Πάει καιρός που έχουν σιγήσει οι φωνές και τα γέλια έξω από τη σχολή γιόγκα της Μέλλως στα Εξάρχεια. Οι παρέες που άραζαν μετά το μάθημα μοιάζουν πλέον με μακρινή ανάμνηση. Η πόρτα έχει πάνω της περασμένο ένα λουκέτο. Ο χώρος μέσα μυρίζει κλεισούρα. Τα πανιά κι οι στύλοι για Pole έχουν μείνει ανέγγιχτα εδώ και μήνες.
Αύριο ξημερώνει Μάρτιος. Και κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αύριο θα συμπληρώναμε έναν χρόνο σχεδόν κλεισμένοι στα σπίτια μας. Έναν χρόνο χωρίς την καθημερινότητα που μας έτρωγε, αλλά και την πλευρά της που αγαπούσαμε, γιατί υπήρχαν το μπαρ, οι συναυλίες, το σινεμά και το θέατρο. Γιατί κάποια γιόγκα βρέθηκε και κάποιες πιλάτες. Αναπνέαμε.
«Πόσα πράγματα να σκεφτούμε ακόμη;» αναρωτιέται η Μέλλω. Συμβολίζει τον άνθρωπο της άλλης πλευράς που βιώνει επώδυνα την κρίση. Τον επαγγελματία που στερείται αυτό που αγαπά κι αυτό από το οποίο ζει. Δεν είναι η μόνη, βέβαια. Στην ίδια θέση βρίσκονται ο μουσικός Δημήτρης Σφίγγος, η ηθοποιός Μυρτώ Γκόνη, ο εκδότης Νίκος Κατσιαούνης, η ξεναγός Σμαράγδα Τουλούπα, η Χριστίνα Αχιλλία που έχει το μπαράκι "Σκάζη" στο Παγκράτι.
Δημήτρης Σφίγγος - Ζούμε το κάδρο της ζωής μας μισό
Μουσικός και ιδιοκτήτης της μουσικής σκηνής “Πριγκηπέσσα” στη Θεσσαλονίκη
Ας φανταστούμε ένα καλοκαίρι χωρίς τον ήχο από τα τζιτζίκια, μια ρεματιά ή ένα δάσος όπου δεν ακούγονται πουλιά... Μισό κάδρο... Λείπει η φωνή, ο ήχος, ή μουσική που τα αγκαλιάζει.
Όλοι μας, παίζοντας ή τραγουδώντας, άλλος λίγο, άλλος πολύ, είμαστε κομμάτι ενός ανάλογου κάδρου, στο οποίο η μουσική ενώνει ακροατές και μουσικούς στον ίδιο χώρο την ίδια στιγμή, "συναυλία"! Δένει και φέρνει σε επαφή τους ακροατές μεταξύ τους, "συνακρόαση"!
Δεν υπήρξε ίσως άλλη τόσο μακρά περίοδος, χωρίς την αλληλεπίδραση των μουσικών με το κοινό. Ως μουσικοί, μελετάμε μέχρι ενός σημείου κατά μόνας, αλλά η "χημεία" πραγματώνεται στην πρόβα και η κορυφαία στιγμή είναι η επαφή με το κοινό, το μοίρασμα ψυχής.
Για εμάς που έχουμε μάθει να ζούμε με τους συναδέλφους μας ώρες ολόκληρες σε πρόβες, παραστάσεις ή και πολυήμερες περιοδείες, είναι σαν να έχουμε χάσει τη δεύτερη οικογένειά μας. Η δε έλλειψη ζωντανής επαφής με το κοινό, από την ταπεινή ταβέρνα μέχρι τη συναυλία, μοιάζει σαν να έχουμε χάσει κομμάτι της ζωής μας. Απόδειξη της αναγκαιότητας της ζωντανής επαφής είναι ότι οι διαδικτυακές συναυλίες που φάνηκαν ή προτάθηκαν ως πιθανή λύση δεν κατάφεραν ούτε στο ελάχιστο να υποκαταστήσουν τις συναυλίες.
Το πρόβλημα που διαφαίνεται είναι πως ακόμα και αν επανέλθουμε σε μια κανονικότητα, είναι απίθανο οι χώροι εργασίας μας να μπορούν να λειτουργήσουν με κανονικά ωράρια και επαρκείς χωρητικότητες.
Η μοναδική βεβαιότητα που μας δίνει κουράγιο είναι ότι η διάδραση μουσικών και ακροατών, που χάνεται στο βάθος της Ιστορίας, επέζησε, την ζήσαμε, την πιστεύουμε.
Θα την ξαναζήσουμε και πάλι λοιπόν!
