Ποιες λέξεις να περιγράψουν την τραγωδία, την οδύνη, τον θρήνο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ακόμα μέσα στις παραμορφωμένες λαμαρίνες του τραγικού τρένου αναζητούνται σοροί ανθρώπων, κυρίως νέων παιδιών, φοιτητών και φοιτητριών. Είναι στιγμές που οφείλουμε να αποτίσουμε σεβασμό. Στους ανθρώπους που χάθηκαν, στις οικογένειες που προσμένουν να ακούσουν το όνομα των παιδιών τους στις λίστες των νεκρών. Στους γονείς που αναζητούν τα αγόρια και τα κορίτσια τους μέσω social media, με σπαρακτικές εκκλήσεις.
Η πένθιμη σιωπή, ωστόσο, δεν σημαίνει λήθη. Οι ευθύνες θα αναζητηθούν και θα αποδοθούν. Η πρόκληση του πάντα ανεύθυνου πρωθυπουργού να βγάλει πόρισμα -«τραγικό ανθρώπινο λάθος»- χωρίς καν να έχουν ξεκινήσει τη δουλειά τους οι εμπειρογνώμονες μηχανικοί και ενώ ακόμη μετράμε νεκρούς. Δεν πρόκειται να δεχτούμε το χυδαίο αφήγημα της «κακιάς ώρας», όταν εδώ και τρία χρόνια οι καταγγελίες επιβατών, εργαζομένων, συνδικαλιστών και της αντιπολίτευσης διαπίστωναν το πρόβλημα και προειδοποιούσαν για μια επερχόμενη τραγωδία που θα κοστίσει ανθρώπινες ζωές. Και να που συνέβη. Ο σεβασμός στους νεκρούς προϋποθέτει σεβασμό στην αλήθεια και απαιτεί μια ειλικρινή συγγνώμη. Για την ώρα, όλες οι σκέψεις στα παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους ή στη σχολή τους. Στη μάνα και στον πατέρα που περίμεναν ένα μήνυμα: «Φτάσαμε». Μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ.
