Ένα τολμηρό πείραμα κάνει στο τέλος αυτής της εβδομάδας το γερμανικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα διοργανώνοντας το συνέδριό του ψηφιακά, ελέω πανδημίας. Και μάλιστα ένα κρίσιμο συνέδριο, καθώς οι 1.001 συμμετέχοντες καλούνται να επιλέξουν ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της CDU, ποιος θα είναι και το φαβορί για τη διαδοχή τη Μέρκελ στην καγκελαρία.
Για την ώρα στο κόμμα προεδρεύει η Άνεγκρετ Κραμπ - Κάρενμπαουερ, η οποία κατάφερε στο προηγούμενο συνέδριο, στο τέλος του 2018, να νικήσει τους αντιπάλους της, αλλά άντεξε μόλις ένα χρόνο το ροκάνισμα των ανδρών αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν φτιαγμένη από τη στόφα της Μέρκελ, που τους... υπέταξε τα τελευταία 15 χρόνια.
Τη θέση της ΑΚΚ διεκδικούν τρεις από αυτούς τους άνδρες, ο Άρμιν Λάσετ, πρωθυπουργός της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας, ο Φρίντριχ Μερτς, πάλαι ποτέ πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της CDU και στη συνέχεια επί πολλά χρόνια μεγαλοστέλεχος της BlackRock (του μεγαλύτερου διαχειριστή κεφαλαίων επί Γης) και ο Ρόμπερτ Ρέτγκεν, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής.
Ο τρίτος υποψήφιος είναι αουτσάιντερ -και όταν έθεσε υποψηφιότητα πολλοί πίστεψαν ότι το έκανε σε μια στιγμή τρέλας. Τελικά, όμως, η παρουσία του έκανε λιγότερο βάρβαρη την αναμέτρηση των άλλων δύο.
Επί της ουσίας, πάντως, το βράδυ του Σαββάτου ο πρόεδρος της CDU θα λέγεται είτε Λάσετ είτε Μερτς. Εάν, μάλιστα, το συνέδριο είχε γίνει στην ώρα του, ο Μερτς θα είχε σχεδόν σίγουρα επικρατήσει, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις εντός του κόμματος τον έφεραν να προηγείται με διαφορά. Ωστόσο η πανδημία και η διαχείρισή της τόσο στο υγειονομικό όσο και στο οικονομικό επίπεδο έχουν δώσει επιπλέον πόντους στον Λάσετ.
Πρώτον, διότι ως πρωθυπουργός του πολυπληθέστερου γερμανικού κρατιδίου -σχεδόν όσο δύο Ελλάδες- μετρήθηκε με την πανδημία, την ώρα που ο Μερτς δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εμφανίζεται μια στις τόσες στην τηλεόραση. Και παντού όσοι διαχειρίστηκαν αυτή την πρωτόγνωρη κρίση ενισχύθηκαν, με εξαίρεση τις περιπτώσεις που τα έκαναν εντελώς θάλασσα.
Δεύτερον, διότι σ’ αυτή την κρίση ακόμη και κάποιοι φανατικοί αντικρατιστές -που είναι δεν είναι πολλοί στους κόλπους της Χριστιανοδημοκρατίας- τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας και υπέρ των χρημάτων που έριχνε με τη σέσουλα στους εργαζόμενους και στην οικονομία ο -σοσιαλδημοκράτης- υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μέρκελ Όλαφ Σολτς.
Στο προφίλ αυτής της εποχής ταιριάζει περισσότερο ο “σοφτ” Λάσετ, που είναι πιο κοντά στο παλιό δόγμα της “κοινωνικής οικονομίας της αγοράς”, παρά ο “σκληρός” Μερτς, που είχε... λάμψει στις αρχές του 21ου αιώνα με τις προτάσεις του για απλή και χαμηλή φορολογία, στα χνάρια των ιδεών της Θάτσερ, 20 χρόνια νωρίτερα.
Παρ’ όλα αυτά, το παιχνίδι είναι ακόμη ανοιχτό. Ο Μερτς είναι καλός ρήτορας, ξέρει να πλασάρει την αλαζονεία του ως δύναμη και τον συντηρητισμό του ως νεωτερισμό. Και δεν είναι λίγοι μέσα στο κόμμα της Μέρκελ που θέλουν να δουν πάλι τη CDU να τοποθετείται ξεκάθαρα στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος. Από την άλλη πλευρά ο Λάσετ προσφέρεται περισσότερο για μια κυβέρνηση συνεργασίας της CDU με τους Πράσινους, που φαίνεται να είναι η πιθανότερη έκβαση των εκλογών του Σεπτεμβρίου.
Όποιος κι αν νικήσει, πάντως, δεν έχει στο τσεπάκι του το χρίσμα για την καγκελαρία. Από τη Βαυαρία καραδοκεί ο εκεί πρωθυπουργός και πρόεδρος της CSU Μάρκους Ζέντερ, που θα διεκδικήσει με πάθος το χρίσμα. Και με πιθανότητες να το κερδίσει.