Μυρτώ Γκόνη - Δεν είναι αρκετά τα σκετσάκια στο σαλόνι
Ηθοποιός
Για τελευταία φορά έπαιξα θέατρο στις 12 Μαρτίου. Την επόμενη μέρα κλείσαμε. Είναι τεράστιες οι αλλαγές, οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις διάθεσης και σκέψεων. Εκείνο όμως που πραγματικά με βασανίζει τους τελευταίους μήνες είναι η στιγμή που θα επανέλθουμε στη δουλειά. Αν θα θυμόμαστε πώς γίνεται.
Η δουλειά του ηθοποιού είναι μια δουλειά πρωταθλητισμού. Από τη στιγμή που τελειώνεις τη δραματική σχολή, μπαίνεις σ’ έναν στίβο. Το να σταματήσεις εντελώς δεν ξέρω πώς εγγράφεται στη μελλοντική επαγγελματική ζωή. Είναι σαν να ’σαι πρωταθλητής στον στίβο και να σταματήσεις τις προπονήσεις για έναν χρόνο. Είναι αντίστοιχη δουλειά. Έχει τρομερή πίεση και έκθεση και θέλει τρομερή ακρίβεια και ψυχική διαύγεια. Δεν ξέρω λοιπόν αν μπορώ να ξαναβγώ στους αγώνες. Μετά σκέφτομαι για τις τελευταίες εξελίξεις στο θέατρο, ‘βάσισα το μέλλον μου σ’ αυτόν τον ζόφο;’.
Προκειμένου να μην τρελαθώ, αποφάσισα να ξαναπιάσω το πρώτο μου πτυχίο. Ασχολούμαι με την Αρχιτεκτονική. Δεν μπορείς απλά να κάθεσαι και να στοχάζεσαι. Ούτε να κάνεις σκετσάκια στο σαλόνι. Παίρνουμε πολύ σοβαρά αυτό που κάνουμε εγώ κι οι φίλοι μου. Δεν θα το κάναμε απλά για δική μας εκτόνωση.
Έλεγα πιο παλιά να πάρω ένα χάπι, να ξυπνήσω σε δύο χρόνια, που θα έχει τελειώσει αυτό. Το κακό είναι ότι συνηθίζεις κιόλας. Φοβάμαι τη μέρα που θα ξανανοίξουν τα πράγματα. Ήταν μία κάποια λύσις η καραντίνα. Έβαλε τη ζωή μας σε μια εκκρεμότητα και δεν χρειάζεται ν’ αναλάβουμε την ευθύνη της.
Χριστίνα Αχιλλία - Μου λείπει η δυνατή μουσική
Ιδιοκτήτρια του καφέ "Σκάζη" στο Παγκράτι
Έχω περάσει από πάρα πολλά κύματα. Για καιρό πίστευα ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είναι όλα όπως πριν. Υπήρξε μεγάλο διάστημα μη αποδοχής της κατάστασης. Μετά σκέφτηκα, ας το εκμεταλλευτώ. ‘Πότε θα ξανακάτσεις στη ζωή σου;’ Ασχολήθηκα πιο πολύ με τα κοινά. Αποφάσισα να ενημερωθώ πιο σωστά. Να διαμαρτυρηθώ. Να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους γύρω μου που δεν το έκανα.
Πολλές φορές μου βγαίνει ένας θυμός. Με θυμώνει να μην λέει ο άλλος πια τη γνώμη του. Από εμάς θα ξεκινήσει η αλλαγή. Ναι, πρέπει να λέμε ότι δεν συμφωνούμε με αυτό που συμβαίνει. Όχι, δεν τα έχει κάνει καλά η κυβέρνηση.
Μου έχουν λείψει πολλά. Η δυνατή μουσική. Οι άνθρωποι. Τα πρόσωπά τους. Όλη αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο, χωρίς να υπάρχει φόβος. Που καθόσουν δίπλα στον άλλον και δεν σ’ ένοιαζε. Ελπίζω να μη μας μείνει το κουσούρι και μετά. Ελπίζω να ξαναζήσουμε την πόλη όπως την ξέραμε.
Νίκος Κατσιαούνης - Κλείνει μια παλιά εποχή
Εκδότης βιβλίων (Έρμα)
Η δεύτερη καραντίνα δεν ήταν ίδια με την πρώτη. Την πρώτη την είδαμε ως διάλειμμα από τους φρενήρεις ρυθμούς. Η δεύτερη όμως είναι πολύ πιο πιεστική. Η ψυχολογία δεν είναι η ίδια, γιατί δεν διαφαίνεται να υπάρχει φως στο τούνελ.
