Οι εθνικές εκλογές της Φινλανδίας που θα διεξαχθούν την πρώτη Κυριακή του Απρίλη, κάθε άλλο παρά περίπατος θα είναι για την γοητευτική Φινλανδή πρωθυπουργό Σάννα Μαρίν, καθώς ο κεντροαριστερός συνασπισμός που ηγείται δέχεται ισχυρές πιέσεις από τα δεξιά της. Τα τελευταία γκάλοπ δείχνουν άνοδο για την δεξιά Εθνική Ένωση, καθώς και για το ακροδεξιό κόμμα των Αληθινών Φινλανδών που αθόρυβα κινείται προς την πρώτη θέση. Από τα κόμματα που συγκροτούν τον κυβερνητικό συνασπισμό, το σοσιαλδημοκρατικό της Σάννα Μαρίν παραμένει σταθερό, η Αριστερή συμμαχία φαίνεται να ανεβαίνει ιδίως στο Ελσίνκι, αλλά οι Πράσινοι έχουν σοβαρές απώλειες, όπως και το κεντρώο κόμμα.
Η προεκλογική εκστρατεία όπως εξελίχθηκε ως τώρα, και οι καθημερινές αντιπαραθέσεις στην τηλεόραση σηματοδοτούν την ρήξη με την επικρατούσα μεταπολεμικά συναίνεση στον πολιτικό άξονα Δεξιάς – Αριστεράς. Η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και η περαιτέρω πρόσδεση με τη Δύση δεν συμπεριλαμβάνονται στα προεκλογικά θέματα, αφού όλα τα κόμματα έχουν ταχθεί κατηγορηματικά με την πολιτική αυτή. Υπέρ της πολιτικής αυτής έχει ταχθεί και ο Συνασπισμός της Αριστεράς παρά τις αντίθετες εσωκομματικές φωνές. Στην Φινλανδία οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του Κράτους απολαμβάνουν την γενική λαϊκή αποδοχή, λειτουργούν αποτελεσματικά και με θεσμοποιημένη σχετική αυτονομία από την κυβέρνηση και τα κοινωνικά συμφέροντα. Να σημειωθεί ότι η Φινλανδία χαρακτηρίζεται από καθαρή λατρεία των νόμων και τον υψηλό βαθμό αποδοχής των κρατικών θεσμών και του Κράτους. Αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με τυφλή και άκριτη υπακοή αλλά με το γεγονός ότι οι Φινλανδοί επιδεικνύουν μεγάλη ευαισθησία στον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου και στην αυστηρή παρακολούθηση των λόγων κι έργων των πολιτικών. Θεωρούν ότι η Πολιτική πρέπει να προστατεύει την αξιοπρέπεια των πολιτών στις σχέσεις τους με το Κράτος.
Σύμφωνα με αναλυτές, η Εθνική Ένωση θεωρεί ότι η συγκρουσιακή αντιπαράθεση με την Αριστερά ενισχύει περαιτέρω την αποδοχή της από ευρεία κοινωνικά στρώματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αυτό και σε συνδυασμό με τον λογιστικού χαρακτήρα τρόπο αντιμετώπισης των κοινωνικών φαινομένων και ζητημάτων που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο της Φινλανδίας. Οι ίδιοι αναλυτές εκτιμούν πως η συγκυβέρνηση της Εθνικής Ένωσης μαζί με το κόμμα των Αληθινών Φινλανδών είναι το πιθανότερο μετεκλογικό σενάριο με πρωθυπουργό τον πρόεδρο της Ένωσης, Πέτερι Όρπο.
Εν ολίγοις, η σταδιακή συντηρηκοποίηση της κοινωνίας και η επικράτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών υπέρ της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς και η εθνική επιλογή ένταξης στο ΝΑΤΟ προδιαθέτουν το συντηρητικό κόμμα να συγκρουστεί ανοιχτά πλέον με την Αριστερά. Η όξυνση των αντιπαραθέσεων μεταξύ των παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων αντικατοπτρίζει τις αντιπαραθέσεις στην κοινωνία που προκαλούν οι πρακτικές και οι επιδιώξεις των επιχειρηματικών συμφερόντων προς την κατεύθυνση της περαιτέρω μείωσης του κράτους Πρόνοιας σε συνδυασμό με τη μείωση της φορολογίας. Τα δύο μεγάλα συντηρητικά κόμμα της αντιπολίτευσης εστιάζουν στο «νοικοκύρεμα» των δημοσιονομικών. Επικρίνουν την «κυβέρνηση της Αριστεράς» για ανικανότητα να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά και ως παράδειγμα αναφέρεται η αύξηση των εξόδων του εθνικού συστήματος υγείας και οι ελλείψεις που παρουσιάζει.
Ωστόσο ειδική μνεία αξίζει το ακροδεξιό κόμμα των αληθινών Φινλανδών που πιθανόν να είναι και πρώτο κόμμα. Το PS μαζεύει τους δυσαρεστημένους Φινλανδούς, κυρίως στην περιφέρεια καθώς πολλοί από αυτούς έχουν την αίσθηση ότι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ότι δεν θα πάρουν ούτε ψίχουλο από την τούρτα της ευημερίας. Έχοντας στην ηγεσία καθηγητές και σχετικά μετριοπαθείς πολιτικούς καταφέρνει με μαεστρία να καταλαμβάνει τα ζητήματα της Αριστεράς και να τα ερμηνεύει εθνικιστικά. Επαναπροσδιορίζει το κοινωνικό ερώτημα, λέγοντας ότι το νέο κοινωνικό ζήτημα δεν είναι μεταξύ των πάνω και των κάτω, αλλά μεταξύ ''των εντός και των εκτός''. Αυτό το κεντρικό σύνθημα μαζί με ''το ψωμί δεν φτάνει για όλους'' είναι αρκετό για να κεντρίζει το ενδιαφέρον απλών ανθρώπων και εργαζομένων που αποτελούν την εκλογική τους βάση. Την ίδια στιγμή, προειδοποιεί για τη «μεγάλη ανταλλαγή» και τον «εθνικό θάνατο» εξαιτίας της παράνομης μαζικής μετανάστευσης. Αυτό είναι έξυπνα συνδεδεμένο με τις βασικές φοβίες των ανθρώπων, και σαν λύση προτείνουν την απομάκρυνσή τους ''με μετρημένη σκληρότητα''. Στους Φινλανδούς, που αισθάνονται υποτιμημένοι, τους λένε ότι “ολοκληρώνουν τη μετάβαση”. Τους λένε ότι θα γίνετε κομμάτι της Ιστορίας, εάν κυβερνήσει το SP. Κι αυτό πιάνει.
Εάν η Αριστερά θέλει να ανακόψει την ενίσχυση της Ακροδεξιάς, θα χρειαστεί να σκύψει και να αντιληφθεί το δικαίωμα των απλών ανθρώπων στην ασφάλεια και το δικαίωμα στην ομοιογένεια της γειτονιάς. Θα πρέπει να αντιπαραβάλει και πάλι αξιόπιστο όραμα και σχεδιασμό για μια καλύτερη κοινωνία. Θα πρέπει σύντομα να αρχίσει η συζήτηση για τις νεο-σοσιαλιστικές επιλογές, για τον δημοκρατικό οικο-σοσιαλισμό. Για έναν σοσιαλισμό που θα αποφεύγει τα λάθη των σοσιαλισμών του 20ού αιώνα.
