Οι επιφυλάξεις για το νόημα της φετινής παγκόσμιας συνόδου για το κλίμα COP28 ήταν πολλές μήνες πριν από την έναρξή της. Το πενιχρό αποτέλεσμα του αντίστοιχου περσινού ραντεβού στην Αίγυπτο αλλά και το «ποιόν» της διοργανώτριας χώρας, των… πετρελαιοκίνητων Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, έκαναν πολλούς να προεξοφλούν την επόμενη επενδυμένη με φλυαρίες αποτυχία.
Για να αντιστρέψουν αυτό το κλίμα οι διοργανωτές, αλλά και η πλουσιοτέρα των Ευρωπαίων Γερμανία, ανακοίνωσαν ότι θα διαθέσουν από 100 εκατομμύρια σε ένα ταμείο που είχε ήδη συμφωνηθεί από πέρσι, το οποίο θα έχει στόχο να συνδράμει τις φτωχότερες χώρες ώστε να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, αλλά κυρίως να μην ακολουθήσουν τα αποτυχημένα, ρυπογόνα υποδείγματα των ισχυρών του παγκόσμιου Βορρά. Αλλοι μεγάλοι ακολούθησαν και ανακοίνωσαν ότι θα βάλουν επίσης το χέρι στην τσέπη για τον καλό σκοπό. Είναι ένα μικρό θετικό πρώτο δείγμα, αλλά δεν αποτελεί λόγο ούτε για πανηγυρισμούς ούτε για επαίνους προς τους ευγενείς αγαθοεργούς για το περιβάλλον.
Δεν είναι μόνο ότι οι υπολογισμοί μιλούν για αρκετά δισεκατομμύρια που θα χρειαστεί να έχει στα «θησαυροφυλάκιά» του ένα τέτοιο ταμείο αν πρόκειται να επιτελέσει ουσιαστικά τον στόχο του. Τα εγκλήματα του παρελθόντος, παλιότερα με τη στυγνή, στρατιωτικού τύπου αποικιοκρατία και αργότερα με πιο «εξευγενισμένες» οικονομικές-εμπορικές μεθόδους, δεν μπορούν να διαγραφούν με ένα συγχωροχάρτι αξίας μερικών εκατομμυρίων. Οι συνέπειες άλλωστε είναι διαρκείς και «ζωντανές». Το 2022, σύμφωνα με τον ετήσιο ισολογισμό της μεγαλύτερης αντασφαλιστικής εταιρείας στον κόσμο Munich Re, το κόστος από ζημιές εξαιτίας περιβαλλοντικών καταστροφών ήταν 270 δισεκατομμύρια δολάρια. Και το 2023 ήταν ακόμα θερμότερο σε έναν πλανήτη εν βρασμώ. Συνεπώς, ας μην περιμένουν και ευγνωμοσύνη οι «δωρητές» μερικών δεκάδων εκατομμυρίων.
