Θέλησε,
μα δεν μπόρεσε να σκοτώσει το παιδί,
που τόσες δεκαετίες τον ακολουθούσε.
Στους δρόμους της πόλης,
στις πρωτόγονες σκέψεις,
στα άτσαλα γιατί και διότι,
στα μυστικά των θαλασσών,
στους καλπασμούς των θερινών μετεικασμάτων,
στο βλέμμα των κοριτσιών,
στις τσιμεντένιες κερκίδες του άλσους με τα παγώνια,
στη διαδρομή του ξύλινου τραμ,
στη μυρωδιά του ελληνικού καπνού,
στην αγωνία του θρανίου,
στη βιαστική απάντηση της πρόκλησης,
στη συγνώμη του λάθους.
Κι εκείνο να είναι εκεί.
Θεατής,
κριτής,
σύντροφος
κι ακόλουθος,
σαν την ψυχή,
που θα χαθεί μαζί του.
