Ο Μητσοτάκης σε ρόλο πατερούλη! Το είδαμε κι αυτό. Νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα. Ο Μητσοτάκης (που αν κάποτε έφτιαχναν το άγαλμα της οικογενειοκρατίας, του νεποτισμού, του ανεξήγητου πλούτου και τόσων άλλων δεινών, θα τον έπαιρναν για μοντέλο), ο Μητσοτάκης happy traveler, που πήγε και ήρθε στις ΗΠΑ δύο φορές μέσα σε δέκα μέρες με ενδιάμεση στάση στον Βόλο και συνάντηση με τoν Μπέο (από τον Μπάιντεν στον Μπέο), ο Μητσοτάκης που μόνο η θέση του για αγώνα NBA κόστισε κάπου 3.000 με 6.447 ευρώ (και πρόσκληση να ήταν. κοστίζει πανάκριβα: 3,5 δισ. για αγορά F- 35), ο Μητσοτάκης που είχε πρώτο μισθό 10.000 ευρώ, ο Μητσοτάκης που βολεύει τα παιδιά του στα μούτρα (και εις βάρος) ολόκληρης της κοινωνίας, αυτός ο Μητσοτάκης, σε ρόλο πατερούλη (με έναν ανεπίληπτα ασύντακτο λόγο, στα όρια του ακατάληπτου), να συμβουλεύει τους νέους πώς να βλέπουν τη ζωή. Το λες και αδιαντροπιά αυτό, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.
Το θέμα είναι να γίνει κοινή συνείδηση η βαθιά αντικοινωνική πολιτική του ίδιου και της κυβέρνησής του. Μια πολιτική που, επειδή ασκείται χωρίς φραγμό, χωρίς έλεγχο, με την άκρως επικίνδυνη κατάργηση όλων των θεσμικών διαμεσολαβήσεων της δημοκρατίας, προ ουδενός ορρωδεί.
Ο δε ίδιος, ολοένα και περισσότερο μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ή να μην έχουν καμία θέση στο ψυχικό του σύμπαν και στη λογική του συγκρότηση έννοιες όπως η χυδαιότητα, η αναλγησία, η προσβολή της τιμής και της αξιοπρέπειας του άλλου, η αίσθηση του γελοίου και τόσα άλλα που θα τον βοηθούσαν να αποκτήσει ο ίδιος μια «ολιστική» άποψη για τη ζωή, πριν συμβουλεύσει τους νέους να στρέψουν το βλέμμα τους προς τα εκεί και να δουν «τη ζωή μας λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά».
Είναι φρικώδες αυτό το παιχνίδι της απονοηματοδότησης των εννοιών, που τις μετατρέπει σε ακατανόητες ανόργανες ενώσεις ήχων και τίποτε άλλο. Η «ολιστική», κατά Μητσοτάκη, θέαση της ζωής και ο συριγμός ενός φιδιού είναι ένα και το αυτό: και τα δύο δεν έχουν νόημα. Απλώς ήχοι που προειδοποιούν για τον κίνδυνο κάποιου επερχόμενου δήγματος που μπορεί να έρθει από παντού.
Όπως ακριβώς συμβαίνει με την πολιτική που υφιστάμεθα όλοι και πρώτοι από όλους οι νέοι. Γιατί, για να δεις τη ζωή «ολιστικά», το πρώτο που χρειάζεται είναι να κάνεις προβολή στο μέλλον. Δηλαδή να ονειρευτείς. Και για να δεις (όπως συμβούλευσε ο πατερούλης) ότι το νόημα της ζωής δεν είναι «να βγάζει κανείς ολοένα και περισσότερα λεφτά» (ω, ναι! Το είπε κι αυτό!), θα πρέπει να ονειρευτείς ένα καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο, πιο φωτεινό.
Να βγεις έξω από τα στενά σου όρια και να κατανοήσεις το απέραντο που μπορεί να κρύβεται μέσα σε λίγες λέξεις αληθινές. Όπως, ας πούμε, του Ρεμπώ (συγνώμη για την ιεροσυλία) όταν λέει «Εγώ, είναι ο άλλος». Να προχωρήσεις δηλαδή ακολουθώντας τον σολωμικό στίχο από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» (τους οποίους ο πατερούλης εξομοίωσε με το ναζιστικό Τάγμα Αζόφ): να προχωρήσεις «με λογισμό και μ’ όνειρο».
Πώς λοιπόν να δουν «ολιστικά» τη ζωή τους οι νέοι και οι νέες όταν το πρώτο που αποκόπτεται από αυτήν είναι το μέλλον τους; Πώς θα οργανώσουν την ελπίδα τους όταν το μέλλον τους δεν φαίνεται απλώς σκοτεινό, αλλά ανύπαρκτο; Πως θα αναπτύξουν τον λογισμό για να μεγαλώσουν το όνειρο, όταν ο πατερούλης τούς τσακίζει τον βηματισμό κι ακόμα περισσότερο τα φτερά;
Όταν, στη γλώσσα του, το «κάνουμε πράξη το όνειρο» σημαίνει 40.000 λιγότεροι πέρυσι στα πανεπιστήμια και φέτος άλλοι 10.000; Όταν «δεν μπορούν και δεν πρέπει να πάνε όλοι στα πανεπιστήμια», όπως είναι η «πατρική» συμβουλή και η οδηγία προς «ψυκτικούς Περιστερίου;» Όταν μεθοδεύεται η κατάργηση της φοιτητικής στέγης και ένα βουστροφικό εργασιακό μέλλον (όταν κι αν υπάρχει εργασία) για τους νέους;
Ας μην πούμε ντροπή, λοιπόν, γιατί τέτοια αισθήματα δεν υφίστανται στη Μητσοτακική συνείδηση. Ας πούμε αγώνας για να μπορέσουν τα παιδιά μας, πράγματι, να δουν τη ζωή ολιστικά.
