Εννέα μήνες μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και το πρώτο lockdown, η κυβέρνηση δείχνει να τα έχει χαμένα. Σαν να μην προηγήθηκαν ούτε το lockdown της άνοιξης, ούτε το «όπως να 'ναι» άνοιγμα του τουρισμού, ούτε το δεύτερο κύμα του φθινοπώρου, ούτε η πραγματικότητα την οποία ζούμε τους τελευταίους μήνες, ούτε η διεθνής εμπειρία.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την πανδημία ως κάτι περαστικό, ως κάτι για το οποίο δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, πέραν τού να το χρησιμοποιήσει ως άλλοθι και ως ευκαιρία για την προώθηση της ατζέντας της, η οποία μόνο με την υγειονομική και οικονομική κρίση δεν έχει να κάνει.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται δηλαδή να μην διαθέτει ίχνος επιτελικότητας σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του κορωνοϊού -τα μπάχαλα με τα εμβόλια, με τα σχολεία, με το click away είναι ενδεικτικά της κατάστασης- και ταυτόχρονα δείχνει να λειτουργεί ρολόι όταν είναι να προωθήσει τη βασική νεοφιλελεύθερη πολιτική της για τα εργασιακά, την κοινωνική ασφάλιση, την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, το ξεχαρβάλωμα της δημόσιας Παιδείας υπέρ των ιδιωτικών κολεγίων.
Με αυτήν την έννοια, η κοινωνία και οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο να βρίσκονται σε ανακωχή με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που μας έχει κλείσει μέσα και διαλύει το σύμπαν.
Όμως η υπόθεση, ιδίως μετά την κυνική ομολογία Γεωργιάδη για τη Θεσσαλονίκη, πρέπει να οδηγηθεί και στη Δικαιοσύνη.
Διότι, όταν τελειώσει όλο αυτό, θα πρέπει η Ελλάδα να εξακολουθεί να θυμίζει ευρωπαϊκό κράτος και όχι να έχει μετατραπεί σε αποδεκατισμένο τριτοκοσμικό φέουδο οικογενειοκρατίας, ολιγαρχών και κομπιναδόρων.
