Στα 26 του χρόνια, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κατάφερε κάτι μοναδικό. Αναδείχτηκε ο καλύτερος παίκτης και ο ηγέτης της πρωταθλήτριας ομάδας στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου. Και, φυσικά, όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει μαζί του.
Πανηγυρίζουν ακόμα και αυτοί που, σε διάφορα προηγούμενα στάδια της ζωής του, δεν θα ήθελαν ούτε να τον κοιτάξουν. Θα γκρίνιαζαν που «έχουμε γεμίσει λάθρο», θα εξέφραζαν την αγωνία τους για την αλλοίωση του τρισχιλιετούς πολιτισμού μας, θα μας εξηγούσαν ότι οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής έρχονται να λύσουν υπαρκτά προβλήματα που το κράτος δεν λύνει γιατί δεν το αφήνουν οι «αλληλέγγυοι». Σήμερα, όλοι αυτοί ριγούν από εθνική συγκίνηση, γιατί ο Αντετοκούνμπο τους έκανε υπερήφανους ως Έλληνες.
Και θυμόμαστε, φυσικά, ότι ο ακροδεξιός Σαμαράς, αυτός που είπε «θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας από τους λαθρομετανάστες», καθώς και «δεν θα στοχοποιήσω τη Χρυσή Αυγή γιατί την ψηφίζουν δικοί μας», όταν ο Αντετοκούνμπο επελέγη ως τεράστιο ταλέντο για το ΝΒΑ, τσακίστηκε να του δώσει χαρτιά, για να μην προλάβει να του τα δώσει η Νιγηρία. Χαρτιά που ο Αντετοκούνμπο εδικαιούτο με βάση τους ελληνικούς νόμους, γιατί έχει γεννηθεί στη χώρα μας. Αλλά του τα στερούσαν.
Όλοι αυτοί οι κήρυκες του ρατσισμού νιώθουν σήμερα περήφανοι. Αλλά ο Αντετοκούνμπο είναι μεγάλη καρδιά και χαίρεται την επιτυχία του, αγνός σαν παιδί και χωρίς ίχνος μνησικακίας. Και μαζί του χαιρόμαστε και εμείς.
