Οσο τα πράγματα χειροτερεύουν με την Covid, τόσο η κοινωνία συνειδητοποιεί την απάθεια και τον κυνισμό αυτής της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να διαχειριστεί τα θέματα της πανδημίας και της ακρίβειας, αλλά βρίσκει την εποχή κατάλληλη για να προχωρήσει σε μειώσεις συντάξεων.
Τα νοσοκομεία έχουν αφεθεί στην τύχη τους και η κατάστασή τους είναι πλέον οριακή. Οι εισαγωγές αυξάνονται ανάλογα με τα κρούσματα και καθώς η μετάλλαξη Όμικρον πλήττει μαζικά γιατρούς και νοσηλευτές, η αναλογία προσωπικού προς ασθενείς έχει φτάσει σε τριτοκοσμικά επίπεδα. Ασθένειες πέραν της Covid δεν αντιμετωπίζονται πλέον και τα προγραμματισμένα χειρουργεία έχουν παγώσει. Οι ιδιώτες της Υγείας τρίβουν τα χέρια τους.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση προχωράει στο άνοιγμα των σχολείων είναι εξωφρενικός. Χωρίς ουσιαστικά μέτρα αραίωσης και ελέγχου και με μόνο εφόδιο το γελοίο πρωτόκολλο του 50%+1, που αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, η κυβέρνηση βάζει την κοινωνία και το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε ένα τρομακτικό ρίσκο, την ώρα που ο κορωνοϊός βρίκεται ήδη σε έξαρση επιθετικότητας.
Σαν να μην έφταναν αυτά, οι πολίτες πρέπει να σηκώσουν το οικονομικό βάρος των πανάκριβων τεστ, πληρώνοντας τεράστια ποσά από την τσέπη τους ή αναγκαζόμενοι σε πολύωρες αναμονές. Η κυβέρνηση φτάνει μέχρι τα όρια της αυτογελοιοποίησης προκειμένου να κατοχυρώσει τη θηριώδη κερδοφορία των ιδιωτών και αρνείται κατηγορηματικά να διασφαλίσει την πρόσβαση των πολιτών σε διαγνωστικούς ελέγχους, όπως κάνουν τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Στους χώρους εργασίας, η ανεξέλεγκτη εργοδοτική αυθαιρεσία καταργεί κάθε προστασία βάζοντας χιλιάδες εργαζόμενους σε κίνδυνο.
Δεν είναι ανικανότητα, δεν είναι ανοργανωσιά και αποτυχία. Είναι σχέδιο. Η κυβέρνηση παρακολουθεί την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και της οικονομίας, για να εφαρμόσει μετά το σχέδιό της πάνω στα ερείπια.
Και αυτό το σχέδιο πρέπει να το ματαιώσει η ίδια η κοινωνία. Σήμερα, γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.
