Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία του ελληνικού κράτους δεν έχει υπάρξει τόσο γενικευμένο και διαρκές ξεχαρβάλωμα. Η κυβέρνηση που αναδείχθηκε το 2019 με «σημαία» τη συγκρότηση ενός επιτελικού και αποτελεσματικού κράτους θυμίζει σήμερα ένα παραζαλισμένο μπουλούκι, που αδυνατεί να συντονίσει τα ένα πόδι με το άλλο. Είναι ενδεχομένως η πρώτη φορά σε περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας και σε συνθήκες ειρήνης που η κοινωνία βυθίζεται στην ανασφάλεια, στον φόβο, στην αβεβαιότητα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που βαφτίστηκε στην πρώτη φάση της πανδημίας «Μωυσής» και «στρατάρχης», εμφανίζεται σήμερα ανίκανος να συντονίσει μια κυβέρνηση, έναν κρατικό μηχανισμό των οποίων προΐσταται εδώ και τέσσερα χρόνια. Σ’ αυτή την περίοδο η Ελλάδα έχει χάσει εκατομμύρια στρεμμάτων από τις πυρκαγιές, που σβήνουν μόνο όταν φτάσουν στη θάλασσα, αφού κάθε καλοκαίρι γίνονται στάχτη δάση μοναδικά, σπάνια και πολύτιμα για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων.
Τούτες τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας ανείπωτης εθνικής τραγωδίας, μιας τρομακτικής καταστροφής στη Μαγνησία και στη Θεσσαλία. Ο Κάμπος βυθίστηκε, ολόκληρα χωριά εξαφανίστηκαν. Μπορεί μια κυβέρνηση να σταματήσει την κακοκαιρία; Φυσικά και όχι. Μπορεί όμως να λάβει μέτρα, να θωρακίσει τις πόλεις και τα χωριά, να προστατεύσει τους πολίτες. Δεν το έκαναν, ενώ γνώριζαν. Οι ειδικοί είχαν προειδοποιήσει, αλλά αγνοήθηκαν. Τρία χρόνια πριν, μικρότερης κλίμακας καταστροφή από την κακοκαιρία «Ιανός» έφερε χρηματοδότηση για αντιπλημμυρικά έργα. Δεν έγιναν ποτέ.
Η κλιματική κρίση δεν μπορεί να είναι η μόνιμη δικαιολογία έπειτα από κάθε καταστροφή. Το κράτος δεν μπορεί να παρατηρεί και να σχολιάζει εκ των υστέρων. Η κλιματική κρίση είναι αδιαμφισβήτητα εδώ και ο ρόλος του κράτους είναι να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις και συνθήκες, να προστατεύσει τους πολίτες, την παραγωγή, τις περιουσίες, την οικονομία, τη δημόσια υγεία, τους φυσικούς πόρους. Η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη έχει αποτύχει ολοκληρωτικά σ’ αυτό. Η χώρα και η κοινωνία είναι αθωράκιστες, αφημένες στην τύχη, έρμαια των ακραίων φαινομένων. Μόνο όταν η λάσπη καθαρίσει θα αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής και τις συνέπειες για όλη τη χώρα. Χρειάζεται σοβαρή αυτοκριτική και ανάληψη ευθύνης. Μα κυρίως απαιτείται σχέδιο συνεκτικό, βασισμένο στις επιστημονικές μελέτες και προτάσεις, ώστε να θωρακιστεί η χώρα απέναντι στα φαινόμενα που θα έρχονται σφοδρότερα και συχνότερα. Κι αυτό είναι το μόνο δεδομένο.
