Πόσες ζωές μπορούν να αλλάξουν μέσα σε οκτώ χρόνια; Πόσες φορές έχει συμβεί στο παρελθόν να βρίσκεται κάποιος από το χαμηλότερο στο υψηλότερο «σκαλί» μέσα σε μόλις οκτώ χρόνια; Πόσοι δεν έχουν αναρωτηθεί πώς μπορεί να νιώθει η Βέρα, που βρέθηκε να απολαμβάνει την απόλυτη ευτυχία, ενώ μόλις λίγα χρόνια πριν πουλούσε μικροαντικείμενα στο πεζοδρόμιο για να βγάλει τα προς το ζην για την οικογένειά της... Η Βερόνικα Τσαρλς Αντετοκούνμπο, μια σπουδαία κυρία, ήταν αυτή που πρώτη «πνίγηκε» στην αγκαλιά τού μεγάλου πρωταθλητή...
Ο μεγάλος πρωταθλητής, ο αθλητής που έλαμψε οδηγώντας μια αδιάφορη ομάδα στην κατάκτηση του τίτλου του ΝΒΑ ύστερα από πενήντα ολόκληρα χρόνια... Ο Γιάννης του Μιλγουόκι, ο Γιάννης από τα Σεπόλια. Ο Γιάννης που κατάφερε να κρατήσει ξύπνιους χιλιάδες Έλληνες για να δουν ζωντανά τον έκτο της σειράς των τελικών του ΝΒΑ ανάμεσα στους Μπακς και τους Σανς. Με 50 πόντους, έχοντας σπάσει κάθε ρεκόρ, συνεχίζει να χτίζει έναν μύθο και την ίδια ώρα να γεμίζει με περηφάνια τα στήθη των Ελλήνων αλλά και των κατοίκων του Μιλγουόκι.
Το life story του Γιάννη Αντετοκούνμπο επανήλθε στο προσκήνιο μετά τον θρίαμβο. Άλλωστε σε ποιους δεν αρέσουν τα παραμύθια, και κυρίως εκείνα με όμορφο τέλος; Όμως ο Έλληνας σταρ, πριν περάσει στην παραμυθένια ζωή, έζησε με τον πιο σκληρό τρόπο την πραγματική ζωή τού παιδιού μεταναστών στην Ελλάδα. Ο Γιάννης, όπως και τα αδέλφια του, δεν έζησαν παραμυθένια στην Ελλάδα που σήμερα τιμούν...
Βίωσαν τον ρατσισμό, τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό στο πετσί τους, όπως κάθε παιδί μεταναστών. Χρειάστηκε να επιβιώσουν σε μια γειτονιά που αργότερα έγινε προπύργιο της Χρυσής Αυγής και να δίνουν καθημερινές μάχες για την επιβίωση. Όχι, δεν ήταν παραμύθι αυτό που πρόσφερε η Ελλάδα, που σήμερα νιώθει περήφανη, στην οικογένεια Αντετοκούνμπο. Ήταν μια πολύ σκληρή, μια αδυσώπητη πραγματικότητα.
Η... αστείρευτη υποκρισία τής Ν.Δ.
Το μπάσκετ αποδείχθηκε η μεγάλη διαφυγή για τον Γιάννη και την οικογένειά του. Χάρη στην αγάπη των παιδιών για το άθλημα και τη διορατικότητα κάποιων λίγων ανθρώπων, κατάφεραν να ξεφύγουν. Αυτό χρειάζονταν μόνο, μια ώθηση για τη μεγάλη «πτήση».
Χάρη στο μπάσκετ η τότε η ελληνική κυβέρνηση Σαμαρά αναγκάστηκε, κατά θεσμική παρέκκλιση, να χορηγήσει ελληνικό διαβατήριο στον Γιάννη, ξεκάθαρα πιεζόμενη από την κοινή γνώμη και την ΕΟΚ, καθώς η Ελλάδα κινδύνευε να χάσει το μεγάλο «αστέρι» και να το κερδίσει η άλλη του πατρίδα, η Νιγηρία. Μόλις λίγα χρόνια πριν η Ν.Δ. είχε φυσικά καταψηφίσει τον νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια, αλλά η υποκρισία δεν έχει όρια και αποτυπώθηκε στα «κρύα» αστεία του Σαμαρά κατά τη συνάντησή του με την οικογένεια Αντετοκούνμπο, το 2013, στο Μαξίμου.
Όχι, η υποκρισία δεν έχει όρια και, όχι, δεν δικαιούνται να πανηγυρίζουν όλοι οι Έλληνες την επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τον Ιούλιο του 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε προς ψήφιση τον Νόμο 4332 περί ιθαγένειας. Η Ν.Δ., και βεβαίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που χθες συνεχάρη τον Αντετοκούνμπο, καταψήφισαν, όπως ακριβώς είχαν πράξει και το 2010 με τον Νόμο 3838/2010. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον υπουργό Άδωνι Γεωργιάδη να ειρωνεύεται τον αθλητή και να μπερδεύει το όνομά του, όπως και κανείς δεν πείθεται από την προσπάθεια του Θάνου Πλεύρη να παρουσιάσει ως... fake news ανάρτησή του από το 2015 στην οποία ανέφερε: «Τρεις μόνο πόντους έβαλε ο νέγρος Γιάννης της Εθνικής, ανύπαρκτο το κέρδος για την πατρίδα από την ιθαγένεια στους λάθρο», ούτε από τις τουλάχιστον θλιβερές προσπάθειες του Μπογδάνου να πει... μια καλή κουβέντα.
