Μεταξύ των παράπλευρων απωλειών της επίθεσης του Ισραήλ κατά του Ιράν είναι και… ο Πρόεδρος Μακρόν, και συγκεκριμένα η μεγαλόπνοη πρωτοβουλία του, σε συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία, για την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, κάτι που, όπως επιδίωκε, θα αναδείκνυε τον ρόλο του στην πολύπαθη Μέση Ανατολή. Μια πρωτοβουλία που στην πραγματικότητα αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα ακόμη και πριν από την ισραηλινή επίθεση, η οποία της έδωσε, προς το παρόν τουλάχιστον, τη χαριστική βολή. Αν τα πράγματα είχαν προχωρήσει όπως τα είχε σχεδιάσει η γαλλική διπλωματία, θα είχε πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη, από τις 17 ως τις 20 Ιουνίου, η σύνοδος Γαλλίας-Σαουδικής Αραβίας, η ανακοίνωση της οποίας είχε ήδη προκαλέσει την έντονη αντίδραση του Ισραήλ, που κατηγόρησε το Παρίσι για «σταυροφορία» εναντίον του.
Την περασμένη Παρασκευή, εν μέσω πρωτόγνωρου καύσωνα, ξεκινούσε στο Παρίσι διάσκεψη με 300 συμμετέχοντες, εκπροσώπους της Κοινωνίας των Πολιτών από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, στους οποίους επρόκειτο να απευθυνθεί ο Μακρόν ενόψει της συνόδου στη Νέα Υόρκη. Εντέλει ο υπουργός Εξωτερικών Ζαν Νοέλ Μπαρό τους διάβασε μήνυμα του Προέδρου με το οποίο εξέφραζε την αποφασιστικότητά του να συνεχίσει την πρωτοβουλία του: «Όποιες κι αν είναι οι πρόσφατες εξελίξεις στην περιοχή, η Γαλλία παραμένει αποφασισμένη να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος». Στο τέλος οι συμμετέχοντες έγιναν δεκτοί στο Προεδρικό Μέγαρο στα Ηλύσια Πεδία για να ακούσουν τον Μακρόν να τους ανακοινώνει ότι η σημαντική σύνοδος της Νέας Υόρκης «αναβάλλεται» καθώς οι Παλαιστίνιοι και οι ηγέτες της περιοχής δεν μπορούν να ταξιδέψουν για λόγους ασφαλείας εξαιτίας των ισραηλινών επιθέσεων στο Ιράν. Ο Μακρόν τους υποσχέθηκε να ανακοινώσει «νέα ημερομηνία» το «συντομότερο δυνατόν»...
Την ίδια μέρα ο Μακρόν ξεκίνησε σειρά διαδοχικών τοποθετήσεων σε σχέση με τον πόλεμο του Ισραήλ κατά του Ιράν που χαρακτηρίζονται από αοριστία και ασάφεια. Στήριξε από την πρώτη στιγμή την πολεμική επιχείρηση του Νετανιάχου θεωρώντας πως πρόκειται για δικαιολογημένη αντίδραση απέναντι στο Ιράν, το οποίο είναι, δήθεν, στα πρόθυρα του να αποκτήσει πυρηνικές βόμβες. Ακολούθως, κατά την πρώτη μέρα της συνόδου του G7 στο Κανανάσκις του Καναδά, όταν ο Πρόεδρος Τραμπ, μετά το δείπνο, αποχωρούσε εσπευσμένα για την Ουάσιγκτον λέγοντας ότι πρέπει να επιστρέψει όσο το δυνατόν συντομότερα χωρίς να δώσει λεπτομέρειες, ο Μακρόν θεώρησε καλό να αποκαλύψει αυτός την αιτία της αποχώρησης. Έκανε έτσι λόγο για «εκεχειρία». Για να εισπράξει άμεσα το... χαστούκι του Αμερικανού Προέδρου: «Ο Μακρόν δεν έχει ιδέα γιατί επιστρέφω τώρα στην Ουάσιγκτον. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με εκεχειρία αλλά με κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό» έγραψε σε ανάρτησή του. «Είτε επίτηδες είτε όχι, ο Εμανουέλ καταλαβαίνει πάντα λάθος» αποτελείωσε δημόσια τον ομόλογό του ο Τραμπ... Ο Μακρόν απάντησε 24 ώρες (!) αργότερα λέγοντας ότι «υπάρχουν ηγέτες που αλλάζουν γνώμη. Αυτή δεν είναι η δική μου περίπτωση» και επισημαίνοντας ότι περί εκεχειρίας μίλησε κυρίως ο Τραμπ.
