Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν ήταν θρύλος μόνο στην Αργεντινή για τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα και τις πολιτικές και κοινωνικές θέσεις που πρέσβευε. Αντίστοιχη λατρεία τρέφει γι' αυτόν και η νότια Ιταλία και ειδικά η Νάπολη, όπου η άφιξή του σηματοδότησε την άνοδο της «φτωχολογιάς» του ιταλικού Νότου στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Έτσι, δεν είναι έκπληξη το ότι τριάντα και πλέον χρόνια μετά, έξω από το γήπεδο του Σαν Πάολο συγκεντρώθηκε πλήθος οπαδών που έκανε «ολονυχτία» τιμώντας τη μνήμη του.
Είναι χαρακτηριστική για το πάθος των τιφόζι της Νάπολι και των κατοίκων της περιοχής, την περίοδο που η Νάπολι με ηγέτη τον Μαραντόνα κατακτούσε το πρώτο της πρωτάθλημα, η ιστορία που αφηγείται ο Τζον Λούντεν, δημοσιογράφος και συγγραφέας με ειδίκευση στο ποδόσφαιρο, που έχει μεταξύ άλλων γράψει βιβλίο για την περίοδο αυτή, το «Μια φορά κι έναν καιρό στη Νάπολι».
Όταν ο Ντιέγκο κέρδιζε οριστικά το «σκουντέτο» (το σήμα του πρωταθλητή που φοράει την επόμενη σεζόν μόνο η πρωταθλήτρια στη φανέλα, μία ασπίδα με την ιταλική σημαία), κάποιος ανάρτησε σε νεκροταφείο της πόλης ένα πανώ που έγραφε «E non chano se só perso» που αποδίδεται ως «Δεν ξέρετε τι χάσατε»!
Δεν έφτανε ωστόσο που ο Μαραντόνα έκανε τους Ναπολιτάνους να πικάρουν τους νεκρούς τους. Όπως διηγείται ο Λούντεν, την επόμενη ημέρα, οι νεκροί είχαν... απαντήσει! Κάποιος είχε γράψει από κάτω: Πού το ξέρεις ότι το χάσαμε;»...
