Ισορροπώντας ριψοκίνδυνα, αλλά επιδέξια ανάμεσα στην ποπ και στην avant garde, στους χορευτικούς ρυθμούς και στην «προχωρημένη» electronica, με ακόμα και κάποιες industrial απολήξεις, και προκαλώντας τη mainstream αισθητική όχι μόνον ακουστικά, αλλά και οπτικά, η Vassilina μας συστήθηκε με το «Fragments» του ’21. Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει τον δεύτερο δίσκο της «Femmeland», μας λέει τι τη φορτίζει, την κινητοποιεί, αλλά και την ενδυναμώνει.
Πόσο διαφορετική ήταν δημιουργικά η περίοδός σου στην Αγγλία από αυτήν που ξεκίνησε όταν επέστρεψες στην Ελλάδα;
Η αλήθεια είναι ότι το Λονδίνο έχει κάτι μαγικό, η ενέργειά του, η ζωή του, η τέχνη του, τόσο πολλά ερεθίσματα που σε γεμίζουν με έμπνευση. Όμως είναι τόσο σκληρή και βαθιά μοναχική πόλη ώστε πολλές φορές δεν έχεις πραγματικά χρόνο, αφού πρώτα πρέπει να επιβιώσεις. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, βρέθηκα στο δεύτερο lockdown, επομένως όλα ήταν διαφορετικά. Η Αθήνα μου έδωσε χώρο και ασφάλεια για να «χτίσω» πιο εύκολα την καριέρα μου, άρα και τη δημιουργικότητά μου. Ένιωσα ότι ήταν πιο εύκολο να δημιουργήσω συλλογικά και να μάθω να εμπιστεύομαι, αντίθετα με το Λονδίνο όπου είσαι μόνος/η σου σε όλα.
Ποιες προσωπικότητες από τον χώρο της μουσικής και ίσως όχι μόνο είχες όταν ξεκινούσες, όχι τόσο ως επιρροές όσο ως αναφορές;
Από τη διεθνή σκηνή την Bjork, την Arca, την FKA Twigs, αλλά και synth pop σχήματα, όπως οι Knife, Agar Agar και άλλα. Από την εγχώρια αγάπησα πολύ τη Λένα Πλάτωνος, τη Nalyssa Green, τη Melentini και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Στην πορεία έμαθα και λάτρεψα πολλούς και πολλές άλλους/ες που συνεργάζομαι μαζί τους, όπως ο Pan Pan, η Καλλιόπη Μητροπούλου, ο Bhukhurah και η Saber Rider.
Πώς αισθάνθηκες για την παρουσία σου στο «Μουσικό κουτί», που λειτουργεί με ένα concept πολύ διαφορετικό από το alternative στο οποίο κινείσαι, έστω και αν ήταν μαζί με τον Kadebostany με τον οποίο έχεις συνεργαστεί μαζί του και στο παρελθόν;
Ηταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και νιώθω πολύ ευγνώμων για το ότι μου δόθηκε αυτό το βήμα, καθώς η σκηνή μας συχνά βρίσκει κλειστές πόρτες. Από τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τη Ρένα Μόρφη μέχρι την μπάντα υπήρχε μια πολύ φιλική διάθεση που σε έκανε να αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου. Ακόμα και το γεγονός ότι παρουσίασα κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνω νομίζω ότι μόνο θετικά λειτούργησε για μένα. Επίσης, μουσικά με ιντρίγκαρε το ότι βγήκα κάπως από την comfort zone μου.
Ποιες ήταν οι κυριότερες διαφορές ως προς τις προθέσεις και την υλοποίηση του νέου album σε σχέση με το πρώτο σου;
Νομίζω ότι ο δεύτερος δίσκος, ηχητικά και οπτικά, είναι πιο ώριμος. Ίσως ωρίμασα και σε προσωπικό επίπεδο, έμαθα πράγματα μετά την πρώτη εργασία μου και δούλεψα σκληρά. Ο στόχος μου ήταν πιο συγκεκριμένος και είχα ένα πιο ξεκάθαρο πλάνο από την αρχή.
Ο τίτλος «Femmeland» αναφέρεται στη γυναικεία υπόσταση και στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία ή σε μια ευρύτερη έννοια της θηλυκότητας;
Αναφέρεται σε όλες τις θηλυκότητες. Μπορεί να ξεκίνησε ως ένα τραγούδι για τις γυναικοκτονίες και μετά από μια προσωπική εμπειρία, κατά την οποία ένιωσα απειλή όταν ένας άγνωστος με ακολούθησε μέχρι το σπίτι μου, και κατέληξε να είναι για όλα τα φιλενάδια μου που βιώνουμε μαζί τον φόβο, τη θλίψη και την οργή κάθε φορά που κάποια/ο φεύγει ή απειλείται. Το τραύμα είναι συλλογικό σε όλες τις θηλυκότητες. Αποφάσισα λοιπόν, καθώς όλος ο δίσκος μιλά για το δικό μου ταξίδι προς τη θεραπεία και προσωπικά πήρα πολλή δύναμη από άλλες θηλυκότητες για αυτό, να δώσω τον τίτλο «Femmeland».