Ενας Πρόεδρος στη θέση... σχολιαστή
Ωστόσο, «εντός των τειχών» δεν είναι λίγοι εκείνοι που επικρίνουν τον Μακρόν για θέσεις… λάστιχο ή, όπως το θέτουν πιο κομψά αναλυτές, για το ότι ο Πρόεδρος «επιχειρεί να τηρήσει πολλές ισορροπίες». Του προσάπτουν έτσι «ασυνεπή» στάση που εναλλάσσεται μεταξύ επίκρισης και στήριξης του Ισραήλ για το Ιράν, προκρίνοντας την εσωτερική πολιτική της χώρας του. Αρχικά στήριξε τη νομιμότητα της ισραηλινής επίθεσης υιοθετώντας τη θέση του Ισραήλ περί της ετοιμότητας του Ιράν να αποκτήσει πυρηνικό όπλο και μετά ζήτησε «επειγόντως να μπει τέλος στις επιθέσεις κατά στόχων που δεν έχουν σύνδεση με το πυρηνικό και βαλλιστικό πρόγραμμα του Ιράν» θεωρώντας νόμιμους μόνο τους πυρηνικούς στόχους.
Στο σημείο αυτό έγκειται και όλη η δυσκολία της γαλλικής διπλωματίας που συνίσταται, από τη μία, στον συμβιβασμό της καταστροφής του ιρανικού οπλοστασίου στο όνομα της ασφάλειας του Ισραήλ και, από την άλλη, της απόρριψης της ανατροπής του καθεστώτος που το Παρίσι χαρακτηρίζει «στρατηγικό σφάλμα». «Το μεγαλύτερο λάθος σήμερα είναι να προσπαθεί κανείς με στρατιωτικά μέσα να επιφέρει αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν γιατί αυτό θα σημάνει χάος» προειδοποίησε ο Μακρόν την Τρίτη θυμίζοντας τις περιπτώσεις του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και της Λιβύης του Μουαμάρ Καντάφι.
«Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Περιορίζεται στο επίπεδο του σχολιαστή της σύγκρουσης» παρατήρησε εύστοχα ο σχολιαστής του καναλιού Franceinfo Ρενό Ντελί. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν απαρατήρητη πέρασε η πρωτοβουλία του το Παρίσι με το Βερολίνο και το Λονδίνο να προτείνουν «διευθέτηση με διαπραγμάτευση για να μπει τέλος στη σύγκρουση». «Είναι απαραίτητο να μπει άμεσα τέλος σ’ αυτές τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες είναι φορείς σοβαρών απειλών για την περιφερειακή ασφάλεια» δήλωνε ο Μακρόν στις 18 Ιουνίου. Κι αυτή δεν ήταν μια τυχαία μέρα, αλλά η ιστορική μέρα της Έκκλησης του Ντε Γκολ, το 1940, προς τον γαλλικό λαό να αντισταθεί στους Γερμανούς κατακτητές. Μια ενέργεια που ανέδειξε τον ηγετικό του ρόλο και τον κατέταξε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» κόντρα στον στρατάρχη Πετέν και στο καθεστώς του Βισί που συνεργάστηκε με τους ναζί. Η πρόθεση του Μακρόν για τους ανάλογους συνειρμούς, ολοφάνερη. Τυχαίο ότι η πρόταση πήγε άπατη;
