Το εκλογικό σώμα στις 10 Απριλίου εμφανίστηκε εντελώς τριχοτομημένο. 33% ψήφισε υπέρ ακροδεξιών υποψηφίων, 34% υπέρ κεντροδεξιών και κεντρώων, 33% υπέρ αριστερών. Όπως και να το γυρίσεις αυτό το αποτέλεσμα, ο δεύτερος γύρος δεν έβγαζε Λεπέν. Ακόμα κι αν ένα μέρος των ψηφοφόρων της δεξιάς Πεκρές κατευθυνόταν προς τη Λεπέν, ο Μακρόν θα χρειαζόταν απλώς 1 στους 10 ψηφοφόρους της Αριστεράς - τόσους και περισσότερους θα έβρισκε εύκολα.
Τι μέρα θα ξημερώσει όμως την επομένη για τη Γαλλία; Όλα τα κόμματα της χώρας διασύρθηκαν στις εκλογές. Οι τέσσερις πρώτοι υποψήφιοι, που συγκέντρωσαν ποσοστό που ξεπερνά το 80%, δεν έχουν από πίσω τους κανέναν ουσιαστικό κομματικό μηχανισμό. Και η Ακροδεξιά θα βρεθεί σε ένα μεταπολιτικό τοπίο με τεράστια δύναμη.
Η Αμελί Πουανσό δεν είναι απόλυτα σύμφωνη: «Η φιλολογία για το τέλος των κομμάτων δεν είναι ακριβής. Τα κόμματα υπάρχουν. Στις πρόσφατες δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές, τόσο το Σοσιαλιστικό όσο και το Κομμουνιστικό Κόμμα πέτυχαν σημαντικά αποτελέσματα, κέρδισαν πολλούς δήμους και σχεδόν τις μισές περιφέρειες. Οι Πράσινοι επίσης, τηρουμένων των αναλογιών, κέρδισαν αρκετούς δήμους και εμφανίζουν διαρκή άνοδο στις ευρωεκλογές. Τα κόμματα δεν έπαψαν να είναι ο αγωγός με τον οποίο γίνεται η πολιτική διαπάλη. Το ίδιο ισχύει άλλωστε και για τη Δεξιά και το παλιό γκολικό κόμμα. Στις προεδρικές εκλογές λειτούργησαν περισσότερο το χάρισμα των υποψηφίων και η «χρήσιμη ψήφος», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα κόμματα πέθαναν. Άλλωστε το κόμμα του Μελνσόν, η Ανυπότακτη Γαλλία, συγκροτείται επίσης γύρω από μια κοινωνική και οικολογική ατζέντα».
Για τη Ρόζα Μασαοουί, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν και το κόμμα του έχουν επίσης τη μεγαλύτερη ευθύνη για να προετοιμάσουν μια καλή επίδοση της Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές που ακολουθούν τον Μάιο: «Στις προεδρικές εκλογές ο Μελανσόν έπαιξε το χαρτί της αυτονομίας του, συγκρούστηκε με τους Σοσιαλιστές και εμφανίστηκε αλαζονικός απέναντι στην υπόλοιπη Αριστερά. Ενόψει των βουλευτικών, ωστόσο, υπάρχουν και η δυναμική, και η δυνατότητα για μια ενωτική παρέμβαση της Αριστεράς που θα την καθιστούσε τουλάχιστον δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη στη χώρα». Ωστόσο, δεν είναι ενθουσιασμένη με τις επιδόσεις των κομμάτων στις 10 Απριλίου: «Δεν νομίζω ότι η συντριβή των κομμάτων είναι ένα καλό νέο. Η υποχώρηση των κομμάτων και των συνδικάτων αφοπλίζει την κοινωνία από συλλογικές μορφές παρέμβασης. Περιορίζει την αλληλεγγύη στην πολιτική».
Και η Ακροδεξιά; Ο Φαμπιέν Περιέ είναι ανήσυχος: «Η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου αφορά ολοένα και περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Ο Ζεμούρ βάσισε το 7% που πήρε όχι σε περιθωριοποιημένους και αγροτικούς πληθυσμούς, όπως η Λεπέν, αλλά στις πόλεις και στα μεσοαστικά στρώματα. Αυτό σημαίνει ότι ένα κομμάτι του συστήματος κοιτάζει ακροδεξιά». Η Ρόζα Μουσαουί παρατηρεί ότι η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου είναι έργο και των γαλλικών ΜΜΕ και ο ίδιος ο Ζεμούρ -για χρόνια μέινστριμ δημοσιογράφος- είναι η απόδειξη. Η Ακροδεξιά εισέρχεται στις εκδόσεις, στον πολιτισμό, παντού. Και η Αμελί Πουανσό, συγγραφέας μιας μελέτης για τον Βίκτορ Όρμπαν, προσθέτει: «Ο Μακρόν εργαλειοποίησε την Ακροδεξιά για να επανεκλεγεί λέγοντας ότι πρέπει να αποφύγουμε μια λύση τύπου Όρμπαν. Όμως αν δούμε σε πόσα σημεία η πολιτική στη Γαλλία θυμίζει την Ουγγαρία τα τελευταία πέντε χρόνια, θα αναρωτηθούμε ποιος πραγματικά είναι ο Όρμπαν».