Το ότι είσαι υπεύθυνη για κάθε πλευρά του έργου σου, μουσική, στίχο, εκτέλεση, ερμηνεία, ακόμα και το οπτικό και το ενδυματολογικό σκέλος των παραστάσεών σου, οφείλεται σε μια εσωτερική ανάγκη ή απλώς είσαι control freak;
Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο control freak (γέλια). Όμως και δημιουργικά θέλω το αποτέλεσμα να είναι καθαρά δικό μου, να το «φοράω» εγώ και όχι εκείνο εμένα. Όταν ξεκινώ να γράφω, σκέφτομαι πολλές φορές οπτικά, επομένως όλα είναι αλληλένδετα. Αρχίζω κάνοντας moodboards σε όλα. Όμως στον δίσκο αυτό έμαθα να αφήνομαι και να εμπιστεύομαι και άλλους/ες και νομίζω ότι χωρίς τη συμβολή τους ο δίσκος δεν θα ήταν ο ίδιος. Το Vinyl face, ο Costas Simos, ο Contino, η Eριφύλλη στα visuals, ο Γιώργος Αθανασίου και οι Square Circus στο «Crooked» και ο Αντρέας Λαμπρόπουλος στο «Thunder» άφησαν την πινελιά τους και τους/τις ευχαριστώ για το ότι σεβάστηκαν το όραμά μου.
Αφού το δημιουργικό και αισθητικό σύμπαν σου είναι τόσο προσωποπαγές, ποια θέση έχουν σε αυτό ο Totalwerk και οι λίγοι/ες άλλοι/ες συνεργάτες/ιδες σου στο album;
Ο Totalwerk μουσικά είναι το άλλο μου μισό. Το να γράφουμε και να κάνουμε παραγωγές μαζί είναι σαν να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Συνεργάστηκα, επίσης, με τη Saber Rider και τον Bhukhurah σε κάποια κομμάτια, μια διαδικασία πολύ ευχάριστη, καθώς είναι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι.
Eνα από τα στοιχεία στο «Femmeland» που έχουν κεντρική θέση στο έργο σου είναι η αναζήτηση της ταυτότητας, της δικής σου και άλλων. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα και σε έναν βαθμό είναι και κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία σου;
Το να γράφω τραγούδια είναι για μένα βιωματικό. Γράφω όπως θα έγραφα στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Βασικό μέρος της θεραπείας μου ήταν να βρω και να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να αρχίσω να με φροντίζω και να με αγαπώ. Σε αυτό, λοιπόν, το κομμάτι αναζήτησης της ταυτότητας αναφέρομαι στον δίσκο μου. Ι σημαίνει να ψάχνεις να βρεις τον εξιδανικευμένο σου εαυτό και πώς αυτό αποδομείται και πόση σκληρότητα κρύβει αυτή η αναζήτηση.
Βλέπεις ότι από την εποχή του MeToo και μετά τα πατριαρχικά και άλλα συντηρητικά αρχέτυπα της κοινωνίας άρχισαν να υποχωρούν έστω σε έναν βαθμό ή όχι;
Σίγουρα γίνονται σημαντικά βήματα, όμως έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα, ειδικά στην Ελλάδα, όπου πάντα είμαστε κάποια βήματα πίσω. Για αυτό και το MeToo είναι τόσο σημαντικό. Προσωπικά, κάθε φορά που μιλάει κάποια παίρνω δύναμη και κατανοώ καλύτερα δικές μου εμπειρίες.
Πιστεύεις περισσότερο στην κατανόηση των άλλων ή στην ενσυναίσθηση ή μήπως η πρώτη οδηγεί τελικά στη δεύτερη;
Είναι αλληλένδετες, η μία οδηγεί στην άλλη. Αν έχεις ενσυναίσθηση, μπορείς να κατανοήσεις τον/την άλλο/η. Ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος αν όλοι/ες είχαμε λίγη ενσυναίσθηση για τους/τις γύρω μας.
Οι παραστάσεις σου είναι μια προέκταση του εκάστοτε δίσκου σου και πώς σκέφτεσαι να φέρεις στη σκηνή το «Femmeland»;
Αυτό ακριβώς προετοιμάζω τώρα. Στη σκηνή είμαι πάντα με τα κορίτσια μου, την Αλίκη, τη Werra και την Καλλιόπη. Σε αυτόν ειδικά τον δίσκο είναι πολύ σημαντικό να παίζω μαζί τους, είναι πανέμορφο συναίσθημα. Θα ήθελα, όμως, να υπάρχει στη σκηνή και ένα μέρος του οπτικού σκέλους του «Femmeland».
Και το επόμενα σχέδιά σου; Έχεις ήδη στο μυαλό σου το concept του τρίτου δισκογραφικού βήματός σου ή όχι ακόμα;
Αυτό που με ενδιαφέρει προς το παρόν είναι οι συναυλίες και η περιοδεία μου στο εξωτερικό. Οι προσεχείς εμφανίσεις μου είναι στις 2 Ιουνίου στο Indie Playground του Φεστιβάλ Αθηνών, που θα πραγματοποιηθεί στο Lunar Space, και στις 12 Ιουνίου στο Λονδίνο, και συγκεκριμένα στο Ηackney Social. Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι τον επόμενο δίσκο, αλλά νομίζω θέλω να μου δώσω λίγο χρόνο ώστε να ωριμάσει το «Femmeland» μέσα μου.
