Αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται (και είναι) αποσταθεροποιημένος. Στο τέλος της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας, η προσοχή του δεν ήταν στραμμένη στις σκανδαλώδεις πράξεις της κυβέρνησής του, στις υποκλοπές ή στη διαρροή προσωπικών δεδομένων, ούτε στην τραγωδία των Τεμπών. Ήταν στραμμένη στην απώλεια της στήριξης που έως χθες είχε και από την κοινωνία και από σημαντικούς παράγοντες.
Βλέπει να χάνει την εμπιστοσύνη των πολιτών (ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας), χάνει όμως και την εμπιστοσύνη σημαντικών παραγόντων, που θεωρεί ότι πρέπει αποκλειστικά σχεδόν να τον στηρίζουν.
Ήρθε στη Βουλή για να καταγγείλει τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που υποτίθεται ότι υποκινούνται από επιχειρηματικά συμφέροντα. Θεωρώντας ότι έχει το αποκλειστικό δικαίωμα συνδιαλλαγής και στήριξης.
Έδειξε τη δυσαρέσκειά του προς τους επιχειρηματικούς παράγοντες από τους οποίους ο ίδιος, όλα τα προηγούμενα χρόνια, ζητούσε στήριξη.
Πριν ανέβει στο βήμα της Βουλής, υποχρεώθηκε να αποπέμψει δύο στενούς συνεργάτες του, τον Σταύρο Παπασταύρου και τον Γιάννη Μπρατάκο, γιατί η κοινωνική τους συνάντηση με σημαντικό επιχειρηματία της χώρας «έστειλε το λάθος μήνυμα».
Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο μόνος λόγος της αποπομπής τους είναι το λάθος μήνυμα ή άλλες δράσεις οι οποίες στην συνέχεια μπορεί να προκαλέσουν και άλλες ζημιές στο επιτελικό κράτος.
Είναι όμως βέβαιο ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι αποσταθεροποιημένος, κυρίως επειδή ο ίδιος αντιλαμβάνεται την παραμονή του στη διακυβέρνηση ως αποτέλεσμα διαπλεκόμενων σχέσεων μεταξύ ισχυρών παραγόντων.
Οι ισορροπίες αλλάζουν και είναι αυτό που ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη. Αυτό όμως που δεν θέλει να αποδεχθεί είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή ο ίδιος έχει ξεπεράσει τα όρια της ανοχής. Το να παρακολουθούνται οι πάντες, το να υφαρπάζονται προσωπικά δεδομένα, το να γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης εγκληματικών αμελειών ή παραλείψεων, δεν μπορεί να γίνεται διαρκώς αποδεκτό.
