Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις ενός στοχαστή να είναι τόσο σεμνός όπως ήταν ο Γιώργος. Η σεμνότητά του δεν ήταν επειδή δεν μιλούσε για τον εαυτό του. Η σεμνότητα του ήταν στάση ζωής. Ήταν ο τρόπος που μιλούσε για τους άλλους. Καταλάβαινες χωρίς πολλά πολλά, το έργο όσων εκτιμούσε και σε πιο βιβλίο έβρισκε κάτι ενδιαφέρον, χωρίς δραματικές εκφράσεις και θεατρινισμούς. Μιλούσε για τους άλλους –κριτικά ή με επαίνους− χωρίς να τους “αντιπαραβάλλει” με τον εαυτό του. Πόσοι είναι σήμερα οι στοχαστές που μπορούν να συζητάνε για τα έργα άλλων, χωρίς να κάνουν καμία αναφορά στον εαυτό τους;
Αισθάνομαι ντροπή πως μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας στις Αναγνώσεις έμαθα τόσα πολλά για τον Γιώργο διαβάζοντας τις νεκρολογίες που έγραψαν φίλοι του. Όπως και για εκείνη τη φωτογραφία σκαρφαλωμένο στην κολώνα της εισόδου του Πολυτεχνείου το 1973.
Και κάτι άλλο∙ διέθετε ένα χαρακτηριστικό που ολοένα και γίνεται πιο σπάνιο. Ο Γιώργος ήταν ένας ιδιαίτερα ευγενικός άνθρωπος. Μία αυθόρμητη ευγένεια. Πόσο σπάνιο γίνεται κάθε μέρα να βρίσκει κανείς τέτοιους ανθρώπους.
Λίγα λόγια για τον Γιώργο
