Η Μάγδα Φύσσα απέκτησε διπλή υπόσταση, και μέσα από αυτό έναν τεράστιο συμβολισμό που κανείς δεν θα τον ζητούσε για τον εαυτό του.
Μια συνηθισμένη λαϊκή γυναίκα από το Κερατσίνι που ο γιος της δολοφονήθηκε από τάγμα της Χρυσής Αυγής. Έκτοτε έπαψε να είναι συνηθισμένη και έλαβε χαρακτηριστικά τραγικής ηρωίδας, από εκείνες που ξεπερνούν τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους μπροστά στις απίστευτες συνθήκες. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι ερχόταν κάθε μέρα πρόσωπο με πρόσωπο με τον δολοφόνο του γιου της στα δικαστικά έδρανα, εισπράττοντας ύβρεις από τους ομοϊδεάτες του και απειλές από τους κατηγορούμενους χωρίς να λυγίσει ποτέ; «Μετά από επτά χρόνια αντέχω ακόμη και είμαι εκεί...». Χαρακτηριστικά τραγικής ηρωίδας, από εκείνες που ξεπερνούν τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους μπροστά στο δράμα για να μπορέσουν να ανέλθουν πάνω από αυτό και να το αντιμετωπίσουν μέχρι την κάθαρση. Την εξιλέωση, τη δικαίωση. «...παρούσα, στην αίθουσα του δικαστηρίου, για να τους δω να φυλακίζονται ως εγκληματική οργάνωση».
Τα αφιερώματα στο πρόσωπό της, όσο πλησιάζαμε προς τη σημερινή ιστορική μέρα, αυξάνονταν. Το πορτρέτο της ακόμα και σε μέσα που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την πεντάχρονη δίκη παρεκτός αν υπήρξε κάποια ένταση που πουλάει κλικ. Όπως όταν απέδειξε ότι είναι άνθρωπος πετώντας ένα πλαστικό μπουκάλι στον δολοφόνο του γιου της. Ή όταν προτάθηκε για Πρόεδρος της Δημοκρατίας και όλα τα ΜΜΕ την αναζητούσαν λίγο καιρό αφότου η εισαγγελέας της έδρας Αδαμαντία Οικονόμου είχε προτείνει την απαλλαγή του Μιχαλολιάκου και όλων των άλλων κατηγορουμένων πλην του Ρουπακιά. «Θα ήθελα τότε να με έψαχναν απελπισμένα (...) όσο για την τηλεόραση που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, θα έπρεπε τα πέντε αυτά χρόνια να είναι εδώ και να παρακολουθεί τη δίκη, στην οποία έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Κι από αυτά ελάχιστα έχουν παρουσιαστεί».
«Αγιογραφίες» της προσωπικότητάς της την τελευταία στιγμή, όλες ακριβείς, άσχετα από τη στάση τους πεντέμισι χρόνια τώρα. Αυτό επιβεβαιώνει τη γιγάντια συμβολή της στην αντιφασιστική μάχη των τελευταίων ετών και επιβάλλει το αντιφασιστικό μήνυμα του σκοπού της. Μέσα στην αίθουσα και έξω, όπου αποδεικνύεται ότι η ιστορία δεν τελειώνει με τη δίκη της Χρυσής Αυγής όσο οι ιδέες της υφέρπουν στο κοινωνικό σώμα. «Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αίμα του Παύλου εμπόδισε να χυθεί κι άλλο αίμα, αίμα αθώων». «Το γεγονός ότι είναι εκτός Κοινοβουλίου είναι αποτέλεσμα της δίκης, της κινητοποίησης που κάναμε κι έτσι μπορέσαμε να τους δούμε ξανά να κρύβονται στις τρύπες τους. Εκεί όπου ανήκουν».
Ένας ρόλος που δεν τον ζήτησε, όμως τον απαίτησε η κοινωνία μπροστά στην ακλόνητη παρουσία, την εξωπραγματική ψυχική και σωματική επιμονή απέναντι στο τρομακτικό τέρας του ναζισμού. Έκλαψε πολύ, σιγά όμως μην φοβηθεί. «Εσείς θεωρείτε ότι εγώ κάνω κάτι πολύ δυνατό. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ να κάνω και για τον Παύλο, και για όλα τα παιδιά εκεί έξω που θέλουν να είναι ελεύθερα. Ελπίζω τα παιδιά εκεί έξω να πάρουν λίγο από το φως του...».
