Ο εκλεκτός του Τζο Μπάιντεν για το υπουργείο Εξωτερικών Τόνι Μπλίνκεν όχι απλά είναι γνωστός στην αμερικανική διπλωματία, αλλά είναι κυριολεκτικά «γέννημα-θρέμα», έχοντας υπηρετήσει μεταξύ άλλων ως υφυπουργός Εξωτερικών το 2015-2017 και αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ομπάμα την προηγούμενη διετία, ενώ είχε ξεκινήσει την πορεία του στο υπουργείο επί προεδρίας Κλίντον, όπως και στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει το CNN, σημερινός εργοδότης του ως αναλυτή διεθνών θεμάτων, ο Μπλίνκεν είναι άνθρωπος «εκ των έσω» και η επιλογή του έρχεται να δηλώσει σε όλους τους τόνους την επιστροφή στην «κανονικότητα». Υπενθυμίζεται ότι ο Τραμπ είχε επιλέξει ως πρώτο υπουργό Εξωτερικών του το αφεντικό της Exxon Mobil Ρεξ Τίλερσον, που ήταν ο ορισμός του «εκ των έξω» για τη διπλωματία και στην πράξη απέτυχε (ή... απέφυγε) παταγωδώς να δικτυωθεί εντός του υπουργείου και με τον ίδιο τον Τραμπ.
Ο Μπλίνκεν στην μέχρι τώρα πορεία του, επί Κλίντον και κυρίως επί Ομπάμα, έχει πάρει σαφείς θέσεις για σειρά κομβικών διεθνών θεμάτων:
Για την Τουρκία και τον Ερντογάν έχει διατηρήσει τον χαρακτηρισμό «σύμμαχος του ΝΑΤΟ» παρά τις κινήσεις της Άγκυρας σε σχέση με το Ναγκόρνο Καραμπάχ πρόσφατα και προηγουμένως τη συνεργασία με τη Μόσχα σε επίπεδο εξοπλισμών και στην κατανομή ρόλων στην Συρία, όπως και στην παρέμβασή της στον λιβυκό εμφύλιο με αποστολή όπλων στην μία από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Παράλληλα, φαίνεται να έχει επικροτήσει την εγκατάλειψη των Κούρδων της Συρίας, λέγοντας ότι θα πρέπει να στηριχθεί η Τουρκία στην σύγκρουσή της με το PKK, την εντός των τουρκικών συνόρων «εκδοχή» των ένοπλων δυνάμεών τους.
Ως σύμβουλος του Μπάιντεν τους τελευταίους μήνες, ο Μπλίνκεν έχει καταστήσει εμμέσως πλην σαφώς ότι οι Παλαιστίνιοι και πάλι θα πρέπει να μην περιμένουν πολλά από τις ΗΠΑ. Έχει συγκεκριμένα προαναγγείλει ότι η στρατιωτική βοήθεια προς το Τελ Αβίβ δεν εξαρτάται από άλλες πολιτικές επιλογές της χώρας όπως η κατοχή και προσάρτηση παλαιστινιακών εδαφών. Παράλληλα, έχει επικροτήσει τις πολιτικές Τραμπ για την γεφύρωση του χάσματος μεταξύ Ισραήλ και αραβικού κόσμου. Ο ίδιος στήριξε το δικαίωμα του Ισραήλ στην υπεράσπισή του από την απειλή που συνιστούσαν η Χαμάς και οι Παλαιστίνιοι της Λωρίδας της Γάζας, στην σύγκρουση του 2014.
Ταυτόχρονα, υποστήριξε στο παρελθόν την Σαουδική Αραβία στην εμπλοκή της στον εμφύλιο της Υεμένης και την αμερικανική παροχή όπλων, πληροφοριών και συνεργασίας με τους Σαουδάραβες. Είναι πολύ πιθανό η «στρατηγική αναθεώρηση της σχέσης ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας» στην οποία αναφέρθηκε πριν από ένα μήνα να περιλαμβάνει τμήματα της πολιτικής Τραμπ για την προσέγγιση Ισραήλ και Αράβων, υποστηρίζοντας κινήσεις όπως το πρόσφατο μυστικό ταξίδι του Νετανιάχου στο Βασίλειο υπό την αιγίδα του νυν ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο.
Από την άλλη, συμμετείχε στην προσπάθεια διαμόρφωσης του πλαισίου συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, μεταξύ της Ισλαμικής Δημοκρατίας από την μία και από την άλλη των χωρών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Κίνα), της Γερμανίας και της ΕΕ. Ωστόσο έχει πρόσφατα προαναγγείλει συνέχιση των κυρώσεων κατά του Ιράν επί προεδρίας Μπάιντεν προκειμένου να αποτραπούν οι παρεμβάσεις του σε άλλα μέτωπα (Συρία, Υεμένη, κ.ά.).
Υποστήριξε την εισβολή στο Ιράκ το 2003 παρά την απουσία στοιχείων για όπλα μαζικής καταστροφής στην κατοχή του Σαντάμ Χουσεΐν
Υποστήριξε τόσο την στρατιωτική ανατροπή του Μοαμάρ Καντάφι στη Λιβύη το 2011 όσο και την ενίσχυση με όπλα των ανταρτών που προσπαθούσαν να ανατρέψουν τον Άσαντ την ίδια περίοδο, ξεκινώντας τον καταστροφικό εμφύλιο στη Συρία που «γιγάντωσε» το ISIS και προκάλεσε ένα πρωτοφανές προσφυγικό κύμα στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Συμμετείχε στην διαμόρφωση της πολιτικής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν αλλά και στο Πακιστάν. Η τελευταία περιέλαβε την εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν με μυστική στρατιωτική επιχείρηση εν αγνοία της πακιστανικής κυβέρνησης. Μάλιστα χαρακτήρισε την σχετική απόφαση Ομπάμα την «πιο γενναία απόφαση ηγέτη που έχει δει».
Υποστήριξε ότι πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις που να «πονέσουν» όχι μόνο την Ρωσία και την ηγεσία της και τους απλούς Ρώσους πολίτες, ώστε να έχει κόστος η στήριξη του Πούτιν, την περίοδο που η Δύση εξέταζε τις επιλογές της για να απαντήσει στην ενσωμάτωση της Κριμαίας το 2014.
Σχετικά με τις σχέσεις με το Πεκίνο έχει χαρακτηρίσει την Κίνα ανταγωνιστή των ΗΠΑ και έχει υποστηρίξει ότι ουσιαστικά η πολεμική ρητορική Τραμπ έχει εξασθενίσει τις συμμαχίες των ΗΠΑ αφήνοντας ένα διπλωματικό κενό που έχει εκμεταλλευτεί η κινεζική διπλωματία, ειδικά σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων από τους Ουιγούρους ως το Χονγκ Κονγκ.
