Τέσσερις φορές περισσότεροι είναι φέτος από ό,τι πέρσι οι εκπρόσωποι του λόμπι των ορυκτών καυσίμων στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για το Κλίμα στο Ντουμπάι. Στόχος τους, η επίδραση στις αποφάσεις της COP28 για διατήρηση του status quo παρά τις Εκθέσεις του ΟΗΕ που καταδεικνύουν τη συμβολή των ορυκτών καυσίμων στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία από το δίκτυο-ομπρέλα υπό την εύγλωττη ονομασία Kick Big Polluters Out (KBPO), που έχει τη στήριξη πάνω από 450 ΜΚΟ, από τη Greanpeace έως τη Διεθνή Αμνηστία, στη φετινή COP28 μετέχουν 2.456 λομπίστες υπέρ των ορυκτών καυσίμων!
Ο αριθμός τους βαίνει αυξανόμενος: πέρσι στην Αίγυπτο μετείχαν 636, ενώ το 2021 στη Γλασκώβη 503. Χωρίς να ξεχνάμε, όπως σημειώνουν οι αναλυτές, ότι οι αριθμοί αυτοί υποτιμούν την πραγματικότητα καθώς δεν περιλαμβάνουν τους λομπίστες άλλων τομέων που ρυπαίνουν γιατί στηρίζονται μόνο στις δηλώσεις που υποχρεούνται να κάνουν οι μετέχοντες σχετικά με το «αν συνδέονται με τα ορυκτά καύσιμα». «Εδώ και χρόνια, η τοξική παρουσία των μεγάλων ρυπαντών μάς βυθίζει, μας εμποδίζει να προχωρήσουμε στις απαραίτητες κατευθύνσεις για να μείνουν τα ορυκτά καύσιμα θαμμένα στη γη. Αυτός είναι ο λόγος που η COP28 βρίσκεται μέσα σε ομίχλη κλιματικής άρνησης και όχι κλιματικής πραγματικότητας» σχολίασε η Αλέξια Λεκλέρκ, συνιδρύτρια της Start: Empowerment, μίας από τις ΜΚΟ του δικτύου KBPO.
Οι διαπραγματεύσεις για την επίτευξη των στόχων της Συνόδου του Παρισιού το 2015 θυμίζουν αναμέτρηση Δαβίδ και Γολιάθ. Από τη μια οι ΜΚΟ, πολιτών, επιστημόνων και από την άλλη η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων. Η τελευταία έχει αλλάξει στρατηγική τα τελευταία χρόνια. «Θέλουν να δείξουν ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, ενώ βέβαια βρίσκονται στη λάθος» παρατηρεί ο Γάλλος Σεντρίκ Φιλιπέρ, πρώην διαπραγματευτής, σήμερα παρατηρητής εκ μέρους του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας. Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι σήμερα από τις δεσμεύσεις των χωρών προκύπτει η «δέσμευση του άνθρακα». Όμως αυτή η «αλόγιστη έλξη για τις τεχνολογίες δέσμευσης και αποθήκευσης του άνθρακα είναι παραμύθι». Από την πλευρά του, ο ειδικός στις κλιματικές διαπραγματεύσεις, στέλεχος του think tank E3G, Άλντεν Μέγιερ εξηγεί ότι στις χώρες που εξαρτώνται από πετρελαϊκά έσοδα «οι ηγέτες τους έχουν εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει την ανάγκη μετάβασης των οικονομιών τους, αλλά θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα συνεχίσουν να ωφελούνται από τους πόρους τους για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα» - κάτι που μεταφράζεται σε παράταση της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα. Στο σημείο αυτό ο ρόλος των λόμπι είναι καθοριστικός.
Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι το 2015 στη Σύνοδο του Παρισιού, που θεωρείται πλέον ορόσημο στις κλιματικές διαπραγματεύσεις, η Σαουδική Αραβία επιχείρησε ανεπιτυχώς να απαλείψει την αναφορά του στόχου του περιορισμού στον 1,5 βαθμό Κελσίου στη συμφωνία. Και μόλις το 2021 στην COP της Γλασκώβης αναφέρθηκε για πρώτη φορά ο στόχος μείωσης της χρήσης του άνθρακα. Μία πρόοδος που δεν συνεχίστηκε την επόμενη χρονιά στο Σαρμ ελ Σέιχ όταν από το τελικό κείμενο έλειπε η παραμικρή αναφορά σε υδρογονάνθρακες. Τότε ένας εκπρόσωπος από την Παπούα Νέα Γουινέα, μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, είχε αναφερθεί στους «συνήθεις υπόπτους»: Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ρωσία, Αίγυπτος...
* Η Ρένα Δούρου είναι τομεάρχης Εξωτερικών, βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Β2 Δυτικής Αθήνας
