέπει να αφεθεί στη μοίρα της. Πρέπει όλες και όλοι μας να την πάρουμε στα δικά μας χέρια και να τη μετατρέψουμε σε ένα μαζικό αίτημα χειραφέτησης. Ένα αίτημα που θα καλύπτεται από τον «λαϊκισμό» όπως τον όριζαν οι Mouffe και Laclau -που θα χωράει δηλαδή όσο περισσότερες αλυσίδες αιτημάτων γίνεται υπό τη σκέπη του.
Τι σημαίνει αυτό; Να μην είναι η ημέρα της γυναίκας μια γιορτή, μια τιμή για τις γυναίκες, ούτε ένα τριαντάφυλλο κι ένα ωραίο γεύμα, αλλά μια αφορμή να διανοηθούμε και να διεκδικήσουμε ένα νέο φάσμα δικαιωμάτων για όλες και όλους ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου -που θα εκτείνεται από τα εν οίκω στα εν δήμω, από την εργασία στα κρεβάτια μας και τα σώματά μας, από τον λόγο στην πράξη. Και τα δικαιώματα αυτά να έχουν ως προμετωπίδα τους την αλληλεγγύη. Μια αλληλεγγύη που δεν μπορεί να κατανοήσει η σημερινή κυβέρνηση, κολλημένη στις ιδεοληψίες της και το ψέμα.
Κυβέρνηση συγκάλυψης
Όχι, αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τα αιτήματα που χρειαζόμαστε και χρωστάμε και στις επόμενες γενιές. Είναι η κυβέρνηση που συγκαλύπτει σκάνδαλα βιασμών, που δίνει καρέκλες σε πρόσωπα που εμπλέκονται σε περιστατικά παιδοφιλίας, με συλλήψεις τη συγκέντρωση των συμπολιτισσών μας -τότε, την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, θυμάσαι; 25 Νοεμβρίου ήταν.
Αρκεί λοιπόν η παραίτηση απλώς κάποιων υπουργών; Όχι, δεν αρκεί.
* Η Ειρήνη - Ακριβή Νταή είναι μαθηματικός - οικονομολόγος μέλος του ΣΥΡΙΖΑ (Ο.Μ. Γαλατσίου) και η Μίνα Κωστοπούλου είναι επικοινωνιολόγος, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ (Ο.Μ. Χαϊδαρίου)
