Πλημμύρισαν με χρώματα οι δρόμοι της Αθήνας και με φωνές. Με τραγούδια και δάκρυα που τρέξανε ποτάμια από την αδικία για την ασέβεια στην τέχνη, στην αγωγή της ψυχής, στην ποίηση του ήθους.
Σημεία των καιρών, θα πει κάποιος· αρκεί να είναι νόμιμο. Το ηθικό περισσεύει.
Χιλιάδες οι σπουδαστές των καλλιτεχνικών σχολών που γέμισαν την Αθήνα διαδηλώνοντας για το αυτονόητο δικαίωμα να είναι ανώτερες οι ανώτερες σχολές των παραστατικών τεχνών, της μουσικής, του χορού.
Εκείνων των τεχνών δηλαδή που ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί το σώμα και την ψυχή του -και τα δύο μαζί πάντα- για να αποδώσει και να μεταδώσει ιδέες και συναισθήματα με ακρίβεια ανάλογη με αυτή του χειρουργού, εικόνες με την ακρίβεια ζωγράφου. Ήχους και κινήσεις με τη σπουδαία αρμονική ακρίβεια της φύσης, πέρα από τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος των λοιπών θνητών. Σώματα και ψυχές στα όρια.
Συμβολικά μπλέξανε βουβοί τα σώματα και τα κεφάλια τους στα κάγκελα που φράζουν τους δρόμους από τους πεζοδρόμους. Που άλλοτε χρησιμοποιούνται ως προστασία για τους πεζούς και άλλοτε τους περιορίζουν να μην περάσουν στην απέναντι όχθη του δρόμου. Κι άλλος συμβολισμός.
Δέσμιοι σαν τον Προμηθέα οι νεαροί καλλιτέχνες μέσα σε ένα μεταλλικό πλαίσιο παγωμένο, ακίνητο. Ασφυκτικό και ανελαστικό όπως το Προεδρικό Διάταγμα 85. Προσέβαλαν την «αστική» τάξη, πιθανόν.
Το ίδιο βράδυ, εκατοντάδες πάλι, έξω από το κτήριο Τσίλλερ του Εθνικού μας Θεάτρου, δυο μαέστροι να καθοδηγούν τις φωνές του κόσμου που τραγουδούσαν το «Αιρετικό» του αδιαβάθμητου απόφοιτου Λυκείου Γιάννη Αγγελάκα και απέναντί τους τα αχνισμένα φλάουτα από τις ανάσες και τη θερμοκρασία στο μηδέν, τα έγχορδα που ζέσταιναν με τα δάχτυλά τους οι μουσικοί και τα τύμπανα που εκτόξευαν τις στάλες του ιδρώτα των αδιαβάθμητων κρουστών και τις νιφάδες του χιονιά. Και όλοι αυτοί, χωρίς πρόβα, με ένα νεύμα σώπασαν όλοι μαζί. Συντονισμένοι σαν συμφωνική ορχήστρα, σαν μια ψυχή.
Δυο κόσμοι ξεχωριστοί. Ο νόμος της κυβέρνησης και ο νόμος της ψυχής. Η διαφορά του να νιώθει κάποιος ή του να κατανοεί.
«Ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ’ αρνηθώ ποιος φταίει» γράφει ο Αγγελάκας.
Κι αν υπήρχε αμφιβολία για το δίκιο ή το άδικο για το αν δικαίως διαμαρτύρονται οι επίγονοι του Μινωτή και της Κυβέλης, του Χατζιδάκι και του Μητρόπουλου, της Κάλλας και του Γριμάνη, ήρθε και η απάντηση αυτή.
Με αυτούς τους δασκάλους που τους δίδαξαν, οι επίγονοι είναι αυτοί που έχουν το δίκιο.
