Η ψυχολογία στην πολιτική δρα κατά κοινή παραδοχή καταλυτικά σε επιλογές και αποφάσεις. Ενίοτε καθορίζει και τον τρόπο του κυβερνάν. Εκεί που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πίστευε ότι παραμένει καβάλα στο αγέρωχο άλογο του 41%, βρέθηκε να διασύρεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για την πρόδηλη απροθυμία της να υπηρετήσει τις αρχές και τις αξίες ενός Κράτους Δικαίου. Εκεί που έδειχνε πεπεισμένη ότι το 41% αποτελεί λευκή επιταγή τετραετίας, είδε για πρώτη φορά τις δημοσκοπήσεις να της δίνουν ποσοστά κάτω και από το ψυχολογικό όριο του 30% (Alco). Εκεί που θεωρούσε ότι ελέγχει το αγροτικό μέτωπο με νεύματα προς τους περίφημους αγροτοσυνδικαλιστές, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι οι παραγωγοί επιμένουν να διεκδικούν, έχοντας αυτή τη φορά κοντά τους την πλειονότητα της κοινωνίας. Εκεί δε που θεωρούσε ότι είναι στο χέρι της να στρέψει τους πολίτες απέναντι στη νεολαία εμφανίζοντας τους φοιτητές ως μπάχαλους «ληστές» που ευτελίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, αρχίζει και κατανοεί ότι το σχέδιό της για ιδιωτικοποίηση και της Ανώτατης Εκπαίδευσης βρίσκει αντιστάσεις.
Για πρώτη φορά ίσως την τελευταία πενταετία η κυβέρνηση Μητσοτάκη έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια της την αλαζονεία. Αρχίζει να πληρώνει το τίμημα της αυταρχικής της συμπεριφοράς, τα αγροτοσεμινάρια σε μπάλες από σανό, τη συστηματική απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου, την αποστροφή της για τους νέους που αντιδρούν, τις ανερμάτιστες θεωρίες πως οι πολιτικοί της αντίπαλοι συκοφαντούν τη χώρα στο εξωτερικό.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε σημείο καμπής. Οι κώδικες της δικής της αριστείας τελούν υπό αμφισβήτηση. Καλείται να διαχειριστεί την οργή μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας με την ψυχολογία της να έχει κλονιστεί. Όχι ό,τι καλύτερο για τη διαχείριση κρίσεων.
Για πρώτη φορά
