Τα αφιερώματα στην Divina αφθονούν αυτή την εποχή, ποικίλα και κυμαινόμενης ευστοχίας. Η αναβίωση, μολαταύτα, έστω και για μία και μόνη συναυλιακή παρουσίαση, της τελευταίας όπερας του Vincenzo Bellini «I Puritani» (1835) στα Ολύμπια-Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» (14 Οκτωβρίου), με εκπλήρωση των όρων υπερβατικής δεξιοτεχνίας που το συγκεκριμένο έργο προϋποθέτει και απαιτεί, αίρεται ευχερώς σε τάξη πραγματικού άθλου, ιδίως μάλιστα με δεδομένα τα περιορισμένα οικονομικά μέσα που είχε στη διάθεσή του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Olivier Descotes, όπως ο ίδιος μας αποκάλυψε κατά τη δεξίωση που ακολούθησε την εναρκτήρια αυτή εκδήλωση της καλλιτεχνικής περιόδου 2023-2024.
Είναι άραγε σύμπτωση ότι οι μόνες δύο -και επιτυχέστατες- φορές που απολαύσαμε τη συγκεκριμένη κορωνίδα του μπελκάντο στην Ελλάδα ήταν αποτέλεσμα της γνώσης και της λατρείας -για μια φορά- άξιων για τα καθήκοντά τους ιθυνόντων, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να υλοποιήσουν το δυσχερώς πιστευτό ως αναμενόμενο; Όχι φυσικά, επειδή μόνον σε παρόμοιες περιπτώσεις επιτυγχάνεται η δυνατότητα να επιστρατευθούν, ακόμη και σε φιλική βάση, καλλιτέχνες ολκής για παρόμοιας δυσχέρειας εγχειρήματα. Και επειδή εξ όνυχος αναγνωρίζεται ο λέων, το συνοδευτικό προγραμματικό βιβλιάριο αποτέλεσε για μιαν ακόμη φορά υπόδειγμα περιεκτικής, ουσιαστικής και πραγματικά ενδιαφέρουσας ενημέρωσης τόσο για την τιμώμενη Κάλλας και τη σχέση της με τον ρόλο της Ελβίρας, που επωμίσθηκε ο ίδιος ο Ντεκότ, όσο και αναφορικά με την όπερα, όπου η Μάιρα Μηλολιδάκη επέτυχε επιπλέον να αποκωδικοποιήσει για τον αμύητο και εν συντομία την εννοιολογική και ιστορική προέλευση και εξέλιξη του μπελκάντο.
Οπως συμβαίνει με αριστουργήματα, ουδείς ρόλος είναι αμελητέος. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι εκείνος του Royalist Αρτούρο Τάλμποτ, γραμμένος για τον Giovanni Battista Rubini, ανήκει στο φωνητικό οπλοστάσιο ελαχίστων τενόρων ανά την υφήλιο. Σε αυτούς ηγεμονεύει ο Αμερικανός John Osborn, μετάκληση μεγατόνων για οποιοδήποτε μεγάλο θέατρο. Η απαράμιλλη άνεση μιας τεχνικής γερά θεμελιωμένης σε υπεράνθρωπο έλεγχο αναπνοής και φραστική δεινότητα κλιμακώσεων και αποκλιμακώσεων, η κρυστάλλινη άρθρωση και η τονική ασφάλεια στρατοσφαιρικών αλμάτων εντυπωσίασαν. Πλάι του, σκηνικά γοητευτική και φωνητικά αντάξια, η πιστευτά ρομαντική Ελβίρα της υψιφώνου Χριστίνας Πουλίτση κάλυψε κάθε πτυχή αυτού του ρομαντικά ιδεοτυπικού χαρακτήρα. Εύρημα και ο Ουκρανός Iurii Samoilov, που υποδύθηκε τον αψύ Roundhead αντεραστή του βασιλόφρονος λόρδου με ανδροπρεπή παρουσία μοντέλου και με εκφορά δραματικού βαρυτόνου, προορισμένη μάλλον για ρόλους του Βέρντι. Τον εκρηκτικό του Ρικάρντο τιθάσευσε, με ήχους μαλακτικής ευγένειας basso cantante, ο Σερ Τζόρτζιο Γουώλτον του Αργεντινού μπελκαντίστα Nahuel Di Pierro. Σε πορεία καθιέρωσης ο νεαρός μπασοβαρύτονος Γιώργος Παπαδημητρίου ως Γκουαλτιέρο, η δραστήρια στη Γερμανία μεσόφωνος Μάρθα Σωτηρίου ως έκπτωτη βασίλισσα Ενρικέττα και ο γεννημένος στη Μαδαγασκάρη τενόρος Sahy Ratia ως Μπρούνο, του οποίου σημειώνουμε την πρόσφατη εμφάνιση στην ιδιαίτερων απαιτήσεων «Κόρη του Συντάγματος»! Η Δημοτική Χορωδία και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών οδηγήθηκαν με σφοδρότητα νεανικού Βέρντι από τον φέρελπι Γάλλο αρχιμουσικό Alphonse Cemin. Εύγε!
