Η κυβέρνηση πέρασε το εργασιακό τερατούργημα Χατζηδάκη με υπολογίσιμο πολιτικό κόστος. Οι δημοσκοπήσεις -έστω κι αυτές που γίνονται κατά παραγγελία της λίστας Πέτσα- δείχνουν ότι η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας είναι αντίθετη με την φιλοσοφία του νομοσχεδίου.
Καταλαβαίνει, παρά τις ωραιοποιήσεις και τα ασύστολα ψέματα με τα οποία βομβάρδισαν τον κόσμο, ότι στην πραγματικότητα επιδεινώνει σοβαρά τη θέση του εργαζόμενου. Και η αντίδραση αυτή, την ώρα που ο συγκεκριμένος νόμος ψηφίστηκε με ελάχιστες αντιδράσεις στο εσωτερικό της Ν.Δ., δείχνει την αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Τώρα, πριν καλά - καλά καταλαγιάσει ο απόηχος του εργασιακού, η κυβέρνηση προωθεί το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, που θα μετατρέψει τις εισφορές για την επικουρική σύνταξη σε αντικείμενο χρηματιστηριακού τζόγου.
Οι νέοι εργαζόμενοι θα μπαίνουν υποχρεωτικά στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα και θα καλούνται να υπογράψουν ότι σε περίπτωση που δεν πάρουν ποτέ σύνταξη η ευθύνη θα είναι αποκλειστικά δική τους.
Χωρίς νέες εισφορές, το κράτος πρέπει να βρει 75 δισ. σε βάθος 25ετίας για να πληρώσει τις επικουρικές συντάξεις του παλιού συστήματος. Τις αστοχίες του συστήματος και τις εισφορές που ενδεχομένως θα χαθούν θα τις πληρώσει επίσης ο προϋπολογισμός.
Και οι ασφαλιστικές εταιρείες θα θησαυρίσουν από τα κέρδη, τις κλοπές, τις τρύπες που θα καλυφθούν με κρατική εγγύηση.
Δεν πρόκειται για μεταρρύθμιση. Πρόκειται για ελεεινή συνδιαλλαγή με τις ασφαλιστικές σε βάρος του Δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων. Συνδιαλλαγή από την οποία θα βγουν τεράστιες μίζες.
Και δεν πρέπει στιγμή να τους επιτρέψουμε να παρουσιάζουν την μπίζνα αυτή ως «ασφαλιστική μεταρρύθμιση για τη νέα γενιά», όπως παρουσίασαν τις ατομικές συμβάσεις ως «δύναμη για τον εργαζόμενο». Η κοινωνία ξέρει πλέον με ποιους έχει να κάνει.
