Οι φόβοι για την επιστροφή της Αμερικής στον απομονωτισμό υπό μια δεύτερη προεδρία Τραμπ γίνονται πραγματικότητα. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει ακόμη εξασφαλίσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για τη φετινή αναμέτρηση και οι προεδρικές εκλογές μπορεί να απέχουν ακόμα αρκετούς μήνες, αλλά εκείνος ήδη εργάζεται προκειμένου να υπονομεύσει το ΝΑΤΟ και την ασφάλεια των στενότερων συμμάχων της Ουάσιγκτον. Το προηγούμενο Σάββατο ο Τραμπ είπε ότι θα ενθάρρυνε τη Ρωσία να «κάνει ό,τι διάολο θέλει» αν τα μέλη της συμμαχίας συνεχίσουν να μην καλύπτουν τον στόχο της δαπάνης του 2% του ΑΕΠ τους για την άμυνα. Ακόμα και για τα δικά του στάνταρ ήταν μια ασυνήθιστα απερίσκεπτη δήλωση.
Με την εισβολή της στην Ουκρανία η Ρωσία ξεκίνησε τον πιο καταστροφικό πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος από το 1945. Θέτει τη μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της συμμαχίας για δεκαετίες. Οι ΗΠΑ έχουν ακόμα δεκάδες χιλιάδες στρατεύματα αναπτυγμένα στην Ευρώπη. Και τα στρατεύματα αυτά απειλούνται τώρα περισσότερο από ό,τι πριν ο Ντ. Τραμπ κάνει τη δήλωσή του. Αν ο πρώην Πρόεδρος δεν βρίσκεται σε κάποιου είδους μυστική συνεννόηση με τον Πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, τότε αναμφίβολα εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.
Η υπόσχεση του ΝΑΤΟ για αμοιβαία άμυνα βασίζεται στην εμπιστοσύνη ότι θα τηρηθεί παρά σε οποιαδήποτε νομική δέσμευση. Ο Τραμπ συνέτριψε αυτή την εμπιστοσύνη. Ακόμα και ο διπλασιασμός των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών αύριο δεν θα την αποκαθιστούσε. Δυστυχώς, ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός Ρεπουμπλικάνων νομοθετών συμφωνούν με τον Ντ. Τραμπ για την περιορισμένη αξία των συμμαχιών. Αυτό θα έπρεπε να προβληματίζει τους συμμάχους της Αμερικής σε όλο τον κόσμο. Και βεβαίως θα ενθαρρύνει τους εχθρούς της.
Το μόνο αξιοθαύμαστο για το μήνυμα του Ντ. Τραμπ ήταν η καθαρότητά του. Είναι ένα ξεκάθαρο σημάδι προς τους Ευρωπαίους ότι θα πρέπει να αρχίσουν να ετοιμάζονται για την προστασία της ασφάλειας της ηπείρου τους χωρίς αμερικανική ανάμειξη. Στην πραγματικότητα, ο συναγερμός έχει σημάνει εδώ και κάποιο διάστημα. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έκαναν μεγαλεπήβολα σχέδια για την αύξηση των αμυντικών τους δαπανών και τον επανεξοπλισμό των μισοάδειων οπλοστασίων τους. Παρότι ενθαρρυντικές, υπάρχουν αμφιβολίες στις περισσότερες χώρες για το πώς θα διατηρηθούν μακροπρόθεσμα οι αυξήσεις αυτές. Αρκετές πρωτεύουσες δείχνουν ακόμα να βρίσκονται σε άρνηση για το μέγεθος των επενδύσεων που απαιτούνται στην τεχνολογία, την εκτίναξη της αμυντικής ικανότητας και τη διεύρυνση των στρατευμάτων ως αποτρεπτικό στη ρωσική επιθετικότητα.
Οι Ευρωπαίοι πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται το αδιανόητο: πώς να προετοιμαστούν για πόλεμο χωρίς την Αμερική. Αυτό απαιτεί έναν ευρωπαϊκό πυλώνα μέσα στο ΝΑΤΟ με τους Ευρωπαίους ικανούς να παρέχουν ζωτικούς στρατιωτικούς πόρους. Να μπορούν να σηκώσουν το βαρύτερο φορτίο της δουλειάς και να διαθέτουν τις απαραίτητες πληροφορίες, κάτι που μόνο οι Αμερικανοί κάνουν σήμερα. Ο σχεδιασμός αυτός θα μπορούσε επίσης να περιλαμβάνει την Ε.Ε. να χρησιμοποιεί νατοϊκούς πόρους για να πραγματοποιήσει αποστολές που να μην περιορίζονται στον ειρηνευτικό τομέα. Η Ε.Ε. θα μπορούσε ακόμα να έχει διευρυμένο ρόλο στην κοινή ανάπτυξη και προμήθεια οπλικών συστημάτων μαζί με άλλα προγράμματα συνεργασίας, ίσως κάτω από την αιγίδα του Ευρωπαίου επιτρόπου για την άμυνα. Το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες που δεν συμμετέχουν στην Ε.Ε. αλλά αποτελούν μέλη του ΝΑΤΟ θα πρέπει επίσης να εμπλακούν στενά. Είναι ένα έργο δεκαετιών. Όμως οι Ευρωπαίοι πρέπει τώρα να δείξουν αποφασιστικότητα, εν μέρει για να στείλουν ένα μήνυμα προς το Κρεμλίνο.
Ο τρόπος να αρχίσουν είναι ο εξοπλισμός της Ουκρανίας. Αυτή πρέπει να γίνει η μεσοπρόθεσμη προτεραιότητα. Μέχρι τώρα η επίδοση της Ευρώπης είναι απογοητευτική, παρά τις προσπάθειες της Γερμανίας και της Κομισιόν ιδιαίτερα. Οι κυβερνήσεις κινούνται πολύ αργά για να υπογράψουν συμφωνίες και εμφανίζονται πολύ διστακτικές για να επιδοτήσουν την επέκταση της παραγωγικής δυνατότητας, ιδίως σε ό,τι αφορά τα βλήματα πυροβολικού. Πρέπει να αλλάξουν πορεία γρήγορα. Και πρέπει να κάνουν το ίδιο και σε σχέση με την αεράμυνα, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τον διαμοιρασμό πολεμικής τεχνολογίας με τις ουκρανικές δυνάμεις. Ενδεχομένως παρόμοιες φιλοδοξίες να κερδίσουν τελικά τον Τραμπ για τη νατοϊκή υπόθεση στην περίπτωση που εκλεγεί και πάλι Πρόεδρος. Όμως οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να βασίζονται σε αυτό. Θα πρέπει να προετοιμαστούν για έναν νέο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο θα φροντίζουν οι ίδιοι για την ασφάλειά τους.
(editorial)
