Στην Ευρώπη, στο πλαίσιο της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης, εμφανίζονται ταυτόχρονα πολύ διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά μοντέλα, με το φεμινιστικό κίνημα, που θέτει τη φροντίδα της ζωής στο επίκεντρο, απέναντι από την Ακροδεξιά.
Στην Πολωνία το φεμινιστικό κίνημα δίνει αγώνα ενάντια στη συντηρητική κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει τις αμβλώσεις, αφαιρώντας το δικαίωμα να αποφασίζουν ελεύθερα οι γυναίκες για το σώμα τους και τη μητρότητα και να πάει πίσω και από το 1930.
Στην Ισπανία τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε κινητοποιήσεις κατά της έμφυλης βίας της τάξης των 8 εκατομμυρίων, που ήταν οι πιο επιτυχημένες στην Ευρώπη, με κινητήρια δύναμη ένα ισχυρό φεμινιστικό κίνημα. Ο φόβος ότι αυτό το κίνημα θα συνεχίσει να προοδεύει και να κερδίζει δύναμη έχει προκαλέσει αντίδραση από την πατριαρχία και τους συμμάχους της για να μη χάσει τα προνόμιά της. Είχαμε μεγάλες κινητοποιήσεις κατά της έμφυλης βίας, που αυξήθηκε κατά τη διάρκεια του lockdown. Οι Unidas Podemos έχουν το υπουργείο Ισότητας, που προωθεί πολιτικές για τον μετριασμό των επιπτώσεων της βίας στις γυναίκες, εφαρμόζοντας σχέδιο έκτακτης ανάγκης και για τα θύματα εμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ενώ σκοπεύει να τροποποιήσει τη νομοθεσία για την έμφυλη βία έτσι ώστε οι νόμοι αυτοί να είναι σύμφωνοι με τις διατάξεις που προβλέπονται στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης με σκοπό την πρόληψή της.
Αντιθέτως, η κυβέρνηση της Πολωνίας δημιουργεί συνθήκες περισσότερης βίας έναντι των γυναικών. Η απειλή να αφαιρεθεί το δικαίωμα μιας γυναίκας για άμβλωση εν μέσω της πανδημίας είναι ένα σαφές παράδειγμα. Ωστόσο, το φεμινιστικό κίνημα στην Πολωνία προσέφερε ένα πρωτόγνωρο μοντέλο αντίστασης και κινητοποίησης. Παρά τους περιορισμούς που έχουν τεθεί στις μετακινήσεις, κατάφερε να βγάλει τους ανθρώπους στους δρόμους και δημιούργησε δίκτυα υποστήριξης για τις γυναίκες που πέφτουν θύματα βίας λόγω φύλου.
Πολλή βία, όμως, στην Ευρώπη είναι αόρατη. Τα θύματα της σωματεμπορίας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι ένα μόνο παράδειγμα: εκατομμύρια σκλαβωμένες γυναίκες που απλώς δεν φαίνονται να υπάρχουν.
Η έμφυλη βία είναι, στην πραγματικότητα, μια πανδημία μέσα στην πανδημία και, όπως λένε οι φεμινίστριες, μια πανδημία του σεξισμού απαιτεί ένα φεμινιστικό εμβόλιο.
Λόγω του διεθνούς και διατομεακού χαρακτήρα του, ο φεμινισμός είναι το κλειδί για τον ευρωπαϊκό αγώνα, ικανός να ενώσει κι άλλους αγώνες ενάντια στην επέλαση μιας ακροδεξιάς νεοφιλελεύθερης ατζέντας που επιτίθεται στα δικαιώματα και τις ελευθερίες της μεγάλης πλειονότητας της κοινωνίας.
Οι ομιλήτριες ήταν οι: Clara Alonso (υπουργείο Ισότητας Ισπανίας), Hannah Luczkiewicz (“Γυναίκες Χωρίς Σύνορα”, Πολωνία), Rosen Hicher (επιβιώσασα πορνείας, Γαλλία) και η Nora Garcia (Izquierda Unida, Ισπανία).
