Οξύτατες είναι οι αντιδράσεις για τη ρύθμιση που προβλέπει την οριστική απώλεια της πρώτης κατοικίας, απλώς με δυνατότητα του δανειολήπτη να παραμένει στο ακίνητο πληρώνοντας ενοίκιο.
Το ίδιο και για το δικαίωμα που παραχωρείται στους πιστωτές να κατάσχουν τις μηνιαίες αποδοχές του οφειλέτη, αφήνοντάς του μόνο 611 ευρώ για να ζήσει.
Οι ρυθμίσεις αυτές πλήττουν ευθέως τη μεσαία τάξη, η οποία βρέθηκε όντως στο μάτι δύο αλλεπάλληλων κρίσεων. Αλλά η κυβέρνηση, που ορκιζόταν ότι θα τη στηρίξει με κάθε τρόπο, τώρα απλώς την πουλάει στους τραπεζίτες.
Διότι, όταν ο Κ. Μητσοτάκης μιλάει για τη μεσαία τάξη, δεν εννοεί τους επαγγελματίες, τους μικρούς επιχειρηματίες, τους αυτοαπασχολούμενους που χτυπιούνται από δύο συνεχόμενες κρίσεις.
Εννοεί τους τραπεζίτες και τα funds. Γι' αυτούς δουλεύει και γι' αυτούς νομοθετεί.
Δεν είναι κάτι καινούργιο άλλωστε. Έχουν ήδη νομοθετήσει την ασυλία των τραπεζιτών για θαλασσοδάνεια, καθώς και παράθυρα για καινούργιες φοροαπαλλαγές σε τραπεζικά στελέχη.
Μας φαίνεται παράλογο αυτό για ένα κόμμα που χρωστάει 250 εκατομμύρια στις τράπεζες; Και που ο αρχηγός του δεν έχει πληρώσει ούτε ευρώ από ένα δάνειο 700 χιλιάδων;
Γιατί μας κάνει εντύπωση;
Αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι απλό. Εν όψει μιας πρωτοφανούς ύφεσης, η κυβέρνηση έχει κηρύξει πόλεμο στην κοινωνία για λογαριασμό των τραπεζών.
Απλώς δεν το λέει η λίστα Πέτσα.
