Συμμεριζόμαστε προεφηβικές αναμνήσεις του Γιώργου Πέτρου σε σχέση με το δημοτικό πλέον Θέατρο Ολύμπια στο εισαγωγικό του κείμενο επ’ ευκαιρία της αναβίωσης της οπερέτας «Ο Βαπτιστικός» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη υπό τη δική του μουσική και σκηνοθετική διεύθυνση. Γιατί είναι βέβαιο ότι συνυπήρξαμε ως θεατές της παραγωγής με πρωταγωνίστρια την ώριμη πλέον Βιβίκα της Ανθής Ζαχαράτου, στην οποία επίσης αναφέρεται - παρεμπιπτόντως, ακόμη ένα καλλιτεχνικό κεφάλαιο που απήλθε αναξιοποίητο, χωρίς να της έχει ανατεθεί η οργάνωση πτέρυγας ελληνικής και ξένης οπερέτας στο πλαίσιο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Με τον διεθνώς διακεκριμένο μαέστρο συμπίπτουμε και στην αξιολόγησή του για τον Σακελλαρίδη, που, στο ίδιο αυτό περιεκτικό κείμενο, περιγράφεται με ακρίβεια αλλά και τόλμη, έναντι άλλων Ελλήνων ομοτέχνων του, ως «μάγος της μελωδίας, εφευρετικός όσο κανείς άλλος στον χώρο της ελληνικής οπερέτας, αλλά και ένας δεινός δραματουργός».
Το σημαντικό των διαπιστώσεων αυτών είναι ότι δεν παρέμειναν σε επίπεδο θεωρητικής διατύπωσης, αλλά διαπότισαν μια αναβίωση που αποτέλεσε ωρίμανση παλιότερης επιτυχημένης για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και ανέδειξε έτι περαιτέρω την αριστοτεχνική ύφανση της πλοκής, απελευθερώνοντας με δημιουργική φινέτσα το μαγικό στοιχείο της ατμόσφαιρας μιας αντίστοιχα χαρακτηριστικής εποχής. Επενδύοντας σε αισθητική αναδρομή στην Belle Époque, το θέαμα ενισχύθηκε καθοριστικά από τα σκηνικά και τα κοστούμια της Γεωργίνας Γερμανού, ακόμη πιο λειτουργικά στην εσωτερική θαλπωρή της συγκεκριμένης αίθουσας. Δόθηκε με τον τρόπο αυτό η δυνατότητα σε μια πλειάδα εκλεκτών μονωδών να αρθούν στο δραματουργικό ύψος των ενδιαφερόντων χαρακτήρων που ενσάρκωσαν, όπως χαρισματικά, ενίοτε και επίκαιρα, τους προβάλλει ο Σακελλαρίδης. Σημαντική παράμετρος επιτυχίας του εγχειρήματος, ωστόσο, πιστώνεται στην -εκ μέρους της Δήμητρας Αντωνάκη- παράλληλη χορογραφική επιστράτευση της Χορωδίας του Δήμου Αθηναίων, που λειτούργησε ζωηρά σε διδασκαλία του Σταύρου Μπερή.
Το μέρος της Βιβίκας ενσάρκωσε ιδεωδώς στην πρεμιέρα (16.12) η Άννα Στυλιανάκη, οπτικό χάρμα στο υπέροχο φόρεμα εποχής και με εντέλεια τονικής πληρότητας και φραστικής άνεσης. Αλλά και η Χρύσα Μαλιαμάνη (30.12) σκιαγράφησε μια επίσης ολοζώντανη ηρωίδα, προσαρμοσμένη στη δική της φωνητική ταυτότητα. Με επιτυχία μοιράστηκαν τον επίσης απαιτητικό ρόλο της Κικής η Μαρισία Παπαλεξίου και η Μάρθα Σωτηρίου. Κοινοί σε όλες τις παραστάσεις οι ευπρόσδεκτα πολυτελείς ερμηνευτές των ανδρικών χαρακτήρων. Φωνητικά και υποκριτικά ευκίνητος και λαμπερός ο Ζαχαρούλης του Χάρη Ανδριανού, στιβαρός και γήινος ο Χαρμίδης του τενόρου Δημήτρη Πακσόγλου, με αγέρωχη εξαγγελία για τον θούριο «Ψηλά στο μέτωπο», αλλά και φλογερό λυρισμό στο μεγάλο ερωτικό ντουέτο. Με την εμβέλεια της μουσικότητας και του θεατρικού ενστίκτου που τον χαρακτηρίζει, ο Τάσσης Χριστογιαννόπουλος ανέλκυσε τον Συνταγματάρχη από τη σφαίρα της ηθογραφικής καρικατούρας.
Ο επώνυμος ρόλος πρόζας του Βαπτιστικού Κορτάση λαξεύτηκε σταδιακά, αλλά εύστοχα από τον ταλαντούχο ηθοποιό Θανάση Τσαλταμπάση. Τέλος, η διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου στόχευσε στη ρυθμική ζωηρότητα της παρτιτούρας, με τον Νίκο Λαάρη πιο ευεπίφορο σε νοσταλγικές χρονοτριβές. «Πικνίκ», «Στα παραπήγματα» και άλλα σημαντικά «μελοδραμάτια» αναμένουν αναβίωση…
