Οι εργάτες μετάλλου της ευρύτερης περιοχής του Κάδιθ στην Ανδαλουσία της Ισπανίας έως και την περιοχή του Γιβραλτάρ συνέχισαν την απεργία διαρκείας μετά την άρνηση των βιομηχάνων να καθίσουν στο τραπέζι για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις με τα μεγαλύτερα συνδικάτα του τομέα, τις Εργατικές Επιτροπές CC.OO. και την UGT.
Ο καπνός από τα καμένα ελαστικά, τα οδοφράγματα, η διακοπή της κυκλοφορίας στις βασικές αρτηρίες της περιοχής, οι διαρκείς συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των εργατών μετάλλου, που είχαν στην πρώτη γραμμή τους εργαζόμενους των μεγάλων ναυπηγείων της Navantia, αυτών της αεροναυπηγικής Airbus και της αεροδιαστημικής και ναυπηγικής Alestis φάνηκε από τη μία πλευρά να φέρνει το ρολόι της Ιστορίας πίσω στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ενώ από την άλλη πλευρά ανέδειξε ότι μέσα στα εργοστάσια υπάρχει η συνείδηση ότι οι εργαζόμενοι ανήκουν στην τάξη τους και ότι έχουν απέναντί τους όχι τα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών όπου εργάζονται, αλλά τα αφεντικά.
Τα αφεντικά, αυτά της ομοσπονδίας επιχειρήσεων μετάλλου Femca, αρνήθηκαν αυξήσεις του 2%, 2,5% και 3%, αναλόγως τις διεκδικήσεις του κάθε εργοστασίου, και τη μείωση του ωραρίου εργασίας κατά 4 ώρες κάθε έτος στις νέες συλλογικές συμβάσεις, επειδή θεωρούν ότι μειώνεται η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους.
Μόνο η Navantia, με τους προμηθευτές της, απασχολεί πάνω από 30.000 εργαζόμενους στην περιοχή, ενώ η μαζική συμμετοχή στην απεργία και των εργαζομένων σε όλη την αλυσίδα των προμηθευτών των μεγάλων εταιρειών έφερε σε δύσκολη θέση τους εργοδότες.
«Είναι βία να καίμε λάστιχα, είναι βία να μαζευόμαστε μπροστά από την πύλη του εργοστασίου και να κλείνουμε έναν δρόμο και δεν είναι βία να στέλνει η τοπική κυβέρνηση της Ανδαλουσίας (Δεξιά και φασίστες) να μας παρακολουθούν με drones, να κινητοποιούν χιλιάδες αστυνομικούς και να μας ρίχνουν χημικά χωρίς λόγο; Δεν είναι βία να μην έχουμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας στα τέλη του μήνα;» κατήγγειλε ένας συνδικαλιστής των Εργατικών Επιτροπών,σχολιάζοντας την τάση των μέσων ενημέρωσης να παρουσιάσουν ως βίαιους τους απεργούς εργάτες μετάλλου.
«Εμείς ζούμε με ψίχουλα, ενώ τα διευθυντικά στελέχη της Navantia παίρνουν τουλάχιστον από 170.000 με 190.000 ευρώ τον χρόνο» συνέχισε ο συνδικαλιστής των Εργατικών Επιτροπών.
