Στο Πότσνταμ, το παλάτι του Φρειδερίκου του Μεγάλου της Πρωσίας γειτνίαζε, σύμφωνα με όσα μας διηγείται η μυθιστορία, δίπλα σε έναν μύλο. Ο θόρυβος του μύλου τάραζε τη γαλήνη του πανίσχυρου Πρώσου ηγεμόνα και κάποια στιγμή, εκεί κοντά στο 1790, έστειλε τους άνδρες του και ζήτησαν από τον γείτονά του να δεχθεί την (όχι προσχηματική) αποζημίωση που του πρόσφερε για να πουλήσει τον μύλο του στον αυτοκράτορα και να σηκωθεί να φύγει.
Ο μυλωνάς αγαπούσε τον μύλο και αρνήθηκε. Αντιμετώπισε την αυτοκρατορική οργή και τις απειλές των λακέδων ότι θα του γκρεμίσουν τον μύλο, θα τον πετάξουν έξω και δεν θα πάρει μία κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Ο ξεροκέφαλος μυλωνάς πέρασε στην Ιστορία με μια φράση που, είτε ομολογείται είτε όχι, άλλοτε ελλοχεύει σαν ερινύα και άλλοτε στηρίζει σαν Παναγιά τη συνείδηση κάθε δικαστή, τουλάχιστον εκείνου που έχει συνείδηση: «Es gibt noch Richter in Berlin» (υπάρχουν ακόμη δικαστές στο Βερολίνο).
Αυτά στην Πρωσία γύρω στο 1790.
Στην Αθήνα σήμερα, κάπου 230 χρόνια μετά, ένας μολυσμένος αέρας με κρατικούς και ιδιωτικούς χαφιέδες, μαφιόζικα κόλπα, αγορασμένα πρόσωπα και πουλημένα στόματα καταγγέλλεται δημόσια στη Βουλή, στον Τύπο, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και έξω απ’ αυτή.
Με ονόματα και διευθύνσεις, με κεντρική διεύθυνση το Μέγαρο Μαξίμου. Κι όσο δεν καθαρίζει η ατμόσφαιρα, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να μας πνίξει.
Για πολύ λιγότερα ευαίσθητοι εισαγγελείς ξεκινούσαν, οίκοθεν και με μόνο, πλην επαρκέστατο, έρεισμα τον υπάρχοντα νόμο, έρευνες και κατηγορητήρια, και δικαστές δίκαζαν.
Ο πρωθυπουργός μπορεί να δραπετεύει, οι υπουργοί του μπορεί να κρύβονται και να κρύβουν τους σκοτεινούς «δικούς», οι δικαστές όμως; Υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα;
* Υπάρχουν ακόμα δικαστές στο Βερολίνο
