Χρειάστηκε η απεργία διαρκείας μιας τεράστιας βιομηχανικής ζώνης δεκάδων χιλιάδων εργατών, που κράτησε εννιά ημέρες και συγκλόνισε την Ισπανία, η μαζική κινητοποίηση μιας ολόκληρης κοινωνίας σε απόσταση 120 περίπου χιλιομέτρων, από το Κάδιθ και το Αλχεθίρας έως το Γιβραλτάρ, για να καθίσουν οι εργοδότες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, κάτω από τη μυρωδιά και τα σύννεφα των χημικών, τα καμένα λάστιχα έξω από τα εργοστάσια, τις κομβικές διαβάσεις και τους αυτοκινητοδρόμους, τα θωρακισμένα αυτοκίνητα στους δρόμους, τα drones στο ουρανό και μια βροχή από πλαστικές σφαίρες. Στις 700 εταιρείες του τομέα μετάλλου της περιοχής του Κάδιθ παράγεται το 16% του ΑΕΠ της Ισπανίας, ενώ η ανεργία αγγίζει το 35%.
Η νίκη των εργατών μετάλλου του Κάδιθ να αποκτήσουν μετά από χρόνια μια νέα συλλογική σύμβαση αποτέλεσε οξυγόνο και για τους ένα εκατομμύριο εργαζόμενους του τομέα, που εργάζονται σε περίπου 170.000 επιχειρήσεις.
Η συμφωνία ανάμεσα στα συνδικάτα των εργαζομένων και τους εργοδότες που υπογράφτηκε στο Σεβίλλη προσφέρει την κοινωνική ειρήνη στην περιοχή για την επόμενη πενταετία, με τη νέα συλλογική σύμβαση να προβλέπει ελάχιστες αυξήσεις στις αποδοχές 20.000 εργαζομένων σε 5.000 επιχειρήσεις που θα ξεκινούν από το 2% και θα αναθεωρούνται ετησίως με βάση την πραγματική αύξηση του πληθωρισμού.
Η συμφωνία προβλέπει αυξήσεις 2% από την 1η Ιανουαρίου του 2020 και από τον Ιανουάριο του 2022, όταν θα υπάρξει η επίσημη ανακοίνωση για την πορεία του πληθωρισμού, αυξήσεις που θα φθάνουν στο 2% συν το 80% της διαφοράς ανάμεσα στον πραγματικό πληθωρισμό και την αύξηση του 2%.
Η μεγάλη απεργία των εργατών μετάλλων της ζώνης του Κάδιθ, η οποία στηρίχθηκε στους κολοσσούς του ναυπηγικού, αεροναυπηγικού και αεροδιαστημικού τομέα, όπως η Navantia, η Airbus, η Alestis, φαίνεται ότι πυροδότησε την κοινωνική έκρηξη αυτών που είχαν εξαφανιστεί από τον πολιτικό και κοινωνικό ορίζοντα, των βιομηχανικών εργατών μιας νέας και λιγότερο ορατής εργασίας με μια στυγνή και απάνθρωπη πολλές φορές εκμετάλλευση. Μόνο η Navantia και οι προμηθευτές της απασχολούν περίπου 30.000 εργαζόμενους.
Βλέποντας την καθολική στήριξη των εργατών μετάλλου της περιοχής του Κάδιθ από την τοπική κοινωνία, οι συνάδελφοί τους από την Καταλωνία, αλλά γενικότερα οι εργαζόμενοι από την άλλη πλευρά της Ιβηρικής χερσονήσου, διεκδικούν αυξήσεις 4% συν την αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, όπως υποστηρίζουν τα δύο μεγαλύτερα ισπανικά συνδικάτα, οι Εργατικές Επιτροπές CC.OO. και η «φιλοσοσιαλιστική» UGT, ενώ ο πληθωρισμός στην Καταλωνία ξεπέρασε το 5%, για να διαμορφωθεί στο 5,2% σε σχέση με το 5,6% που εκτινάχθηκε σε εθνικό επίπεδο.
Η αντιπαράθεση των εργατών μετάλλου με τους εργοδότες έθεσε αναπόφευκτα και πολλά ερωτηματικά μέσα στο εσωτερικό των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά και ανάμεσά τους με το Unidas Podemos και κυρίως την υπουργό Εργασίας και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιολάντα Ντίαθ να προειδοποιεί τον υπουργό Εσωτερικών ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι εγκληματίες, υπενθυμίζοντας στους πάντες ότι η απεργία αποτελεί ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των εργαζομένων.
Για τους Σοσιαλιστές, αλλά και για το Unidas Podemos και τα προοδευτικά κόμματα της Καταλωνίας, μιας και η διαμαρτυρία φάνηκε να φθάνει στην περιοχή τους, φαίνεται ότι πλησιάζει η ώρα για να κάνουν μεγάλες στρατηγικές επιλογές γιατί δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλδημοκρατία και δομικές μεταρρυθμίσεις χωρίς σοσιαλδημοκράτες και πραγματικούς μεταρρυθμιστές. Οι απεργίες στη διπλανή Πορτογαλία υπογράμμισαν επίσης ότι ο κορωνοϊός και ο νεοφιλελευθερισμός δεν κατάφεραν να καθυποτάξουν τους εργαζομένους σε υποζύγια στους χώρους εργασίας.