Ενώ στην πρώτη καραντίνα πέρασα καλά, γιατί ήμουν στο σπίτι, καθόμουν και διάβαζα κι έγραψα κείμενα που ήθελα, στη δεύτερη δεν έχω την ίδια συγκέντρωση. Και όχι μόνο εγώ. Όλοι αυτό μου λένε. Όταν δεν βλέπεις να υπάρχει πάτος στο βαρέλι, το κλίμα που δημιουργείται είναι ζοφερό. Κι έχοντας μια κυβέρνηση η οποία δεν είναι μόνο άχρηστη αλλά και αντιδημοκρατική κι αυταρχική, σε πιάνει ασφυξία. Μην ξεχνάμε ότι η γενιά μας έχει πολλά χρόνια που αισθάνεται αυτή την πίεση. Πάνω από δεκαετία.
Το βασικό είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική. Δεν έχουμε δει ακόμη τη μεγάλη εικόνα των αποτελεσμάτων αυτών που ζούμε. Οι άνθρωποι έχουν παγώσει. Ο δημόσιος χώρος έχει εξοβελιστεί. Έχει καταληφθεί τελείως από το κράτος. Κι αυτό γιατί έχει φύγει η κοινωνία από το προσκήνιο.
Το σίγουρο είναι ότι κλείνει μια παλιά εποχή. Με τα καλά της και τα κακά της. Είναι άγνωστο τι θα γεννήσει. Για την ώρα, ζούμε στο μεταίχμιο. Στην εποχή των τεράτων, όπως έλεγε ο Γκράμσι, όπου το παλιό πεθαίνει και το επόμενο δεν μπορεί να γεννηθεί. Αν θέλουμε να βγούμε με αξιώσεις από τα σπίτια μας, πρέπει ν’ αναστοχαστούμε.
Μέλλω Διανελλάκη - Πόσο ακόμα;
Δασκάλα yoga και fitness
Μου λείπει η δραστηριότητά μου. Ακόμα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω μόνη μου άσκηση αν δεν έχω ένα κίνητρο. Θα κάνω μόνη μου, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Με τους φίλους πάμε στο Πεδίον του Άρεως και λιαζόμαστε κι εκεί. Τρέχουμε και λίγο. Κοινωνικοποιούμαστε και λίγο, γιατί έχουμε αποκλειστεί.
Όλοι οι εκπαιδευτές είμαστε ενεργοί και δίπλα στους ασκούμενούς μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Και τώρα είμαστε πίσω από μια οθόνη.
Για μας δεν μιλάνε καθόλου. Φωνάζουν άνθρωποι του κλάδου αλλά δεν ακουγόμαστε. Θα μπορούσαμε να δουλεύουμε όλο αυτό το διάστημα. Σ’ έναν τέτοιο χώρο άλλωστε έρχεσαι με ραντεβού. Δεν έρχονται 30-40 άτομα να κάνουν ταυτόχρονα άσκηση. Ενοίκιο δεν πληρώνουμε. Αλλά όλα τ’ άλλα τα πληρώνουμε. Ίντερνετ, νερό, ρεύμα, τον ΕΦΚΑ. Απ’ όλα. Και του σπιτιού.
Έχει περάσει πάρα πολύς καιρός κι έχουμε κάτσει, έχουμε σκεφτεί, έχουμε ξανασκεφτεί, πόσο θα σκεφτόμαστε πια; Αρχίζουμε και κουραζόμαστε όλοι.
Σμαράγδα Τουλούπα - Μαθαίνω τον εικονικό κόσμο του τουρισμού
Ξεναγός
Δεν έχω μείνει ξανά για τόσο πολύ καιρό στο σπίτι. Πάνε δεκαετίες πίσω. Στην αρχή ήταν κάπως ωραίο. Πλέον όμως έχουμε περιέλθει όλοι μας σε μια πολύ δεινή κατάσταση. Δεν έχουμε κανένα εισόδημα και καμία ουσιαστική στήριξη από το κράτος (πήραμε μόλις 1.868 ευρώ για όλο το ’20). Δεν είναι ότι κάθεσαι σπίτι γιατί το επιλέγεις.
Η τελευταία φορά που δούλεψα ήταν τον Ιανουάριο. Άλλοι κατάφεραν να δουλέψουν τελευταία φορά τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2019. Το επάγγελμα είναι εποχιακό.
Οι ξεναγοί δουλεύουν περίπου μέσα στον χρόνο 120, 160, έως και 200 ημέρες. Αυτές τις ημέρες που έχουν αδειάσει προσπαθώ ν’ αναβαθμίσω τις γνώσεις όσον αφορά τα virtual tours. Να μπω κι εγώ στον εικονικό κόσμο του τουρισμού.
Μου λείπει πολύ η δουλειά μου. Είναι μεγάλο δώρο να βλέπεις μέρη όπως τους Δελφούς και τις τέσσερις εποχές. Είναι μεγάλο δώρο να κάνεις αυτό που αγαπάς και να είναι η δουλειά σου.