Η επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν έχει... εθνική υπογραφή. Ανήκει στον ίδιο. Ανήκει στη Βέρα, που μεγάλωσε καλά παιδιά μέσα σε ζούγκλα τεράτων. Ανήκει σε κάθε παιδί μεταναστών που περιμένει τη σειρά του για μια ταυτότητα. Ανήκει και σε καθέναν και καθεμία που διεκδίκησε ιθαγένεια για όλα τα παιδιά.
Το βαρύ φορτίο του Γιάννη
Η πραγματικότητα της ανισότητας και της μάχης που θα πρέπει να δοθεί ώστε να μπορούν τα παιδιά που δεν παίζουν μπάσκετ, που δεν έχουν ταλέντο, που δεν θα τα ανακαλύψουν οι ισχυροί του ΝΒΑ, να έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα
Το καλοκαίρι του 2020, ακριβώς πριν από έναν χρόνο, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο συμμετείχε, όπως και ο αδελφός του Θανάσης, στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία και τις διακρίσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο πλαίσιο των δράσεων του κινήματος «Black Lives Matter», τα αδέλφια Αντετοκούνμπο πήραν θέση και δεν έμειναν αμέτοχοι σε μια εξελικτική, ακτιβιστική διαδικασία που διήρκεσε αρκετό καιρό και εκφράστηκε με διάφορους τρόπους και με τη συμμετοχή πολλών αθλητών του ΝΒΑ.
Λίγες ώρες μετά τον θρίαμβό του και την κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή με το Μιλγουόκι και αναζητώντας το στίγμα που αφήνει ή θα έπρεπε να αφήσει η επίδραση αυτού του θριάμβου, οφείλουμε να κάνουμε μια... παύση και να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα. Την πραγματικότητα της ανισότητας και της μάχης που θα πρέπει να δοθεί ώστε να μπορούν τα παιδιά που δεν παίζουν μπάσκετ, που δεν έχουν ταλέντο, που δεν θα τα ανακαλύψουν οι ισχυροί του ΝΒΑ, να έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα.
Το σημαντικότερο στοιχείο της προσωπικότητας του Γιάννη Αντετοκούνμπο, πέρα από τα εντυπωσιακά στατιστικά μέσα στο παρκέ, είναι η επαφή που διατηρεί με την κοινωνία. Οι δράσεις αλληλεγγύης που υποστηρίζει κατά καιρούς μπορούν να λειτουργήσουν σαν κοινωνικά εργαλεία απέναντι σε κάθε μισαλλόδοξο αφήγημα.
Στην παλιά του γειτονιά, τα Σεπόλια, χθες άνοιξαν σαμπάνιες πανηγυρίζοντας τη νίκη τού δικού τους παιδιού. Ο Γιάννης δεν έχει ξεχάσει από πού ξεκίνησε, επιστρέφει στους κακόφημους δρόμους του κέντρου της Αθήνας και μοιράζει τρόφιμα, στέκεται κοντά στους κατοίκους του Ζωγράφου και στέλνει έμπρακτη αλληλεγγύη στους πλημμυροπαθείς της Καρδίτσας. Αυτή ακριβώς η επαφή του με την ελληνική κοινωνία είναι ένα ισχυρό ράπισμα σε κάθε ακροδεξιό στοιχείο και ρητορική.
Το γκράφιτι που δημιουργήθηκε με την εικόνα του στο γήπεδο των Σεπολίων έχει στο παρελθόν βανδαλιστεί από νεοναζί, όπως και αντίστοιχο γκράφιτι με τη μορφή του στο Παλαιό Φάληρο, ακριβώς επειδή οι μισάνθρωποι δεν μπορούν να το αποδεχτούν και κυρίως γιατί δεν θα ήθελαν να υπάρξουν ακόμη περισσότεροι Αντετοκούνμπο.
Σαφέστατα, η πορεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ είναι εντυπωσιακή και είναι σίγουρο πως θα γράψει τη δική του ιστορία. Όμως, το σημαντικότερο που θα δημιουργήσει θα είναι το κοινωνικό αποτύπωμα που θα αφήσει στην κοινωνία σαν σύμβολο, όχι «των ευκαιριών και της σκληρής δουλειάς» αλλά του παιδιού μεταναστών που έφτασε στην κορυφή για να δώσει φωνή στα παιδιά που δεν έχουν φωνή και δεν καρφώνουν στα ουράνια. Είναι ένα βαρύ φορτίο αλλά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δείχνει πως έχει όλη τη δύναμη να το σηκώσει.
