Πίσω από αυτό το σύνθημα χιλιάδες νέες και νέοι βγήκαν στους δρόμους υπό καταρρακτώδη βροχή. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη τη χώρα απέτισαν φόρο τιμής στη μνήμη των νεκρών παιδιών στα Τέμπη σχηματίζοντας με τις τσάντες τους στα προαύλια των σχολείων τη φράση της μητρικής έγνοιας και στοργής: «Πάρε με όταν φτάσεις». Γονείς σαν τραγικές φιγούρες αρχαίου δράματος, αγωνιούν, πονούν, αναμένουν να ολοκληρώσουν την πιο ιερή πράξη. Να πάρουν στα χέρια τους τις σορούς των παιδιών τους.
Ο χρόνος σταμάτησε την ώρα της μοιραίας σύγκρουσης των δύο τρένων. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Όλη η Ελλάδα παρακολουθεί με δάκρυα στα μάτια. Η ταύτιση είναι αναπόφευκτη. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας και η καθεμία. Είτε επιβάτης στο τρένο, είτε συγγενής, φίλος, σύντροφος. Το πένθος και ο θρήνος σκεπάζουν τη χώρα. Η αντίδραση της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη μετέτρεψαν μέσα σε λίγες ώρες τον πόνο σε οργή. Το πόρισμα του πρωθυπουργού πως για όλα φταίει ένα «τραγικό ανθρώπινο λάθος» συνιστά ομολογία παταγώδους αποτυχίας. Αλλά και μια καταφανή και ταυτόχρονα προκλητική επικοινωνιακή απόπειρα αποποίησης ευθυνών. Για ακόμα μια φορά από το 2019 έως σήμερα, μπροστά στην κατάρρευση και στον θάνατο φταίει κάποιος άλλος. Ποτέ οι ίδιοι.
Για τη νέα γενιά που ασφυκτιά, που ζει μια διαρκή ματαίωση και απογοήτευση, και σήμερα βλέπει το πρόσωπό της στις φωτογραφίες των θυμάτων και ένα κράτος που σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τα υπόγεια ρεύματα που βράζουν κάτω από τα πόδια της κοινωνίας μας είναι έτοιμα να εκραγούν. Η φράση «ζούμε από τύχη σε αυτή τη χώρα» και οι δραματικές φωνές νέων ανθρώπων κατακλύζουν τις τελευταίες ώρες τα social media, αποτυπώνοντας ένα «φτάνει πια». Και αυτή την πλημμυρίδα δεν μπορεί να τη σταματήσει κανένα καλοπληρωμένο επικοινωνιακό επιτελείο, κανένα κυνικό φερέφωνο της εξουσίας στους τηλεοπτικούς δέκτες.
