Κάθε που ανθίζει δέντρο, αναστενάζει·
εργατικός, μελετηρός και συνεπής
κάποιος παλιός κομμουνιστής
που έκαψε τα νιάτα του
πασχίζοντας ν' ανάψει ένα φιτίλι ελευθερία.
Κάθε που ανθίζει δέντρο, αναστενάζει·
φιλόπονος, ευθύς κι ενοχικός
κάποιος γέρος μοναχός
που έκαψε τα νιάτα του
πασχίζοντας ν' ανάψει ένα φιτίλι ελπίδα.
Κάθε που ανθίζει δέντρο, περιμένει·
μνησίκακο, εκδικητικό
και πρόστυχο της γης το κατακάθι,
τα γηρατειά που γλίτωσαν
κάποιοι να πυρπολήσει.
Νομοταγείς πολίτες,
σκυλολόι κι αρχοντολόι,
το δέντρο που ανθίζει τριγυρίζουν.
Κάθε που ανθίζει
δέντρο, αναστενάζει
κάποιος κι ακούγεται, από βαθιά
ο Μάρκος Μπότσαρης να κράζει:
«Τούρκοι, Ρωμιοί, Αρβανίτες, Βλάχοι,
ενθάδε τι με νοιάζει;»
[2000 - ανέκδοτο]
